บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 14 หน้า 3
ไพศาลตั้งใจฟังเสียง จากปลายทาง
ที่โต๊ะอาหาร บ้านรุ่งเรืองไพศาลศิริ อาเจิ้ง เริ่มเก็บถ้วยชาม ออกไปจากโต๊ะอาหาร หลังจากทุกคนอิ่มกันแล้ว
พราวตาขยับช่วยอาเจิ้ง ไพศาลดูซึม เงียบขรึม...รวบวางตะเกียบทั้งที่ข้าวยังเหลือเต็มถ้วย
“กับข้าวไม่อร่อยเหรอป๊า ป๊ากินน้อยจัง” พราวตาห่วง
“อาเจิ้งทำมันต้มขิงไว้ไม่ใช่เหรอ ป๊าซดน้ำขิงร้อนๆจะได้คล่องคอ” ภรีมสั่งอาเจิ้ง
“ไม่สบายรึเปล่า อาเซียะ” สุพรรษาเป็นกังวล
“อั๊วมีเรื่องสำคัญต้องบอกทุกคน” ทุกคนนิ่งงัน “ถึงเป็นข่าวร้ายยังไงก็ต้องยอมรับมันให้ได้ อาษาลื้อทำใจดีๆนะ”
“อาเซียะ ลื้อจะพูดอะไร ข่าวอาภรพใช่ไหม”
ไพศาลพยักหน้า “อาภรพอีจากพวกเราไปแล้ว”
พราวตากับภรีมตกใจ “ป๊า”
“ไม่จริงหรอก...ไม่จริงใช่ไหม อาเซียะ ลื้อพูดไม่จริงหรอก อั๊วไม่เชื่อ...อั๊วไม่เชื่อ” สุพรรษาหัวใจสลายแทบล้มทั้งยืน พราวตากับภรีม รีบเข้าประคอง อลหม่านกันไปทั้งบ้าน
ที่บ้านจิตวรบรรจง บันลือซักบดิน “ลื้อไปได้ยินมาจากไหน”
“คนของเถ้าแก่เฮ้งอีคุยกัน อีว่าทีแรกก็ไม่เชื่อ จนต้องแอบไปดูบ้านมัน ไอ้เซียะมันให้คนแขวนโคมขาวตรงประตู
หน้าบ้านแล้วนะป๊า มันก็น่าจะเป็นเรื่องจริงละ” วันวิสาชะงักที่ปากประตูพอดี ก่อนจะเข้ามา
“คนชั่วอย่างมันสมควรแล้วที่ต้องตาย..อั๊วว่ารถเราที่ถูกปล้นวันก่อนก็ต้องเป็นฝีมือมัน ไม่มีใครหรอก”
“ไอ้ภรพนี่มัน ร้ายกาจจริงๆนะป๊า คนอย่างมัน จะมีคนไปร่วมงานศพซักกี่คน”
วันวิสาเย็นวาบไปทั้งตัวเมื่อได้ยินข่าวร้าย
วันวิสามองสร้อยหอยในกล่อง วันวิสา ร้องไห้อย่างพยายามไม่ให้เสียงร้องของตัวเองเล็ดรอดออกมา
วรินเปิดประตูเข้ามา “ลื้อไม่หิวข้าวเหรออาวัน”
วันวิสาแอบป้ายน้ำตาทิ้ง ทำเสียงปกติ “ไม่หิวเลยม้า” วันวิสาปิดกล่องแล้วหันมายืนยิ้มให้วริน
วรินพอจะเข้าใจอะไรๆขึ้น “ยังไงคนเราก็ต้องกลับมาอยู่กับความเป็นจริง ที่ผ่านมาแล้ว อะไรที่มันเป็นความทุกข์ก็ลืมมันไปซะให้ได้ เลือกจำแต่เรื่องดีๆ ไม่งั้นลื้อไม่มีทางเดินไปข้างหน้าได้หรอก อาวัน”
“จ้ะ ม้า...หนูจะพยายาม”
โคมขาวเขียนตัวหนังสือน้ำเงิน ห้อย 2 ลูก ซ้าย-ขวา ที่ประตูเข้าบ้านรุ่งเรืองไพศาลศิริ
เฮ้งเดินตรงเข้ามาหาไพศาล เพื่อแสดงความเสียใจ “อั๊วเสียใจด้วยนะอาเซียะ”
“ขอบใจ”