บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 19 หน้า 2
ป้าไก่ทักดำรงอย่างนอบน้อม “สวัสดีค่ะคุณดำรง เดี๋ยวให้เบอร์รี่พาเข้าไปนั่งด้านในนะคะ”
เบอร์รี่รับคำ “ค่ะป้า...เชิญด้านในค่ะท่าน”
ดำรงพยักหน้าแล้วเดินตามเบอร์รี่เข้าในงาน พิมพิชชามองดูเบอร์รี่ที่เดินพาดำรงเข้างานไปทางประตูอีกด้าน โดยไม่สนใจพิมพิชชาด้วยความไม่พอใจ “ทำไมนังเบอร์รี่มันถึง...”
วรรษชลมองตามสายตาพิมพิชชาไป “อะไรนะพิม”
“เปล่าค่ะ พิมแค่คิดว่าทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้”
“ผมว่าคุณเข้าไปต้อนรับคุณดำรงเถอะ”
พิมพิชชาพยักหน้ารับ มองเบอร์รี่อย่างไม่พอใจ แล้วเดินตามเข้าไป
พิมพิชชาเดินเข้ามาหยุดยืนมองดูเบอร์รี่ที่จัดแจงจุดธูปให้ดำรงเสร็จสรรพอย่างไม่พอใจ เบอร์รี่พาดำรงมาที่นั่งประธาน
เจ้เต่ารีบเข้าไปสวัสดี “สวัสดีค่ะเสี่ย...” เจ้เต่าสะกิดเวฬุยา และเขมปัณฑา
สองคนยกมือไหว้สวัสดีดำรงพร้อมกันอย่างรู้งาน “สวัสดีค่ะ”.
“อ้าว...สวัสดีคุณเต่า..” ดำรงทักทาย
เจ้เต่ากำลังจะอ้าปากพูด แต่เบอร์รี่รีบตัดหน้า “ท่านนั่งตรงนี้นะคะ เดี๋ยวเบอร์รี่ขอตัวไปนั่งด้านหลังก่อนนะคะ”
ดำรงนั่งลง พลางบอกเบอร์รี่ “ไม่เป็นไร มานั่งด้วยกันสิ ฉันไม่มีเพื่อน”
“จะดีเหรอคะ”
“คุณดำรงเค้าเมตตาก็อย่าปฏิเสธสิคะลูก” ป้าไก่รีบบอก
เบอร์รี่นั่งลงข้างดำรง ท่ามกลางสายตาที่หมั่นไส้ของทุกคน เธอแอบยิ้มให้ป้าไก่ ที่เดินมานั่งเก้าอี้แถวหลังเบอร์รี่
เจ้เต่าได้โอกาสพูดแขวะ “น้องเบอร์รี่นี่ทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของงานเลยนะคะ นี่ถ้าเจ้ไม่รู้มาก่อนว่าคนตายคือแม่คุณพิม คงนึกว่าต้องเป็นแม่ของน้องเบอร์รี่แน่ๆ เลยค่ะ”
“พี่พิมก็เหมือนพี่สาวของเบอร์รี่ค่ะ แม่พี่พิมก็เหมือนผู้มีพระคุณของเบอร์รี่เหมือนกัน ตอนนี้พี่พิมไม่มีแรงมารับแขก เบอร์รี่ก็ต้องช่วยค่ะ สังคมผู้ดีเขาเรียก เสนอน้ำใจค่ะ...เจ้รู้จักไหมคะ...”
“มันก็มีเส้นบางๆ นะคะ ระหว่างเสนอน้ำใจ กับการเสนอหน้านะคะ” เจ้เต่าเหน็บต่อ
ป้าไก่ย้อน “มันก็ใช่นะที่ว่า มันมีเส้นบางๆ น่ะ...แต่เอ๊.. แล้วระหว่างคนที่มางานนี้เพราะน้ำใจ หรือแค่อยากเสนอหน้าเอาเด็กตัวเองมาใส่ตะกร้าล้างน้ำขาย เพราะไม่มีปัญญาไปหางานที่อื่นแล้วเนี่ย...ความหมายมันเหมือนกันรึเปล่านะคะ...น้องเบอร์รี่”
“อีป้าไก่” เจ้เต่าสวนทันควัน
“หรือที่ฉันพูดมันไม่จริง”