บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 26 (จบบริบูรณ์) หน้า 4
“แหมยัยนก เรานี่ก็เป็นเจ็นวายซะเปล่า แต่กลับฟอร์มจัดเหมือน...” วิสาขาเหล่มาลินี
“จะบอกว่าเหมือนฉัน ??? หึ!! ยังกับเรามันอ่อนหวาน อ่อนโยนนักนี่!!” วิสาขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ มาลินีพูดต่อ
“นก คนเราต้องมีฟอร์มแบบรู้เวลานะลูก ว่าเวลาไหนเราควรจะแข็ง เวลาไหนเราควรจะอ่อน...แข็งไว้เพื่อให้คนเกรงใจ อ่อนก็เพื่อให้เค้ารักเอ็นดู ถ้าเราหนักทางแข็งเกินไป คนที่รักเราจะบาดเจ็บกันไปหมด”
“แหม ไม่นึกว่าจะได้ยินคุณแม่สายแข็งของวิ พูดอะไรละมุนแบบนี้ด้วย”
“ปากแบบนี้ไง แกถึงได้เจอแต่สายแข็ง” อุ่ยย วิสาขายิ้มแหยที่แม่ย้อนเข้าให้
“คุณยายลูกพูดถูกนะ ลูกจะไม่ทำให้นัยเค้าได้เห็นบ้างเลยเหรอ ว่าเค้าน่ะมีค่าสำหรับลูกแค่ไหน”
เหมือนชนกคิดตาม อ่อนลง “แล้วนกจะต้องทำยังไงเหรอคะ? ถึงจะมีโอกาสบอกเค้าดีๆ นัยน่ะ เค้ายังโกรธนกมาก จะยอมเปิดใจฟังนกรึเปล่า?”
กองหนุนสามคนช่วยกันคิด มาลินีปิ๊งไอเดีย “รู้แล้ว เรื่องนั้นน่ะ จัดการง่ายนิดเดียว”
ธวัช วิสาขา และเหมือนชนกต่างก็รอฟังอย่างสนใจ
กลางวัน วันใหม่ โถงบ้านธวัช วิสาขา ธวัช มาลินียืนรอลัคนัยที่อุ้มนนท์เข้ามา พิมลแขที่อุ้มนิดอยู่ก็มารออยู่ด้วย พร้อมกับไพพรรณที่มาช่วยดูหนูนิด เหมือนชนกรออยู่ด้วยสายตามีความหวัง
“ไหนดูซิ เหลนของยายทวด โตขึ้นแค่ไหนแล้ว” ลัคนัยส่งนนท์ให้มาลินี แล้วยกมือไหว้
“ขอบใจนะ ที่เห็นใจคนแก่ กับคนทางนี้” มาลินีมองไปที่ไพพรรณ พิมลแข “ให้ยกโขยงไปที่บ้านเธอหมด ก็กลัวว่าจะเอิกเกริก”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ลำบากเลย นนท์เองก็ไม่กวน สงสัย เพราะอยากมาหาคุณยายทวด กับคุณตา คุณยาย”
พิมลแขกับไพพรรณก็เข้ามาเล่นกับนนท์ด้วย “งั้นนี่แขก็เป็นยายด้วยสิเนี่ย”
“อุ๊ย ไม่ต้องเลยนะ ! เธอน่ะไม่ต้องรีบแก่ ให้นนท์เรียกว่าน้าก็พอ” พิมลแขหัวเราะ แล้วไพพรรณทักขึ้น
“คุณนนท์ หน้าเหมือนทั้งคุณนัย คุณนกเลยนะคะ” ลัคนัยชะงักไป เหมือนชนกยิ้ม...
“จริงด้วยค่ะ เหมือนทั้งพ่อทั้งแม่..” พิมลแขเสริม เหมือนชนกส่งสายตาเชื่อมสัมพันธไมตรีไปให้ลัคนัย
“แต่ผมว่า นนท์เหมือนคุณตามากกว่าครับ...” ลัคนัยพูดยิ้มๆ แต่ไม่สบตาเหมือนชนก เหมือนชนกชะงัก ไปหนึ่งดอก! ขาชงอย่างพิมลแขกับไพพรรณ เลยไม่กล้าชงกันต่อ...
“งั้นเหรอ แต่ถ้าเหมือนน้า ก็ต้องเหมือนยัยนกด้วยสิ เพราะยัยนกน่ะเค้าเหมือนน้า”
ลัคนัยนิ่งไม่ตอบ ยิ้มนิดๆแค่พอมีมารยาท วิสาขาเห็นอาการแล้วต้องรีบช่วย
“พวกเราคิดถึงหลานมาก เพราะงั้นขอฟัดตานนท์ให้เต็มเหนี่ยว” วิสาขาเข้าแผน “นัยไม่ต้องห่วงลูกหรอก เดี๋ยวทางนี้จะดูแลให้ เอ่อ นก ลูกมีเรื่องอยากจะคุยกับนัยไม่ใช่เหรอ?”