บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 1 หน้า 3
สักครู่ ป๋องเดินข้ามถนนมา เด็กหนุ่มมองซ้ายขวาเหมือนมองหาใครสักคน
ระหว่างนั้นก็มีหญิงชาวบ้านคนหนึ่งเดินมาทางป้ายรถเมล์ แต่จังหวะที่เดินผ่านหนุ่มใหญ่ หนุ่มใหญ่ก็เอียงตัวออกมาทำให้หญิงชาวบ้านชนมือถือหนุ่มใหญ่หลุดกระเด็นตกพื้น หนุ่มใหญ่ไม่พูดจา รีบเก็บมือถือมาดู แล้วโวยลั่น “เฮ้ย จอดับสนิทเลยเพิ่งซื้อมาหลายหมื่นเลยนะเนี่ย” หนุ่มใหญ่หันมาเอาเรื่องหญิงคนนั้นทันที
“แต่คุณมาชนฉันเองนะ”
แล้วเจ๊ใจกล้าคนหนึ่งก็เสนอหน้าเข้ามาต่อว่าหญิงคนนั้นด้วย “ฉันเป็นพยาน ฉันเห็นเธอน่ะเดินชนเขาเต็มๆ ยังมาเถียงอีก”
ป๋องจึงเดินเข้ามาสมทบ “แต่ผมเห็นพี่ขยับตัวไปชนพี่ผู้หญิงเขานะครับ”
หนุ่มใหญ่จึงหันไปตวาดป๋อง “ไม่ใช่เรื่องของลื้อ อย่าเผือก” ก่อนจะหันมาตะคอกหญิงคนนั้น “จ่ายค่าซ่อมมา 5 พัน ไม่งั้นก็ไปโรงพัก”
“ฉันไม่ผิด ฉันไม่ได้ทำ”
เจ๊รีบสอด “แต่ฉันเห็น ยังไงเธอก็ผิด”
หนุ่มใหญ่ร้องขึ้น “มีเท่าไหร่ก็เอามาเท่านั้น ไม่งั้นไปหาตำรวจกัน”
“เดี๋ยว” คราวนี้เป็นคุณตาที่นั่งอยู่ตรงท่ารถเมล์นั่นเอง
หนุ่มใหญ่หันขวับ เจอคุณตาฉกมือถือไปดู “ฉันเห็นแกเล่นมือถืออยู่ตั้งนาน ทำไมเครื่องไม่ร้อนเลยวะของปลอมใช่มั้ยเนี่ย แถมแกกับยัยเจ๊นี่ก็เตี๊ยมกันมาแต่แรก...”
“อะไรของแกตาแก่ เตี๊ยมเติ๊มที่ไหน พูดดีๆนะ”
คุณตาบอก “รองเท้าแกสองคนเปื้อนโคลนสีเดียวกันเด๊ะ แถวนี้ไม่มีดินโคลนเลย อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นถ้าไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันน่ะ”
เจ๊ก้มลงมองรองเท้าเจ๊กับรองเท้าหนุ่มใหญ่เปื้อนโคลนเหมือนกัน เจ๊พูดไม่ออก หันไปหาหนุ่มใหญ่ “เอาไงดีพี่”
“ไปเหอะ” หนุ่มใหญ่ทำท่าจะหนี
แต่ตาแก่ยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปหนุ่มใหญ่กับเจ๊ “ถ้าแกทำเรื่องแบบนี้อีก ฉันจะส่งรูปแกไปให้ตำรวจ” หนุ่มใหญ่รีบพาเจ๊หนีออกไป ตาแก่ยิ้มเล็กน้อย หันมาหาหญิงคนนั้น “ไม่มีอะไรแล้ว ไปเถอะ”
เธอยกมือไหว้ขอบคุณ “ขอบคุณจ้ะตา”
ตาแก่ยิ้มมองตามไป หันกลับมาเจอป๋องยืนทึ่งอยู่ข้างๆนั่นเอง
ตาแก่เดินมากับป๋องริมถนนพลางบ่น “แกไม่ได้เรื่องเลยไอ้ป๋อง เอาตั้งแต่แกเข้ามาถึงป้ายรถเมล์ แกควรจะจำฉันได้ในวินาทีแรกที่เห็นฉันแล้ว”
“โห ก็พี่เล่นไม่บอกก่อนนี่ครับว่าจะปลอมตัวแบบนี้” ที่จริงแล้วตาแก่คนนี้คือ โจ ปลอมตัวมานั่นเอง
“แกต้องพัฒนาเรื่องความช่างสังเกต มันเป็นของคู่กับนักสืบเลย ดูฉันเป็นตัวอย่างซะ”
ป๋องมองหน้าโจ แล้วจู่ๆก็ปิดตาโจ “เฮ้ย ทำอะไรวะ”