บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 20 หน้า 4
โจยังคงไล่ดูข้อมูลทั้งหมดด้วยความเคร่งเครียด ไล่สายตาอ่านทีละบรรทัดจากกระดาษแผ่นหนึ่งจากทั้งหมดที่เต็มผนัง
ป๋องนั่งอยู่ข้างๆ ตีโพยตีพาย “แม่เลี้ยงยังไงก็เป็นแค่แม่เลี้ยง ไม่มีวันรักปลายฝนเหมือนลูกสาวตัวเองหรอก ... พี่โจ พี่ช่วยผมหน่อยเถอะ ไปจัดการไอ้พี่เอ็มทีเถอะครับ”
โจตอบโดยไม่ได้ละสายตาจากพวกข้อมูลที่เขาดูอยู่ “เขาไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย”
“แล้วพี่โจจะปล่อยให้ปลายฝนเสียคนอย่างนั้นเหรอ เกิดเขาท้องขึ้นมาจะทำยังไง”
“เขาท้องแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน”
“พี่ก็รู้ว่าผมชอบเขา ใจคอจะไม่ช่วยผมเลยเหรอ”
โจหมดความอดทน หันมาทางป๋อง “จะกวนใจอะไรนักหนาวะ แหกตาดู กำลังยุ่งอยู่โว้ย...ถ้าแกชอบเขาแกก็บอกเขาสิถ้าแกไม่อยากให้เขาไปเสม็ด แกก็บอกเขาสิ จะไปบอกวนิษาทำไม มาบอกฉันทำไม หา”
“ก็ถ้าเขายืนยันเขาจะไป มันเรื่องของเขา ผมก็เสียหมาสิพี่”
“ถ้ากลัวเสียหมาก็ตัดใจไปซะ อย่ามาทำพิรี้พิไรเห็นแล้วอยากเตะ...จะเอาไง ตัดใจได้มั้ย”
“เอ่อ...ไม่ได้หรอกครับ ผมชอบเขามาก” โจหงุดหงิด เดินมาจับคอเสื้อป๋องกระชาก ป๋องร้องลั่น มือเหนี่ยวไปโดนกระดาษข้อมูลแผ่นหนึ่งที่โจแปะไว้หลุดออกมาจากผนัง โจลากป๋องมาที่ประตู แล้วถีบป๋องกระเด็นออกไปนอกบ้าน
ป๋องร้องลั่น “พี่ทำอะไรอ่ะ”
“รำคาญเว๊ย” โจปิดประตูปัง ป๋องนั่งหมดอาลัยตายอยากที่พื้น
โจกลับเข้ามาในห้อง ท่าทางยังหัวเสียอยู่ จนเจอกระดาษที่ป๋องดึงหลุด โจหยิบกระดาษมา จะแปะคืนที่เดิม แต่แล้วก็สะดุดตา เห็นข้อมูลอะไรบางอย่าง “เสี่ยเพ้ง”
ป๋องนั่งทำอะไรไม่ถูกอยู่ในฟาสต์ฟู้ด เขาหยิบมือถือจะกดโทรแต่ไม่โทร กดวาง ทำอย่างนี้อยู่หลายที จนในที่สุดก็ทนตัวเองไม่ได้ “เอาวะ เป็นไงเป็นกัน”
ป๋องกดโทรออก แต่แล้วก็รีบกดวางสาย “เฮ้อ...”
ป๋องเซ็งตัวเอง วางมือถือลงข้างตัว นิ้วไปโดนปุ่มโทรออก สักพักป๋องถึงรู้ตัว “ซวยแล้ว โทรไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ป๋องหยิบมือถือมา ค่อยๆแนบหูฟังสัญญาณด้วยใจระทึก
ปลายฝนอยู่ที่คอนโดหยิบมือถือมาดู เห็นชื่อป๋อง ปลายฝนอมยิ้ม แต่รีบปั้นหน้าเครียดแล้วรับสาย
“หวัดดี”
ป๋องกำลังจะกดวางพอดี สะดุ้งเฮือก “แหะๆ หวัดดีจ้ะ”
“มีอะไร”