บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 17 หน้า 2
“ไหวไหมคุณ”
“มันโอเคนะคุณ แต่เป็นแกงส้มแบบรสกรุงเทพอ่ะ เพราะถ้าแกงส้มแบบใต้จริงๆ มันต้องใส่กะปิน่ะ” รินบอกกับแม่ปุก “ที่บ้านรินเค้าจะใส่ขมิ้นด้วย”
แม่ปุกขำ “ไงล่ะ นี่แหละ เหตุผลที่แม่ไม่ทำแกงใต้เลี้ยงรินเขา บอกแล้วไม่ฟัง ปาลก็ยังจะดื้อทำเอง”
ปาลหน้าจ๋อยๆ ไป รินยังพยายามกิน “ไม่ต้องกินแล้วก็ได้นะคุณ”
“ไม่เป็นไร คุณอุตส่าห์ทำ” รินยิ้มแล้วตักแกงส้มกินต่อ แม่ปุกมองทั้งคู่ปลื้มๆ
แม่ปุกคุยโทรศัพท์กับแม่รินในครัว
“ฉันว่าจับหมั้นเลยดีไหม ถ้ารอให้เอ่ยปากขอกันเอง ฉันว่าน่าจะยาก ลูกฉันมันก็ขี้เกรงใจ ส่วนลูกสาวเธอก็ปากแข็ง แต่...เคมีเข้ากันดี๊ดีนะ ฉันว่า” แม่ปุกพูดไปหัวเราะคิกคัก พลางปรายตาไปด้านหน้าบ้าน
ปาลอยู่กับรินที่สวนหน้าบ้าน รินวิ่งเล่นกับหมาอยู่ “จัมโบ้ มันอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย”
“15 แล้วอ่ะ”
“โห หน้ามันยังดูเด็กอยู่เลยอ่ะ มันคงรู้ว่าคุณรักมัน มันก็ยังอยู่มาได้ถึงป่านนี้ ไม่ยอมไปซะที”
“ก็ตอบแทนที่มันดูแลผมดีมั้ง ช่วงที่แม่ไปบิน ผมก็มีแต่มันนี่แหละเป็นเพื่อน” ปาลเดินไปลูบหัวจัมโบ้ จัมโบ้นั่งลง “ปีที่แล้วมันเข้าออกโรงพยาบาลแทบทั้งปี ผมก็ใจเสียเหมือนกันนะ แต่ผมก็เตรียมใจไว้ละล่ะ ว่าวันนึงมันก็ต้องไป”
“แล้วถ้าวันนึงจัมโบ้ไม่อยู่ คุณจะเลี้ยงตัวใหม่ไหม”
“อืม ก็คงเลี้ยงมั้ง แม่จะได้มีเพื่อน หรืออย่างน้อย เวลาผมกลับมาจากทำงานจะได้ไม่เหงา”
“คุณนี่ทำใจเก่งโนะ รู้ไหม ตอนอยู่ภูเก็ต ฉันก็เคยเลี้ยงแมวนะ แต่แค่มันหายออกจากบ้าน ละไม่ยอมกลับมา ฉันยังเศร้าเอาแต่เป็นห่วงมันอยู่ตั้งหลายเดือน วันที่มันกลับมา ฉันวิ่งรอบหาดเลย”
“คุณไปบนไว้เหรอ”
“ใช่สิ ฉันทำทุกทางแหละ” ปาลขำ “แต่หลังจากนั้น ไม่กี่เดือนมันก็ตาย จากนั้นฉันก็ไม่กล้าเลี้ยงตัวอะไรอีกเลย
ฉันไม่อยากเสียใจอะไรซ้ำๆ”
“ผมว่าถ้าเราโฟกัสที่ความทุกข์ เราก็คงกลัวอะไรไปหมดทุกอย่าง แต่ถ้าเรานึกถึงความสุขที่เราจะได้ ต่อให้วันหนึ่งต้องเสียใจซ้ำๆ มันก็คุ้มกว่า” จัมโบ้หลับไปแล้ว รินมองปาลนิ่งคิด ถึงเรื่องตัวเอง
“คุณนี่มองโลกในแง่ดีจัง ทั้งๆ ที่...”
“ทั้งๆ ที่ ผมโตมาแบบเด็กบ้านแตกอ่ะเหรอ” รินพยักหน้า