บทละครโทรทัศน์ มาลีเริงระบำ ตอนที่ 19 หน้า 3
โร่เข้าไปจับไหล่หนูมาลี พยายามเล่นละครต่อ “ไม่เอาน่าหนูมาลีพี่ก็คิดกับเราเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่เรื่องพวกนี้มันช่วยทำให้เราชิงพื้นที่ข่าวสำเร็จนะแฟนคลับพี่ก็ไปโหวตให้เธอจนยายน้อยหน่าติดอันดับบ๊วยอยู่นี่ไง”
หนูมาลีมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเซ็งๆ จะเชื่อดีไหมล่ะ
อีกด้านหนึ่งนักข่าวต่างกรูกันมาที่บ้านเนินเขาของหนูมาลี ซึ่งโรสกับบอยนั่งทำงานบ้านกันอยู่หน้าบ้าน
“ดิฉันชื่อแจ่มรัตน์ค่ะ จากสำนักข่าวบันเทิงทั่วไทยเราอยากถามคุณเรื่องนี้ค่ะ คุณคือโรสกุหลาบราตรีที่เคยเป็นเจ้าของคาบาเร่ต์ที่พัทยาใช่ไหมคะ นักข่าวหญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นพร้อมชี้รูปที่เป็นข่าวมาตลอดให้ดู
“รูปนี้อีกแล้วหรือ” โรสเซ็ง
“คุณรู้สึกยังไงที่ลูกสาวคุณไม่ยอมรับคุณคะ” นักข่าวถามขึ้น
“เขาไม่ยอมรับผมตรงไหนไม่ทราบ” โรสย้อนถามกลับ
“ก็เขาเรียกคุณว่าพี่” นักข่าวตอบห้วนๆ
“แล้วไงเรียกพี่เรียกป้าเรียกเจ๊เรียกอีโรสเรียกไอ้โรสแล้วผมจะรวยขึ้นหรือจนลงมันยังไงหรือ” โรสเริ่มตีรวนขึ้นมาบ้าง
“ที่ประชาชนเขาสงสัย คือคุณมีลูกได้ไงคะเป็นพ่อจริงๆ เลยหรือคะ”
“ถามว่าเป็นพ่อยังไงจะเอาละเอียดแค่ไหน เอาความถี่หรือท่าทาง เอาพิกัดสถานที่หรือพิกัดขนาดต้องทำให้ดูไหม อืมแต่กับชะนีวัยดึกอย่างคุณผมไม่มีอารมณ์” โรสโต้ตอบแรงไม่ไว้หน้า
“นี่....ฉันถามดีๆนะ” นักข่าวไม่พอใจ
“ถามดีแค่ไหน คนมันไม่อยากจะตอบแล้วจะยืนหาพระแสงของ้าวอะไรแถวนี้ ออกไปได้แล้ว จะออกหรือไม่ออก ไม่งั้นค้อนกระเด็นโดนซิลิโคนจมูกเคลื่อนกูไม่รู้นะโว้ย” โรสโวยขึ้นพร้อมชูค้อนให้
“เฮ้ยพี่ใจเย็น” บอยร้องห้าม
“ไปไป๊ไป….กลับไปให้หมดเลย ขึ้นรถแล้วออกไปเลยนะ” โรสไล่ชูค้อนว่อนไปมา นักข่าวร้องฮึ่ยแล้วขึ้นรถไปจนหมด
“ทำไมข่าวมันไปไกลจังหนูมาลีจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย กลับพรุ่งนี้ใช่ไหมครับ” บอยถามอย่างเป็นห่วง
โรสมีท่าทางกลุ้มใจ “อย่าบอกใครเรื่องนี้นะ อย่าให้คนอื่นรู้ โดยเฉพาะหนูมาลี…”
บอยพยักหน้ารับ
คืนต่อมา ที่บ้านชองเมืองแมน โยทะกานั่งมองไอแพดที่ถืออยู่ หน้าจอเห็นรูปโรสที่อยู่ในชุดคาบาเร่ต์ โยทะกากดข้อความ อลิซคาบาเรต์ เข้าไปที่มุม “ค้นหา” ค้นเรื่องราวของโรส หน้าจอไอแพด มีรูปโรสสมัยก่อนถ่ายกับแขกต่างๆ ถ่ายกับป้ายอลิซคาบาเรต์ เป็นภาพในอดีตช่วงเป็นนางโชว์กำลังดังหลายๆ รูป
“ทำอะไรอยู่จ๊ะ” เมืองแมนเพิ่งมาถึงกลับมาบ้านเดินเข้ามาเกาะไหล่ประจบเพราะเพิ่งทะเลาะกันมา โยวางไอแพด ดูเครียดมาก“เป็นอะไรไปไม่สบายหรือมีไข้ไหม” เมืองแมนเอ่ยอย่างเป็นห่วง