บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 18 หน้า 4
6 มีนาคม 2558 ( 19:09 )
11.8M
1
“แม่ของณนต์อยากให้คนยากจนเข้าถึงการรักษาพยาบาลได้อย่างเท่าเทียมไม่ใช่เหรอ..ณนต์ก็สานต่อความตั้งใจของท่านในฐานะหมอ คุณลุงก็ทำในฐานะนักธุรกิจ..ท่านถึงปล่อยมือจากจีแอลเอสไม่ได้ ไม่ใช่เพื่อตัวท่านเอง แต่เพื่อคนยากจน เพื่อแม่ของณนต์ แล้วก็เพื่อณนต์เองนั่นแหละ”
“เพราะอย่างนี้ใช่มั้ย จีแอลเอสถึงได้บริจาคยาให้โรงพยาบาลผาหมอกทุกครั้งที่มีการร้องขอ”
“ไม่ใช่แค่โรงพยาบาลผาหมอก ทุกโรงพยาบาลที่ขาดแคลน” ปราณนต์อึ้งไป อัณณาบีบมือให้กำลังใจ เอ่ยตัดบท “อัณให้คนรถไปเอาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้แล้ว..เดี๋ยวกินเสร็จจะได้เปลี่ยนชุดไปทำงานต่อ..ณนต์จะไปมั้ย”
ปราณนต์นิ่ง อัณณากำลังจะลุก เดินไป
“อัณณา..ขอบใจนะ” ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณหญิงสาวจากใจจริง
ช่วงบ่ายๆ ปราณเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง ภัทรินถือชุดถ้วยชาตามมา
“นายจะมาทำอะไรห้องคุณปราณ จะมานั่งดื่มชาในห้องนอนพี่ชาย?”
“คุณออกไปได้แล้ว”
“หา..”
“ผมอยากใช้ความคิดเงียบๆ คนเดียว”
ภัทรินวางชุดชาลง พยายามเข้าใจ “โอเค ห้องพี่ชายคุณอาจจะมีความทรงจำตอนพวกคุณเด็กๆก็ได้..งั้นตามสบาย..เดี๋ยวชั้นจะโทรไปหาเพื่อนที่ดอยผาหมอก ให้เขาส่งของใช้ส่วนตัวของคุณมาให้ เผื่อจะช่วยให้จำได้บ้าง” หญิงสาวเดินออกไปแล้ว ปราณนั่งมองห้องของตัวเองอย่างทบทวนความทรงจำต่อไป
ภัทรินออกมาด้านนอกห้อง แปลกใจ “อารมณ์ไหนของเขา”
หลังจากภัทรินออกไปจากห้อง ปราณนั่งมองไปรอบๆ ห้อง สำรวจไปรอบๆ ไม่รู้สึกคุ้นเคยกับอะไรเลย แล้วก็หันไปมองที่คอมฯ ส่วนตัวที่วางอยู่บนโต๊ะ ปราณลุกไปที่คอมฯ เปิดคอมฯ แต่พบว่าต้องใส่รหัสเพื่อเปิดเข้าใช้เครื่อง
“รหัส?” ปราณนิ่ง จำรหัสไม่ได้ มองหน้าจออย่างว่างเปล่า ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปวางที่คีย์บอร์ด หลับตา นิ่ง รอให้ความรู้สึกมันทำงานของมันเอง คิดถึงคำพูดของภัทริน
“ไม่ต้องพูด ไม่ต้องคิด ปล่อยร่างกายไปตามความรู้สึก”
ทันใดนั้นเอง นิ้วมือปราณขยับกดรหัสเองโดยอัตโนมัติ ปรากฏว่ารหัสถูกในทันที เข้าสู่หน้าหลักของคอมฯ ปราณลืมตา ทึ่งในตัวเอง ชายหนุ่มไล่สายตามองไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสะดุดกับอัลบั้มรูป คลิกเปิดมัน เป็นรูปของอัณณาเด้งขึ้นมาก่อน...ปราณอึ้งไปทันที
เวลาผ่านไป ภัทรินเดินลงมาด้านล่าง เห็นป้าอิ่มปัดกวาดบริเวณนั้นอยู่