บทละครโทรทัศน์ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 20 หน้า 5
ขนิษฐาอึ้งไปเลย เมื่อได้ฟังแบบนั้นก็พูดไม่ออก.. สีหน้ากังวลและไม่สะดวกใจชัดขึ้นมา แต่กระนั้นก็ยังไม่แม้แต่อยากหันไปมองรามอยู่ดี..
ที่โรงพัก กชอยู่เวรดึกคุยมือถือกับสีหนาทอยู่ “คุณสิงห์แน่ใจแล้วเหรอครับ?”
ด้านหลังเสียงจ่ากำลังลงบันทึกคนเมาแล้วโดนต่อยมา “เมาแล้วปากเสียเนี่ย ทีหลังให้กินเหล้าอยู่กะไอ้บ็อกที่บ้านนะ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว”
กชฟังสีหนาทต่ออย่างตัง้อกตั้งใจ ก่อนจะตัดสินใจ “งั้นก็ได้ครับ” กชวางสายจากสีหนาทลง แล้วเคาะนิ้ว รัวๆกับผนังที่อยู่ใกล้ๆอย่างกระตือรือร้น!
สีหนาทวางสายจากกช แล้วมองดูเอกสารของหนูนาที่ตัวเองหามาได้จากเว็บไซด์ “นารา.. หวังว่าพรุ่งนี้ เราจะได้รู้กันสักที !” สีหนาทคิด ตั้งใจเอาไว้
ขนิษฐากับรามนั่งเงียบกันมาในรถ ขนิษฐานั่งผินหน้า หันออกไปทางด้านหน้าต่าง ราวกับว่าจะพยายามไม่มอง และอยู่ให้ไกลรามมากที่สุด.. รามซึ่งปกติแล้วเป็นฝ่ายนิ่งกว่า ยังรู้สึกถึงความหน่วงในตอนนี้....รามเหลือบมองขนิษฐา ก็เห็นยังนั่งหันหน้าออทางหน้าต่างตลอด ไม่พูด ไม่คุย และไม่มองมาแม้แต่นิด..
รามถอนหายใจเบาๆ คิด แล้วมือเลื่อนไปเปิดเพลง...เสียงเพลงดังขึ้น ขนิษฐาเริ่มมีปฏิกิริยา.. เพราะมันคือซีดีเพลงที่เธอเคยเอามาเปิดในรถของรามแผ่นนั้นนั่นเอง” เพลงเก่าสไตล์ที่รามน่าจะชอบ แต่ความรู้สึกตอนนี้ที่ได้ฟังเพลงที่รามเปิด มันกลับบดบีบหัวใจ!! เพราะไม่อยากจะหวัง ไม่อยากจะนึกถึงโมเม้นท์ดีๆระหว่างกันอีกแล้ว
รามแก้ตัวเบาๆ “พอดีผม ยังไม่ได้เอาไปคืนคุณสักที” รามอธิบายแล้วก็นิ่ง...ขนิษฐาต้องต่อสู้กับความรู้สึกข้างในใจอย่างมาก
ขนิษฐาเม้มริมฝีปาก กลั้นใจมาก “ช่างเถอะค่ะ เพราะฉัน คงไม่ฟังเพลงพวกนี้อีกแล้ว”
รามฟังคำตอบของขนิษฐา แววตาปวดร้าวขึ้นแว่บหนึ่ง...สัมผัสได้ว่าเธอยังคงเจ็บปวดและมึนตึงต่อเขาอยู่..แต่แล้วรามก็ตั้งหน้าขับรถ ทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป โดยไม่กล้าพูดอะไรอีก..ขนิษฐาก็ผินหน้าแสร้งมองแต่ทิวทัศน์ภายนอก ทั้งที่มันมีแต่เพียงความมืด..
รถรามจอด ไฟหน้ารถดับลง....ปลดปล่อยคนที่อึดอัดใจสองคนลงมาได้เสียที..รามรีบเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ขนิษฐา ในขณะที่ขนิษฐารีบก้าวลงไม่ระวัง จึงชนกับประตูรถ กระเป๋าในมือตกลงพื้น รามก้มลงช่วยเก็บ พร้อมขนิษฐา มือของรามจับไปโดนมือขนิษฐาโดยไม่ตั้งใจ สองคนเงยหน้าขึ้นสบตากัน!!
รามรู้สึกตัวรีบปล่อยมือ ถอยหลังห่างออกไปอย่างรวดเร็วด้วยความเจียมตัวอย่างเคย “ขอโทษครับ”
ขนิษฐาสะกดใจกับท่าทีของราม หันหลังให้จะก้าวไปขึ้นเรือนใหญ่ และรามกำลังจะแยกตัวไปนั่นเอง ทันใดขนิษฐาก็หมดความอดทน หันมาบอกราม “น้ารามคะ” รามซึ่งนึกว่าขนิษฐาคงจะเมินและไม่พูดจากับตัวแล้วในวันนี้ หันกลับมาอย่างแปลกใจ ขนิษฐามองดูราม คล้ายกับการมองเป็นครั้งสุดท้าย มันช่างยากเย็น... มือต้องยึดราวบันไดเอาไว้ “ต่อไป..น้ารามไม่ต้องไปรับน้องที่โรงแรมแล้วนะคะ น้องจะให้คนที่โรงแรมมาส่งเอง”