บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 1 หน้า 4
“วันนี้ผมใส่เข็มขัดสีอะไร”
“เข็มขัดหนังสีน้ำตาลขอบดำ หัวเข็มขัดทองเหลือง”
ป๋องก้มลงมองเข็มขัดตัวเอง เป็นตามที่โจพูด
“รองเท้าผมล่ะ”
“รองเท้าผ้าใบสีขาวเก่าๆเน่าๆ แล้ววันนี้แกก็พับขากางเกงด้วย”
ป๋องก้มมองเป็นไปตามที่โจพูดจริงๆ
“คิดจะลองของมืออาชีพอย่างฉันหรือไง หึๆ”
ป๋องไม่ยอมแพ้ “แล้วพี่โจใส่แว่นสีอะไร”
โจอึ้งไปครู่หนึ่ง “ปล่อยได้แล้ว เสียเวลาน่า นัดลูกค้าไว้”
“อีกตั้งครึ่งชั่วโมง ยังไงก็ไม่เลยเวลาหรอกครับ“
“เผื่อรถติดด้วยสิวะ”
“เอาน่า บอกมาเหอะ สีอะไร”
“แกจะให้ฉันตอบให้ได้ใช่มั้ย”
“ครับ”
“ถ้าตอบถูกแกโดนเตะนะ”
“ได้ครับ”
“งั้นแกอยู่เงียบๆ” โจยืนนิ่งกำหนดลมหายใจพลางนึกย้อนไป
เขากำลังอยู่หน้าลิ้นชัก เปิดออกมา มีแว่นมากมายหลายอัน เขาเอื้อมมือลงไปหยิบ ภาพกลายเป็นเบลอๆ ไม่รู้ว่าแว่นอันไหน เขาพยายามเพ่งสมาธิ ภาพเบลอๆค่อยๆชัดขึ้น ชัดขึ้น จนเห็นกรอบแว่น แล้วก็เห็นเป็นสีดำ
โจจึงตอบอย่างมั่นใจ “สีดำ”
ป๋องปล่อยมือ โจถอดแว่นออกมาดูแบบเท่ๆ ปรากฎว่ากรอบแว่นถูก แต่สีเป็นเป็นขอบกระ
“ขอบกระครับพี่ ขนาดแว่นอยู่กับตาตัวเอง ยังไม่รู้เลย อะโด่ ...”
โจหน้าเสีย เสียฟอร์มอย่างแรง
“พี่ต้องพัฒนาเรื่องความช่างสังเกต มันเป็นของคู่กับนักสืบเลยนะครับ” ป๋องเดินลั้นลาไปที่รถของโจ โจมองตามไป ทำปากขมุบขมิบด่าป๋อง ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ
ที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ในร้านแต่ละโต๊ะค่อนข้างเป็นสัดเป็นส่วน
ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ด้านในร้าน หญิงจุ๋มนั่งอยู่คนเดียว บนโต๊ะมีกุหลาบสีเหลืองวางอยู่บนโต๊ะ เธอกำลังดูรูปในแทบเล็ต เป็นรูปครอบครัวมีชายแจ้ หญิงจุ๋ม และหม่อมจันทร์จิรา ทั้งสามดูมีความสุข ยิ้มแย้มแจ่มใส
หญิงจุ๋มเอานิ้วแตะรูปชายแจ้ ลูบเบาๆ “ชายแจ้...พี่คิดถึงเธอเหลือเกิน เธอไม่น่าตายแบบนี้เลย...”