บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 22 หน้า 3
“จะช่วยพ่อแล้วบุกเดี่ยวมาที่นี่ทำไม!!..คิดเหรอว่าถ้าพี่ยอมเสียสละตัวเองแล้วพวกมันจะยอมจบ พ่อไม่ยอมเข้าผ่าตัดเพื่อปกป้องจีแอลเอสเอาไว้ แต่พี่กำลังจะทำให้ความตั้งใจของพ่อสูญเปล่า”
“ชั้นรู้ ชั้นถึงกลับออกมา ไม่ได้เข้าไปหาชมนาดนี่ไง”
“วันหลังคิดได้ให้เร็วกว่านี้หน่อยก็ดี!!” ปราณนต์เอ่ยดุๆ ใส่พี่ชาย โดยไม่รู้เลยว่า อีกมุมหนึ่ง ภัทรินเข้ามาหลบตรงหลืบข้างๆ ใกล้ๆ กับจุดที่ปราณนต์อยู่ ใกล้พอจะได้ยินทุกอย่าง “คิดบ้างมั้ยว่าถ้ามีคนจับได้ว่าพี่กับผมเล่นละครตบตาคนทั้งโลกอยู่ จะเป็นไง!! มันจะกลายเป็นประเด็นที่มาดิสเครดิตเราจนหมดความน่าเชื่อถือ แล้วเราจะเป็นฝ่ายเดือดร้อน”
“แล้วจะให้ชั้นอยู่เฉยๆ ดูน้องชายตัวเองแก้ไขปัญหาที่มันเป็นความรับผิดชอบของชั้นงั้นเหรอ”
“เวลานี้ไม่มีปัญหาของพี่แล้ว เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว และพี่ก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ พี่ต้องทำให้คนเชื่อว่าผมป่วยอยู่..โดยเฉพาะภัทริน..อย่าให้ภัทรินจับได้ จะยุ่งยากที่สุด”
“แต่สุดท้ายภัทรินก็ต้องรู้ความจริงอยู่ดี แล้วชีวิตนายนั่นแหละจะพัง”
ปราณนต์อึ้งไป เพราะมันจะต้องเป็นอย่างนั้นจริงๆ แต่ไม่มีทางเลือก “อย่างน้อยก็รักษาจีแอลเอสไว้ได้..ยังดีกว่าเสียไปหมดทุกอย่าง” ปราณนต์เอ่ยขึ้นอย่างจำยอม แล้วทั้งคู่ก็เดินแยกไป
ขณะที่อีกมุมหนึ่ง ภัทรินกำลังยืนช็อกกับความจริงที่ได้รู้ทั้งหมดสดๆ ร้อนๆ “ไม่จริง คุณปราณคือ..หมอณนต์..” ภัทรินนึกถึงเรื่องราวเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผ่านมาตั้งแต่เมื่อเจอปราณที่สนามบินครั้งแรก จนมาถึงปัจจุบันที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่เขื่อน
ความเจ็บปวดและเสียใจทั้งหมดก็แทบจะพุ่งพรวดออกมาเป็นก้อนสะอื้นครั้งใหญ่ จนภัทรินต้องรีบปิดปากเม้ม สะกดความรู้สึกที่จะล้นทะลักออกมา ใบหน้าและเนื้อตัวเกร็ง กำมือแน่น ความเจ็บปวดเสียใจปรากฏอยู่ในทุกอณูของร่างกาย แต่พยายามสะกดมันเอาไว้ กดมันเอาไว้ กดมันไว้
ภัทรินใช้มือทุบกำแพงด้านหลัง “ทำไม..ทำไม..ทำไม” หญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดเสียใจอย่างที่สุด
ที่หน้าตึกบริษัทจีแอลเอส อัณณารอทุกคนอยู่ที่รถ ปราณกับปราณนต์รีบเดินเข้ามา
“อัณ..ภัทรล่ะ” ปราณนต์เอ่ยถามขึ้น
“ไม่ทราบเหมือนกัน อัณกันคุณชมนาดเอาไว้ ไม่ทันมองว่าคุณภัทไปไหน”
ปราณนต์กังวล เป็นห่วง “อัณพาพี่ปราณกลับไปก่อน เดี๋ยวผมไปดูภัทรเอง..ไปสิ ก่อนที่จะมีใครมาเห็น”
อัณณาพาปราณแยกไปที่รถของตัวเอง “ค่ะ ไปค่ะปราณ”
ปราณนต์ห่วงภัทรินกำลังจะเดินกลับเข้าไป แต่ปรากฏว่าภัทรินเดินมาแต่ไกล แต่พอเห็นปราณนต์ ภัทรินก็ก้าวไม่ออก ได้แต่มอง สีหน้าราบเรียบชินชาไร้ความรู้สึก
“ภัทร!” ปราณนต์รีบวิ่งเข้าไปหา “คุณไปไหนมา”