บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 6
ที่บ้านพัก เมืองตรัง ไพศาลซักภรพ “บ้านช่องอีอยู่ไหน ทำไมถึงกล้าเดินทางคนเดียว”
“ผมรู้เรื่องของเธอน้อยมากครับป๊า”
“จะเป็นพวกนางนกต่อ หรือพวกถูกส่งมาเพื่อชี้เป้าสังหารรึเปล่า” โชคทวีสงสัย
“เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันอดคิดไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอน่ะแหละเป็นเหยื่อที่พวกมันไล่ล่า”
“ถ้าเป็นยังงั้น ก็เป็นคราวเคราะห์ของลื้อแท้ๆ”
“ป๊า...เธอช่วยผมไว้หลายครั้ง ไม่งั้นผมก็คงไม่ได้กลับมาอยู่ต่อหน้าป๊าอย่างนี้หรอก”
“ถ้ามีโอกาส ป๊าจะขอบใจอี”
“ผมคงไม่ได้เจอเธออีกแล้ว”
“ถ้างั้นก็แล้วแต่ฟ้าดิน”
“กรุงเทพไม่ได้กว้าง ซะจนจะควานหาใครไม่เจอหรอกครับ คุณภรพ” มงคลให้กำลังใจ ภรพพอจะมีความหวัง
ที่บ้านจิตวรบรรจง บันลือป๊าของวันวิสาเอ็ดวันวิสา เธอนั่งก้มหน้านิ่ง เหมือนเป็นจำเลยในศาล
“ใครต่อใคร เขาเป็นห่วงลื้อกันขนาดไหน ลื้อรู้บ้างไหม”
“หนูเสียใจป๊า”
“ลื้อมันอวดดี ถึงต้องเสียเงิน เสียทองขนาดนี้”
“อีปลอดภัย กลับมาก็ดีแล้วป๊าอย่าตำหนิอีนักเลย” บดินไกล่เกลี่ย
“ถ้าป๊าห่วงเงินของป๊า หนูสัญญาก็ได้ว่าหนูจะหามาคืนป๊าให้ครบ ทุกบาททุกสตางค์”
“อาวัน ทำไมพูดอย่างนั้น” วรินเอ็ด
“ลื้อเองยังแทบเอาตัวไม่รอด ลื้อจะเอาปัญญาที่ไหนหาเงินมาใช้คืน”
“หนูจะหามาจนได้ก็แล้วกัน”
“ถ้าอั๊วรู้ว่าส่งลื้อไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา แล้วลื้อยิ่งดื้อด้านยังงี้ อั๊วไม่มีวันยอมส่งลื้อไปเด็ดขาด ลูกสาวลื้อ...จัดการด้วย อาวริน” วรินอึดอัดใจ บันลือเดินหัวเสียออกไป
บดินหันมาซัก “พวกมันมีกันกี่คน”
วันวิสาส่ายหน้า เหมือนไม่อยากพูดอะไรอีก ไม่ได้เล่าทั้งหมดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“ลื้อยังโชคดีที่มันไม่ทำร้ายลื้อ” บดินเดินออกไปอีกคน