บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 18 หน้า 2
วิษณุหันหลังเหมือนสัมผัสได้ว่าเจอใคร แต่ก็ยังมองไม่เห็นอยู่ดี หยดก้าวเข้าหาคุณพระ สองมือตระกองกอดที่แขน “ถึงฉันจะไม่เห็นเธอ แต่ฉันก็รู้ว่าเธออยู่ที่นี่..” หยดได้ยินยิ่งซาบซึ้ง น้ำตาจะไหล
“จริงรึเจ้าคะ คุณพระสัมผัสได้ถึงดวงใจของบ่าวใช่รึไม่”
“ฉันมาเพื่อบอกเธอว่า ชาตินี้ฉันคงทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพี่สาวเธอไม่ได้”
“คุณพระไม่ได้มาหาบ่าว แต่มาหาอีหยาดหรอกรึ” หยดที่กอดคุณพระอยู่ตาแข็ง ถอยออกมาด้วยความโกรธ
“ฉันไม่สามารถให้ทั้งความรัก ทั้งฐานะเมีย ที่ฉันเคยพูดไว้ในอดีต และมันก็คงเป็นคำสาปที่ทำให้ฉันต้องติดบ่วงกรรมตัวเองจนถึงชาตินี้” หยดมองหน้าคุณพระแววตาแดงก่ำ
“ให้อภัยฉันเถิดนะหยาด ฉันผิดต่อพี่สาวเธอนัก”
วิษณุมองไปรอบๆ อีกครั้ง มั่นใจว่าไม่มีหยาดก็หันหลังเดินออกไป หน้าตาเศร้าสร้อย หยดมองวิษณุเดินออกไป น้ำตารื้นทั้งแค้นและน้อยใจ “เหตุใดคุณพระจึงพูดจาตัดเสน่หาบ่าวเยี่ยงนั้นเล่า”
โรงพยาบาล ยุพดีนอนนิ่ง เสียงกราฟหัวใจดังแผ่วๆ นางพยาบาลตรวจเช็คจังหวะการหายใจ เดือนมองแม่ แล้วมองโทรศัพท์ รีบรับสาย สะอื้นทันที “พี่ฝน....... แม่ยังไม่ฟื้นเลยอ่ะ”
เดือนเดินออกไปคุยด้านนอก หยาดปรากฏตัวขึ้นแล้วนั่งลงข้างแม่ จับมือยุพดี นางพยาบาลเดินออก
“แม่จ๋า แม่ต้องไม่เป็นอะไรนะจ๊ะ”
ยุพดีหลับตา แต่ดวงตากระตุกไปกระตุกมาเหมือนคิดเรื่องอะไรสักอย่าง หยาดเห็นว่านิ้วยุพดีขยับ หยาดตกใจ
“แม่...” มือยุพดีจับหยาดไว้ เหมือนดึงหยาดเข้าไปในรอยเชื่อมต่อของกาลเวลาระหว่างความเป็นกับความตาย หยาดหายไปจากตรงนั้น
หยาดปรากฏตัวขึ้นในห้องใต้ดิน หันไปเห็นหยดนอนอยู่ หน้าหยาดตกใจ “พี่หยด!”
ที่พื้น หยดนอนกองอยู่ที่พื้น มีดพร้าปักท้อง เลือดไหลตามแขนขาและกระจายเต็มพื้น แม่เยื้อนกรีดร้อง คลานไปกอดลูกที่พื้น เหมือนคนเสียสติ แม่เยื้อนไม่เห็นหยาดยืน หยาดเหมือนถูกดึงเข้าไปอยู่ในรอยต่อความฝันขณะแม่เยื้อนใกล้หมดเวลาชีวิต “หยด..หยดลูกแม่ หยด ช่วยด้วยยยย ใครก็ได้ช่วยลูกข้าด้วย”
แม่เยื้อนเข้าไปกอดลูกไว้ หยดตาแดงก่ำ จองมองแม่เยื้อนตาถมึง
“สาใจแม่แล้วใช่ไหม แม่คงอยากให้ฉันตายมานานแล้ว ลูก....ที่แม่ไม่เคยเห็นเป็นลูก”
แม่เยื้อนพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ เลือดเต็มมือ หยาดยืนมองแม่กับพี่อย่างใจสลาย เพิ่งได้เห็นเหตุการณ์หลังที่ตัวเองตาย หยาดมองหยดอย่างสงสาร เข้าไปประคองร่างหยด “พี่หยด....”