บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 18 หน้า 3
เสียงเคาะประตูจากบ่าวหน้าห้องยังดัง “อีเยื้อน เกิดอะไรขึ้น เปิดประตูเดี๋ยวนี้”
หยดกับแม่ยังจ้องหน้ากัน “ชาติหน้า..” เสียงหยดสั่น “มิว่าจักเกิดเป็นนาย หรือบ่าว..ขออย่าได้พบเจอ อย่าได้ต้องเกี่ยวข้องกัน ข้าจักไม่ขอเกิดเป็นลูกคนเยี่ยงเอ็งอีก”
หยดตะโกนจนเจ็บแผล เลือดไหลออกจากปาก ร่างเริ่มกระตุก แววตาใกล้เลื่อนลอย “หยด!! หยด..ละ”
“แม้นผู้ใดที่เกิดมาเป็นลูกคนอย่างเอ็ง ขอให้พานพบกับเรื่องอัปปรีย์ให้มันเจ็บ..หะ..ให้มันแค้นเท่าข้า!!”
หยดกระตุกไม่หยุด ตาแข็งมองนางเยื้อน ก่อนแววตาจะไร้แสงในที่สุด ร่างกระตุกจนนิ่งไป แม่เยื้อนกอดศพหยด ร้องไห้ฟูมฟาย หยาดยื้นสะอื้นร้องไห้ มองสิ่งที่พี่แค้นเคือง....
“หยด หยด....หยดลูกแม่ แม่รักเอ็ง เอ็งได้ยินไหม แม่รักเอ็ง”
เสียงประตูถูกพัง บ่าวกรูเปิดประตูเข้ามา สีหน้าตกอกตกใจ เห็นสภาพในห้อง “อีเยื้อน เอ็งทำอะไรอีหยด”
“อีหยด.. ฟื้นสิ ข้าบอกให้เอ็งฟื้นไง!! เอ็งจะมาตายจากข้าไปอีกคนมิได้นะ!!”
แม่เยื้อนเอามือลูบหน้าลูก ด้วยความอาลัย ยอมรับความจริงไม่ได้ บ่าวพยายามแยกตัวนางเยื้อนออกมาจากศพหยด แม่เยื้อนสะบัดออก คุ้มคลั่ง ตะโกนเรียกลูกไม่หยุด
“อีหยด!! อีหยดดด!! ไม่ ไม่จริง!! ไม่จริง!! เอ็งแกล้งมิได้ยินเสียงข้าใช่รึไม่ ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้อีหยด!!”
แม่เยื้อนถูกล็อคแขน ทั้งๆที่ฟูมฟายเรียกหาลูก น้ำตานองหน้า
อดีต เรือนกำไล กำไลและลูกเล็กสองคนนอนสิ้นใจเรียงกัน พระวนาเทพนั่งหมดอาลัยตายอยาก หยาดยืนมองภาพทั้งหมด ใจสลาย ตรงเข้าไปประคองกำไล นายแม่กรีดร้องกอดกำไลอยู่ ใจสลายไม่ต่างกัน
“กำไล กำไลลูกแม่” บ่าวสองคนล็อคแขนแม่เยื้อนมา “นังเยื้อนมาแล้วขอรับ”
นายแม่หันไปมองแม่เยื้อนตาขวาง
“อีเยื้อน! มึงอธิบายกูมาเดี๋ยวนี้ นี่มันเรื่องอันใด ทำไมลูกสาวข้า หลานข้า จักต้องอยู่ในสภาพเยี่ยงนี้”
แม่เยื้อนสภาพเหมือนคนไร้สติ ผมเพ้ากระเซอะกระเซิง
“มึงจักพูดหรือไม่พูด” แม่เยื้อนยังเงียบ นายแม่สุดทนลุกขึ้นไปตบแม่เยื้อนจนหน้าหัน บ่าวทั้งหมดได้แต่ยืนมอง หยาดพยายามเข้าไปช่วยแม่ แต่ทำอะไรไม่ได้ได้แค่ยืนมอง “แล้วพวกมึงมีใครจักเป็นพยานได้บ้าง”
“อีหยาดมันวางยาคุณกำไลเจ้าค่ะ บ่าวจะไปตามอีเยื้อนมาให้การ แต่พอเปิดเข้าไป ก็เห็นอีเยื้อนกอดศพอีหยดอยู่เจ้าค่ะ”
“เรื่องจริงรึ...อีเยื้อน ตอบข้ามา” แม่เยื้อนยังคงไม่พูด นายแม่ตบแม่เยื้อนอีกข้าง จนเลือดกลบปากออกมา
หยาดเข้าไปพยายามประคองแม่ใจแทบสลาย