บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 10 หน้า 4
ห้องโถงบริษัทเบญจกายแปลง แก้วกาแฟวางอยู่หน้าจอคอม วิษณุกำลังพิมพ์บทมุ่งมั่น เห็นหัวกระดาษเขียนว่า “นางบาปบัวบาน version ใหม่” บอลนั่งเก็บเทปรายการเก่าๆ “พี่ณุ ตกลงพี่รินเค้ากลับวันไหนอ่ะพี่”
วิษณุละสายตาจากคอม “ไม่รู้เหมือนกันว่ะ”
“เดี๋ยวผมโทรถามดีกว่า” บอลโทร “ปิดเครื่องหนีว่ะพี่”
“เออ ปล่อยให้รินเค้าพักบ้างก็ดี พี่กวนรินเค้ามาเยอะ รอช่องตัดสินใจละค่อยตามเค้ากลับมา”
“แล้วช่องเค้ามีท่าทีไงบ้างอ่ะพี่ หลังจากไปคุย”
“เขาก็บอกจะพิจารณา นี่ก็จะวีคละ ยังไม่ติดต่อกลับมาเลย พรุ่งนี้พี่คงตามเรื่องละ ระหว่างรอ พี่ก็แก้บทไปพลางๆ” วิษณุยังหน้าตาหนักใจ ก่อนก้มพิมพ์งานต่อ
ภายในรีสอร์ทริน กลุ่มเพื่อนปาลทยอยขนของขึ้นรถตู้เตรียมกลับ พ่อแม่รินช่วยดูแล รินเดินลงมา เห็นปาลขนของออกมาแล้ว ก็หวิวเบาๆ “เครื่องคุณออกกี่โมงเหรอ”
“สิบโมง แต่เดี๋ยวพวกเพื่อนๆ เค้ากลับรถตู้กัน”
“งั้น ฉันไปส่งคุณที่สนามบินไหม”
“คุณพูดจริงเหรอ อารมณ์ไหนเนี่ยคุณ”
“ก็คุณเป็นนักแสดง ฉันเป็นผู้จัด แถมยังเป็นแขกที่รีสอร์ทฉัน ฉันก็ควรต้องทรีทคุณดีหน่อยไม่ใช่เหรอ แต่ถ้าอยากไปเอง ฉันเรียกรถให้ก็ได้”
“เอ้ย ไม่ๆๆ ดิ คุณนั่นแหละต้องไปส่งผม ดีเหมือนกัน รถจะได้ไม่ต้องอ้อมไปส่งผม” รินยิ้มแบบ เขิน
รถตู้ของกลุ่มเพื่อนปาลเคลื่อนออก ปาลโบกมือลาเพื่อนๆ แล้วหันมาหาริน พ่อริน แม่ริน
“ไปเลยไหมคุณ เดี๋ยวจะตกเครื่อง”
ปาลลาพ่อแม่ริน “งั้นผมลานะครับ”
“ไว้มาใหม่นะ”
“มาแน่ๆ ครับ”
“พายัยรินมาด้วยนะ รายเนี้ย ถ้าพ่อแม่ไม่ล้มป่วย ไม่รู้จะกลับมาเยี่ยมเมื่อไหร่ เอาแต่ทำงาน”
“แหม แม่ก็พูดเกินไป รินก็กลับบ้านทุกปีนะ”
“แหม ลูกบ้านอื่นเขาเรียนเมืองนอก ยังกลับมาเยี่ยมพ่อแม่บ่อยกว่ารินเลย”
“นี่คุณ บ่นมากๆ เดี๋ยวยัยรินก็ไม่กลับมาเลยหรอก”
“แหม งั้นแม่ฝากปาลด้วยนะลูก รินอยู่โน่น ไม่มีคนดูแล ปาลช่วยดูแลลูกสาวแม่ทีนะ นึกซะว่า แม่เป็นเพื่อนแม่ปุกนะลูก” รินกัดฟัน “แม่!!!!”