บทละครโทรทัศน์ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 22 หน้า 4

แสงลอดมาจากดวงไฟเล็กๆส่องมาที่รามที่อยู่ในมุมมืดในคุก รามคิดถึงเรื่องที่ตนทำพลาดไปอย่างคนสำนึกผิด

รามหน้าเศร้า ยังเจ็บลึก ไม่ว่านานเพียงใด มันยังเป็นฝันร้ายสำหรับเขามาเสมอ...“พ่อถูกตัดสินจำคุก 8 ปี เต็ม มีอยู่หลายคืนที่พ่อฝันเห็นนายคม พ่อขอร้องให้เขายกโทษให้....” รามก้มหน้า ใจสั่นระรัว กลัวเหลือเกินที่จะเห็นสีหน้าของลูกรังเกียจ แต่แล้ว...รามรู้สึกถึงมือเล็กที่จับมือของเขาขึ้นแนบที่แก้มเปียกชื้น เมื่อมองสบก็พบดวงตาของลูก ไม่มีความรังเกียจ มีแต่..ความสงสารและเห็นใจอยู่ในนั้น “ยัยหนู ไม่รังเกียจที่พ่อเป็นคนโกง เป็นคนคุก เป็นฆาตกรเหรอลูก?” หนูนาส่ายหน้า น้ำตาไหล บีบมือของพ่อแน่น “ไม่รังเกียจ แต่หนูสงสารพ่อใช่มั๊ยลูก?”

หนูนาพยักหน้า น้ำตายิ่งไหลไม่หยุด พ่อจ๋า นี่พ่อต้องผ่านความทุกข์มามากถึงขนาดนี้

“อย่าสงสารพ่อเลย เพราะพ่อทำตัวเอง ตอนแรกพ่อก็โกรธรัศมี โกรธนายคม แต่จริงๆแล้วพ่อเอง..ที่ผิด พ่อเผยอไปรักดอกฟ้า ทั้งที่ไม่มีทางดูแลเค้าได้ ตอนนั้นความต้องการมันบังตาจนมองไม่เห็นความจริง อย่างเรื่องนายคม พ่อ...ก็ยอมให้อำนาจฝ่ายต่ำมันควบคุมจนเป็นเหยื่อของความโกรธ พ่อ.. ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วพ่อก็ยังหนีลูกไป..ไม่ทำหน้าที่ของพ่อ พ่อหนีลูกไปถึงสิบห้าปี..”

“8 ปีที่อยู่ในคุก ว่าอยู่ยากแล้ว แต่หลังออกจากคุก มันกลับเป็นนรกของจริงยิ่งกว่า”

รามก้าวออกมาจากสถานกักกัน ด้วยความรู้สึกเคว้งคว้าง

“สวนถูกธนาคารยึดไปแล้ว พ่อต้องเร่ร่อนทำงานรับจ้างเขา ทำให้พ่อได้รู้ว่าโทษแปดปีในคุก ยังเบานักเมื่อเทียบกับการลงดาบของสังคมที่มีต่อคนคุก”

รามไปสมัครงาน เมื่อคนรับสมัครงานเห็นประวัติว่าเคยติดคุกก็ชะงักๆ มองด้วยสายตาที่ไม่ดี คนอื่นได้รับการเรียกตัวให้เข้าสัมภาษณ์ แต่รามถูกไล่ให้ออกไป...ด้วยท่าทีรังเกียจ

“ครึ่งปีแรกที่ออกจากคุก พ่อต้องย้ายงานไม่รู้ว่ากี่แห่งต่อกี่แห่ง เพราะว่าโลกนี้ไม่มีความลับ”

รามทำงานอยู่ในอู่ซ่อมรถ เพื่อนในคุกด้วยกันเอารถมาซ่อม ก็ทัก “ออกมาแล้วเป็นไงบ้าง“ เพื่อนร่วมงาน และเจ้านายมอง ได้ยินว่าสองคนนี้รู้จักกันในคุก ก็มองด้วยสายตาระแวง 

เจ้านายกำลังนับเงิน รามเดินผ่านมา นายรีบเก็บ รามเห็นอย่างนั้น ก็ถอนใจ

“หลายครั้งพ่อต้องชิงลาออกมาก่อน เพราะทนสายตาและท่าทางรังเกียจไม่ไหว”

โกดังของคนจีน รามแบกของอยู่ เจ้านายเข้ามาเอาเรื่อง  “แกใช่มั๊ย ที่ขโมยเงินไป” รามงุนงง “ถ้าไม่ยอมรับ ติดคุกอีกรอบแน่ๆ” รามอึ้งๆ “ไอ้ขี้คุก นึกว่าอั๊วะไม่รู้งั้นเหรอ!!!” รามวางของลง หยิบเงินออกมาหมดกระเป๋า ยื่นส่งให้เจ้าของ “คิดว่าแค่นี้มันจะชดใช้ได้งั้นเหรอ!!” เจ้านายโกรธ เข้ามาทุบตีรามอย่างระบายอารมณ์

ลูกจ้างไปลากคอผู้ร้ายตัวจริงมาได้ พร้อมเงินที่ขโมยไป  เจ้านายเหวอ รามหน้านิ่ง เดินออกมาทันที

รามอธิบายความจริงกับหนูนา ดวงใจรวดร้าว...“สิ่งที่พ่อได้เจอมา ทำให้พ่อ....เริ่มจะเห็นด้วยกับรัศมี  โลกของคนอย่างพ่อ กับโลกของหนูมันแตกต่างกันเกินไป คนที่มีอดีตดำมืดอย่างพ่อ ถ้าให้ใครๆเค้ารู้ว่าหนูมีพ่ออย่างนี้ สู้หนูไม่มีพ่อ ซะยังจะดีกว่า...”