บทละครโทรทัศน์ มาลีเริงระบำ ตอนที่ 19 หน้า 5
“นึกออกแล้ว เออ จำผิดทุกทีเขาหน้าเหมือนเพื่อนพ่อสมัยเรียนเพื่อนห้องเดียวกัน” น้อยบอกหนูมาลี “ไอ้เรืองก็รู้จัก"
“คุณโยเป็นคนกรุงเทพฯ แต่กำเนิดค่ะคงไม่ใช่เพื่อนพี่โรสหรอก”
“อืมมม....” น้อยทำท่าคิด
นิดหันมาถามหนูมาลี “บอกพ่อแล้วใช่ไหมว่าเราจะไปกินข้าวกัน กลับดึกหน่อย”
“อื้อกลับได้ยันสามทุ่มเลย”
“ไปเถอะ รถลุงจอดทางโน้น”
น้อยกับนิดมารับหนูมาลีไปกินข้าวที่บ้าน
โยทะมาเดินทางมาถึงบ้านของโรส หญิงสาวหยุดยืนนึกทบทวนความหลัง ตอนนั้นโรสกับโยทะกาในชุดนักเรียนวิ่งเล่น หัวเราะกัน เพิ่งกลับจากโรงเรียน โยทะกามองดอกไม้บนต้น โรสเด็ดแล้วยื่นให้ โยทะการับมาแล้วทัดหูตัวเอง ทั้งสองหัวเราะกันสดใส
ขณะที่ยืนนึกถึงความหลังอยู่นั้นเอง เสียงย่าหงส์ก็เอ่ยทักขึ้น จนหญิงสาวสะดุ้ง “มาหาใครหรือหนู”
“เอ้อ มาหาเรืองยศค่ะ” โยทะกาตอบ
“ฉันอยู่นี่!”
ทั้งคู่ยืนมองหน้ากัน หลังจากที่ไม่ได้พบกันมาเป็นสิบปี
โรสกับโยทะกาเดินเล่นมาถึงต้นไม้ใหญ่ที่เคยวิ่งเล่นกันเมื่อสมัยยังเด็ก โรสหยิบดอกไม้ให้เหมือนเดิม หญิงสาวยิ้มรับมา แต่ไม่ทัดหู มีสีหน้าเศร้า “ฉันเห็นเธอในข่าว รูปที่เป็นนางโชว์”
“อีกแล้วหรือ พวกนักข่าวนี่ เรื่องดีๆ มีสาระกว่านี้ ไม่มีให้ทำข่าวแล้วหรือไง” โรสทำเสียงเบื่อๆ
“ตาสวยๆ ของเธอไม่เหมือนใครฉันจำได้ทันที”
“ฉันก็จำเธอได้ตั้งแต่เห็นเธอในทีวีตอนประกวด ถึงเธอจะให้สัมภาษณ์ว่าเธอเป็นเด็กกรุงเทพฯ ชื่อโยทะกาก็เถอะ”
“คนที่ส่งประกวดเขาบอกว่าหน้าตาท่าทางของฉันดูเป็นลูกผู้ดี ฮึ...ซีโร่ไม่ได้ตกแต่งประวัติใหม่เป็นคนแรกในโลกหรอก” โยทะกาเอ่ยขึ้นอย่างเยาะหยัน
“ตอนหนูมาลีเข้าประกวดฉันค้างหัวชนฝาเพราะเธอ” โรสเอ่ยถึงสาเหตุที่แท้จริงที่ห้ามหนูมาลีไม่ให้มาแข่งขัน
“ไม่อยากให้หนูมาลีเจอฉันหรือ” โยทะกาย้อนถาม โรสพยักหน้ารับ “ฉันไม่ได้ติดต่อใครที่นี่เลย กลัวความลับแตก ฉันนึกมาตลอดว่าเด็กคนนั้น...ลูกของเรา ....อยู่สถานสงเคราะห์”
“ตอนนั้น มีญาติที่อำเภอมาบอก บังเอิญน่ะฉันเลยมาขอรับตัวไปให้พ่อแม่เป็นคนเซ็นรับ”