บทละครโทรทัศน์ ลมซ่อนรัก ตอนที่ 22 หน้า 4
ภัทรินมองหน้าปราณนต์อย่างสำรวจตรวจสอบ ว่าใช่หมอณนต์จริงๆ ด้วย หญิงสาวสายตาร้าวลึก เจ็บจนด้านชา ไม่สามารถรู้สึกเจ็บไปกว่านี้ได้อีกแล้ว
ปราณนต์แปลกใจ “คุณภัทร..เป็นอะไรหรือเปล่า”
ภัทรินพยายามสะกดเสียงให้เรียบ“เปล่า” แต่อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาเอง
“แล้วทำไมร้องไห้”
ภัทรินยกมือปาดน้ำตามาดู แล้วยิ้มเยาะให้กับชะตากรรมตัวเอง
ปราณนต์ได้แต่งง มองอย่างสงสัยกับท่าทีที่เปลี่ยนไป
ภายในรถกระบะ ภัทรินยังคงนั่งนิ่ง แววตาซึมลึก ไร้อารมณ์
ปราณนต์ขับรถ พลางหันมองเป็นระยะๆ“คุณหิวมั้ย แวะหาอะไรทานก่อนกลับมั้ย” ภัทรินนิ่ง “คุณภัทร..ได้ยินมั้ยครับ..คุณภัทริน..” ภัทรินหันมาช้าๆ มองหน้าปราณนต์ “คุณคิดอะไรอยู่” ปราณนต์เหล่มอง คาดคั้น
ทว่าภัทรินมองนิ่ง แล้วหันกลับไป มองไปนอกหน้าต่าง ไม่อยากมองหน้าหรือสนทนาด้วยอีก สีหน้าและแววตา เจ็บลึก ปราณนต์แปลกใจ
ที่บ้านพสุวัฒน์ รถกระบะแล่นมาจอด ภัทรินรีบลงจากรถทันที ไม่รอปราณนต์ รีบเดินเข้าบ้าน
“คุณภัท..เดี๋ยวๆๆๆ” ปราณนต์วิ่งมาขวาง มองหน้า ว่าเป็นอะไร “คุณไม่สบายหรือเปล่า ขอผมดูหน่อย” พลางเอื้อมมือมาจะแตะตัวของอีกฝ่ายสัมผัสว่ามีไข้หรือไม่
ภัทรินผละหลบ ไม่ให้แตะตัว “ชั้นเหนื่อย” หญิงสาวเดินเข้าบ้านไป ปราณนต์ยืนงง
อัณณาเดินสวนออกมาถามปราณนต์ “คุณภัทรเป็นอะไร”
“ไม่รู้ บอกแต่ว่าเหนื่อยๆ”
“ก็คงจะเหนื่อยจริงๆ ณนต์กับคุณภัทรตีรถขึ้นกรุงเทพตั้งแต่เมื่อคืน จนตอนนี้ เพิ่งจะได้พัก ไม่เหนื่อยก็แปลกแล้ว”
“มันก็ใช่..แต่..มันแปลกๆ” ปราณนต์ยังคงกังวลตะหงิดๆ
ภัทรินกลับเข้ามาในห้อง ปิดประตู แล้วความอดทนที่ทนมาตลอดก็พังทลาย น้ำตาไหลพราก ด้วยความช็อก ตะลึงกับความจริง แต่ไม่อยากให้เสียงเล็ดรอด ยกมือปิดปาก ปิดแน่นด้วยสองมือ ไม่อยากให้มันมีเสียงใดๆออกมา สักพัก มีเสียงโมบายล์ดังกรุ๊งกริ๊งมา
ภัทรินชะงัก ได้ยินเสียง แววตากลายเป็นพาล มองไปที่โมบายล์นั้น ยิ่งเห็นมันเคลื่อนไหวเพราะสายลม ยิ่งรู้สึกโกรธ ทันใดนั้นนึกถึงคำพูดของปราณนต์ “ปราณและปราณนต์..ชื่อของเรา..แปลว่าลม”