บทละครโทรทัศน์ รักนิรมิต ตอนที่ 13 หน้า 10
สะใจ พูดเสียงเยาะเย้ย
“เป็นพี่น้องกำมะลอกันไม่กี่วัน.....ดูรักใคร่ ห่วงใยกันดีนะ...”
อัสวานกับเศรษฐามองเนตรนภาอย่างรังเกียจในคำพูด เนตรนภาไม่สนใจ พูดต่อเหมือนเขื่อนพังทะลาย พูดให้ไนล์นทีเจ็บปวด
“รู้ความจริงแบบนี้แล้ว....จะดูน้ำหน้าซิ....ว่าจะห่วงกันไปได้กี่วัน....” เนตรนภามองไปที่ไนล์นที
“เมื่อวันก่อนแกถามชั้นว่าทำไมชั้นจำวันเกิดแกไม่ได้.....คราวเนี่ย แกรู้แล้วใช่มั้ยว่าเพราะอะไร.....ก็เพราะว่าแกมันไม่ใช่ลูกชั้นไง......ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ชั้นจะต้องจำเรื่องของแก...แม้แต่เรื่องเดียว....”
เนตรนภายังพ่นพิษไม่จบ ดวงตาก็ลุกขึ้นตัดบทเสียงเข้มเหมือนทนฟังต่อไม่ได้แล้ว
“พอทีเถอะ.....เนตร.....จิตใจเธอทำด้วยอะไรหะ.....ถึงไม่มีความเมตตาเลย..ทำร้ายเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก ว่าเลวแล้วนะ....แต่ก็ยังเลวน้อยกว่าทำร้ายจิตใจเด็กที่ตัวเองเลี้ยงมาเหมือนลูกแท้ๆ เธอนี่มันไม่มีสัญชาตญาณความเป็นแม่เลย..อิจฉาริษยา ละโมบโลภมาก จนไม่มีสำนึกความเป็นคนเลยใช่มั้ย....”
ดวงตาดูเข้มแข็ง มีสติดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่เนตรนภาตาขวางแค้นใจ ดวงตาเดินเข้ามาใกล้ๆจ้องตาเนตรนภา
“ชั้นจะให้เวลาเธอตั้งสติให้ดี.....แล้วก็รีบหาสำนึกความเป็นมนุษย์ของเธอให้เจอ แล้วชั้นจะกลับมาอีกครั้ง.....มาเปิดพินัยกรรม....”
แววตาเนตรนภากังวล หวาดกลัว แต่พยายามปกปิด
ห้องนอนไนล์นที คฤหาสน์ศักดาดำรง รูปไนล์นทีตอนเด็กถ่ายกับราชันย์ และรูปตอนโตถ่ายกับราชันย์ และรูปที่ถ่ายกับเนตรนภา ไนล์นทีนั่งนิ่ง สีหน้าเรียบเฉย แววตาเจ็บช้ำ
ย้อนคิดตอนไนล์นทีถามเนตรนภาว่า “คุณแม่จำไม่ได้เหรอครับ ว่าวันนี้วันเกิดผม”
และตอนที่เนตรนภาพูดเรื่องวันเกิดที่จำไม่ได้
ไนล์นที น้ำตาที่เอ่ออยู่ไหลลงมาช้าๆ เงียบกริบ
ห้องเนตรนภาในคฤหาสน์ศักดาดำรง เนตรนภานั่งหน้าเครียดอยู่ สีหน้าแววตามีความทุกข์ปนกับความแค้นใจ
โรงพยาบาลที่ไคโร ปี2537 ห้องพักในโรงพยาบาล เนตรนภานอนอยู่บนเตียง ตาช้ำเหมือนผ่านการร้องไห้มา