บทละครโทรทัศน์ นางบาป ตอนที่ 17 หน้า 3
“ผมว่าความรักมันไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบมั้ง แค่ยอมรับทุกด้านของมันให้ได้ เพราะโลกนี้มันไม่มีหรอก อะไรที่มันขาวหรือดำร้อยเปอร์เซ็นต์”
“คุณนี่ใช้ชีวิตง่ายดีโนะ บางที...ฉันอาจรู้จักแต่โลกที่มันสมบูรณ์เกินไปก็ได้ พ่อแม่ฉัน รักกันมาตั้งแต่เรียน สามสิบกว่าปีแล้วอ่ะคุณ ฉันไม่เคยเห็นเขาทะเลาะกันเลย”
“เค้าอาจจะทะเลาะกันช่วงคุณกลับกรุงเทพก็ได้” รินหัวเราะ
จัมโบ้หลับไปแล้ว สองคนลูบขนให้หมา เคลิ้มๆ มือชนกัน... สองคนมอง
“แล้วทำไมคุณเปลี่ยนใจมา ไม่อยู่ช่วยพี่ณุแล้วล่ะ”
รินมองหน้าปาลจะเล่าเรื่องวิษณุดีไหม “พี่ณุอยากให้ฉันมา...”
ปาลประหลาดใจ “คุณบอกพี่ณุด้วยเหรอว่าแม่ผมชวนทานข้าว” รินพยักหน้า
“คุณกับพี่ณุนี่สนิทกันดีโนะ” ปาลพูดแบบกึ่งยิงกึ่งผ่าน ตอบก็เคลียร์ดีไม่ตอบก็ไม่เป็นไร
“ฉันรู้ว่าคุณอาจไม่ค่อยสบายใจ เรื่องฉันกับพี่ณุ แต่...ฉันก็อยากให้คุณเชื่อใจฉัน เหมือนที่คุณขอให้ฉันเชื่อใจคุณเรื่องพาย” รินครุ่นคิดกับตัวเอง เหมือนปลดโซ่ข้อสุดท้ายที่พันธนาการเธอกับวิษณุลง แล้วพูดไป
“ฉันกับพี่ณุ เราเป็นอะไรไม่ได้......มากกว่าพี่น้องกัน”
ปาลมองหน้าริน เห็นรินดูเจ็บเบาๆ แต่ปาลไม่ถามอะไรต่อ สนใจแค่ปัจจุบัน
“และฉันก็สัญญากับพี่ณุไปแล้วว่า ฉัน..........จะยอมเปิดใจให้คุณ”
ปาลอึ้งไป รู้สึกสบายใจมากขึ้น ว่าวิษณุปล่อยริน และรินปล่อยวิษณุ
“แต่ถ้าคุณขอให้ฉันเลิกห่วง เลิกทำเพื่อพี่ณุ ฉันก็คง....”
“คุณ...ลืมไปรึเปล่า ว่าพี่ณุก็รุ่นพี่ผมเหมือนกัน ผมจะขอให้คุณเลิกห่วงพี่ณุทำไม” รินยิ้ม ปาลมองหน้าริน
“ผมไม่รู้นะว่าคุณกังวลอะไรบ้าง แต่ผมอยากบอกคุณว่า ต่อให้คุณเจออะไรมาก็ตาม แต่....เชื่อเหอะ ผมไม่ใช่คนเข้าใจอะไรยาก และก็คบง่ายกว่าที่คุณคิดเยอะ” รินยิ้ม
“เราค่อยๆ ไปกันก็ได้ ผมไม่รีบ เพราะแค่เวลานี้ เท่าที่เป็นตอนนี้ ผมก็แฮปปี้มากแล้วนะ” รินมองปาลรู้สึกดีมากจริงๆ จัมโบ้ส่งเสียงกรนขึ้นมา สองคนผละจากกันเขินๆ
ห้องนอนบ้านเดือน เดือนนอนซึมๆ ฝนเปิดประตูเข้ามาพร้อมน้ำผลไม้
“กินอะไรซะหน่อย อย่าเอาแต่ทำร้ายตัวเองแบบนี้”
“เดือนไม่หิว” ฝนวางแก้ว “ณุเค้าโทรมาถามว่าเราเป็นไงบ้าง”
“พี่ณุยังห่วงเดือนอีกเหรอ”