บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 20 หน้า 3
“อ่อ ก็..ก็เคยสิ” ปราณนต์รีบย้ำให้อีกฝ่ายเชื่อใจ ภัทรินจะซักต่อ แต่ป้าชุเดินปรี่กลับมาก่อน พร้อมวิทยุที่ใช้งานได้แล้ว เปิดเพลงยุคสุนทราภรณ์ หรือแนวลูกทุ่งหวานๆ
“วิทยุใช้ได้แล้วนะเจ้า..เรือนนี้มีแต่ตะเกียง บ่มีไฟฟ้านะเจ้า เพื่อความโรแมนติก เพราะเรือนนี้อยู่ลึกสุด ปลายสุด ใครจะมาจะไปต้องบายโบ๊ทโอนลี่..บรรยากาศส่วนตั๊วส่วนตัว เหมาะมากที่คนสองคนจะมาทำบัดสีบัดเถลิงกัน”
“หา!!..ไม่ใช่นะคะป้า หนูกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน” ภัทรินได้ยินรีบปฏิเสธ
“ไม่ต้องเขิน สมัยป้าละอ่อน ก็เรือนนี้แหละ สะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบกจนได้ไอ้ตัวแสบมาคน คริๆ” ป้าชุหัวเราะคิกคัก อารมณ์ดี
“ไม่ใช่นะคะ” ภัทรินหันมาพาลใส่ปราณนต์ “ไม่คิดจะอธิบายหน่อยเหรอ!”
ชายหนุ่มยิ้ม ลอยหน้าลอยตา ไม่ยี่หระ ภัทรินหน้ามุ่ย หมั่นไส้ เซ็งที่ถูกเข้าใจผิด
ป้าชุเดินนำภัทรินกับปราณนต์มาที่เรือซึ่งจอดผูกไว้ด้านหนึ่งของเรือนแพ เห็นว่าภายในเรือมีของที่ระลึกสำหรับขายนักท่องเที่ยวด้วย พวกหมวก เสื้อยืด แม่เหล็ก กังหันลม ฯลฯ
“ป้าไปก่อนนะเจ้า จะได้เวลารถทัวร์พวกฝรั่งมาแล้ว ต้องรีบเอาซูเวอเนียร์ไปขาย..เธอสองคนจะทำอะไรกันก็ตามสบาย”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะป้า” ภัทรินพยายามปฏิเสธ
“จ้ะ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ อ้ะ” ป้าชุไม่ต่อล้อต่อเถียงอีก หันไปหยิบกังหันลมในเรือมาส่งให้ “ป้าให้คุณ”
“จริงเหรอคะ..ขอบคุณค่ะป้า”
ป้าชุส่งอีกอันให้ปราณนต์“อันนี้ให้หมอณนต์..คนปู้นนน ฝากคุณไปให้ด้วยนะเจ้า..เป็นของขวัญแต่งงานจากป้า ชีวิตคู่จะได้ไหลลื่นเย็นสบายเหมือนสายลมวันนี้”
“ขอบคุณครับ..มีเหมือนกัน เราจะได้เล่นด้วยกันได้” ปราณนต์เอ่ยยิ้มๆ
“ใครจะเล่นกับคุณไม่ทราบ” ภัทรินเดินแยกไปเล่นกังหันคนเดียวอีกด้าน ร่าเริงๆ
ปราณนต์มองตามยิ้มๆ “ขอบคุณนะครับที่ไม่บอกความจริงกับภัทริน”
“เจ้า แต่ป้าไม่เข้าใจ ทำไมหมอจะต้องเล่นละครเป็นพี่ชายหลอกเมียตัวเองด้วย..สีสันใหม่ของชีวิตคู่เหรอคะ”
“ครับ สีสันใหม่ ป้าไปขายของเถอะครับ” ปราณนต์เอ่ยตอบไม่ได้ให้เหตุผลอะไรเยอะ ป้าชุยิ้มๆ ชายหนุ่มเดินแยกไปหาภัทริน
อีกมุมหนึ่ง ขณะที่ภัทรินกำลังเล่นกังหันอยู่ ปราณนต์ก็เดินเข้ามา
“กินอิ่มแล้วใช่มั้ย เดี๋ยวผมจะข้ามฝั่งไปติดต่อ..” อยู่ๆ ภัทรินยื่นกังหันมาจ่อตรงหน้าชายหนุ่ม ปราณนต์ชะงัก งงๆ “อะไร”