บทละครโทรทัศน์ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 1 หน้า 2
“แต่ยังไงแกก็ไม่น่าจะปล่อยให้มัน ไปคนเดียว!!”
ตรงหน้าผา หนูนายืนอยู่เพียงลำพังไม่มีรามอยู่..ที่ว่างข้างๆ มีเพียงลมพัดผ่าน...ดูช่างหนาว และเงียบเหงา มือของหนูนาลูบไปบนภาพถ่ายสีเก่าซีด..เป็นภาพของรามที่อุ้มกอดหนูนาในวัย 6 ขวบไว้อย่างแสนรัก..หนูนามองภาพถ่าย แล้วใจย้อนคิดไปถึงเรื่องราวในอดีต...
รามอุ้มหนูนาขึ้นสูง.. เบื้องหน้าคือทิวทัศน์งดงามหลังฝนซา รุ้งกินน้ำสายใหญ่พาดผ่านท้องฟ้างดงาม
หนูนาตื่นเต้นมากๆ “โอ้โห !! รุ้ง !”
“สวยใช่มั๊ย? พ่อถึงอยากให้หนูมาเห็นไง โน่นแน่ะรุ้งของหนู รุ้งของนารา”
“รุ้งของนา” หนูนามองรุ้ง ปรบมือดีใจ “แล้วไหน ? รุ้งของพ่อคะ”
รามยิ้ม ชอบใจคำถามลูก คิด.. “ก็หนูไง หนูคือรุ้งของพ่อ..”
หนูนามองภาพถ่ายพ่อ ยิ้มตามเมื่อนึกถึงถ้อยคำที่พ่อเคยพูด..
ในอดีตรามลูบหัวลูกสาวตัวน้อย บอกกับลูก “จำไว้นะลูก ชีวิตพ่อ ผ่านอะไรยากเย็นมาก็มาก แต่ถึงจะลำบากแค่ไหน พ่อก็จะไม่ยอมแพ้ เพราะว่าพ่อมีหนู..”
หนูนามองภาพของพ่อ.. น้ำตาซึม..เมื่อนึกถึงพ่อที่จากไปอย่างไม่หวนกลับ..
รามบอกลูก ด้วยความรัก.. “หนูคือรางวัลพ่อ”
มือน้อยเริ่มสั่นยามประคองรูปนั้นเอาไว้
รามเน้นย้ำ.. “เป็นความหวังของพ่อ”
หนูนารู้สึกถึงถ้อยคำของพ่อที่ซาบซึมเข้ามาจนอุ่นไปทั้วร่าง... น้ำตาไหลพราก
“ นารา.. หนูคือสิ่งที่สวยงามที่สุด ลูกคือสายรุ้งของพ่อ”
หนูนาเอาภาพของพ่อมาแนบกับอก..... คิดถึงจับหัวใจ..มองออกไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้า “พ่อคะ..หนูนาพาพ่อมาดูรุ้งของเราค่ะ พ่อคงอยู่บนสายรุ้งและกำลังมองนาอยู่ใช่มั้ยคะพ่อ”
หนูนาแนบภาพถ่ายนั้นไว้กับอก...เด็กหญิงตัวน้อยร่ำร้องหาใครบางคน...ที่เธอเชื่อ..ว่าเขาได้จากไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ
จุฑารัตน์ มาโนชหน้าตาเหรอหรา “ปิดแล้ว !!!”
เจ้าหน้าที่ป่าไม้บอกทั้งสองสีหน้าเรียบ “ครับ วันนี้ทางเราจำเป็นต้องปิดก่อนกำหนด เพื่อความปลอดภัย ขอเชิญพวกคุณกลับออกไปทางด้านนอกด้วยครับ”
“เดี๋ยว! ฉันยังกลับไม่ได้ เพื่อนฉันยังอยู่ข้างบน”
“แล้วที่บอกว่าเพื่อความปลอดภัยน่ะ มันมีอะไรไม่ปลอดภัยเหรอฮะ ?”