บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 36 หน้า 4
“ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วค่ะคุณจรวย”
“ขอบใจจ๊ะเจียม” เจียมมองจรวยอย่างไม่วางใจนัก ออกไปพร้อมสาวใช้ จรวยถือซองไปนั่งบนเตียง มองซองในมืออย่างชั่งใจ “ของฝากอะไรกัน” จรวยยิ้มแสนดี “หรือคุณหญิงจะกลับตัวกลับใจ เลยส่งของมาขอประทานอภัยเสด็จ ต้องใช่แน่ๆ เลย” จรวยยกซองที่ผนึกทากาวมาดู “ถ้าฉีกออกดูก็เสียมารยาท แต่ไม่ผิดศีลธรรม คงไม่เป็นไร” จรวยฉีกซองออก หยิบรูปถ่ายออกมาแล้วเบิกตากว้าง
เทอเรสหลังตำหนักเล็ก เจียมและสองนางข้าหลวงเข้ามาสมทบแม่น้อมและข้าหลวงอีกนาง ทั้งหมดช่วยกันทำใบโพธิ์บุหงา “เออ นังเจียม แล้วเรื่องเรือนหอนี่ยังไง”
หม่อมอำพันหน้าบูดบึ้ง ออกมาทันได้ยินแม่น้อมถาม
“เห็นว่าคุณชายรองกับคุณสาจะอยู่ตำหนักใหญ่ทางปีกขวา”
“อ้าว....งั้นเรือนหอก็เป็นของคุณชายเล็กกับคุณศรีน่ะซีนะ”
“งั้นตำหนักเล็กนี่ ต่อไปก็เป็นของคุณชายโตกับคุณจรวยน่ะซีคะ”
หม่อมอำพันหน้าบูดบึ้งก้าวมา “ใคร ใครมาแส่จัดสรรปันส่วนแบ่งสมบัติฉัน” เจียม แม่น้อม สามข้าหลวงก้มหน้างุด “เฮอะ.....คงได้หรอกย่ะ นังสะใภ้นอกคอกน่ะ”
“แหม....แต่เดี๋ยวนี้คุณจรวยก็ดีขึ้นเยอะนะคะ”
“มันแกล้งทำน่ะซี อุ๊ยตาย....ฉันเลยลืมเลย”
“ลืมอะไรคะ”
“ฉันจะมาถามพวกแกว่า แหวนเพชรฉันเอามาเตรียมขัด วางไว้แปบๆ หายไปแล้ว พวกแกเห็นบ้างหรือเปล่า”
“เอ....ไม่เห็นนะคะ แต่....เมื่อกี้เจียมเห็นคุณจรวยถือกล่องแหวนอยู่ค่ะ”
หม่อมอำพันตาเบิกกว้าง ตบอกผาง
ห้องนอนคุณชายโต จรวยยังคงนั่งอึ้งมือถือรูปอยู่ ประตูห้องเปิดผางออก จรวยสะดุ้งสุดตัว เลื่อนรูปซ่อนใต้หมอน
หม่อมอำพัน แม่น้อม เจียม เข้ามา 3 ข้าหลวงชะเง้ออยู่ข้างนอก
“นี่นังจรวย หล่อนเอาอะไรซุกใต้หมอน”
“ไม่ ไม่มีอะไรเจ้าค่ะหม่อม”
หม่อมอำพัน เจียม แม่น้อม เห็นพิรุธก็ยิ่งแน่ใจ “แกขโมยแหวนเพชรฉันไปใช่ไหมยะ”
“เปล่านะคะ”
เจียมชี้มือไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง “นั่นไงคะ กล่องแหวน”
หม่อมอำพันเต้นผางเข้าไปจิกหัวจรวย จรวยพยายามแกะมือ หม่อมอำพันเหวี่ยงจรวยไปล้มตะแคงที่พื้น บรรยากาศนางทาสคุกรุ่น “นี่แน่ะ อีขี้ขโมย”