บทละครโทรทัศน์ มาลีเริงระบำ ตอนที่ 25
โยทะกานั่งซึมเศร้าอยู่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหน นั่งเหม่อบนเตียง ไม่ได้ป่วยแต่ไม่มีกะใจทำอะไรเลย
เมืองแมนเดินมาหา “ยังไม่หายหรือ”
“ไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่คะ”
“แล้วทำไมไม่ไปทำงาน สถานีวุ่นวายไปหมด จู่ๆก็ลาพักร้อนแบบนี้”
“ฉันไม่มีใจแล้ว ฉันเพิ่งให้คนสืบ ยายเบลทำรายการปั่นป่วนไปหมด ปล่อยข่าวทำลายคู่แข่งคนอื่นจนวุ่นวาย” โยทะกาเอ่ยอย่างท้อๆ เบื่อมาก
“มีข่าวทุกวัน เรตติ้งก็ยิ่งขึ้น ไม่ดีตรงไหน” เมืองแมนพูดเอาแต่ได้
“หน้าที่ของสื่อ คือนำเสนอความจริง ไม่ใช่แย่งชิงเรตติ้งไม่ลืมหูลืมตาแบบนี้ เพราะเป็นแบบนี้แหละ ฉันถึงไม่อยากทำงาน คุณหาคนอื่นมาทำงานแทนแล้วกัน ....ฉันลาออก” หญิงสาวเอ่ยคำขาด
เมืองแมนปรี๊ด โมโหมาก ชี้หน้าทันที เพราะขาดโยทะกาไม่ได้ในเรื่องการทำงาน “ลาออก พูดง่ายๆ แค่นี้หรือ. แล้วผมจะไปหามาจากไหน โธ่โว้ย อยู่ๆ เป็นบ้าอะไรขึ้นมา เมื่อก่อนก็ยังดีๆ ผมไม่ยอมให้ลาออก พรุ่งนี้คุณต้องไปทำงาน..... ถ้าไม่ไป มีเรื่อง!”
อีกด้านหนึ่งพรรคพวกของเบลนั่งประชุมกัน ตรงหน้าเต็มไปด้วยข่าวหนังสือพิมพ์บันเทิง มีไอแพด วางอยู่ แต่ละคนหน้าเครียด
นีน่าอ่านข่าวหนังสือพิมพ์ “อดีตเมียทิมมี่เคลียร์ลงตัว คะแนนโหวตทิมมี่ขยับดีขึ้น”
“ทำไมเคลียร์ง่ายนักล่ะ ไปเคลียร์กันตอนไหน เคลียร์ยังไง” เบลงง สงสัย
“เอ้อ เราไม่รู้ค่ะ ไม่ได้เป็นจิ้งจกในบ้านเขา” ยาหยีย้อนขึ้นมา
“เอ๊ะ นังนี่” เบลตาขวางไม่พอใจ ยาหยียิ้มแห้งขอโทษ
“แล้วภูมิล่ะ มันจองที่หนึ่งตลอด ต้องจัดการมันให้ได้” เบลเอ่ยถาม
“วันๆ เอาแต่ซ้อม ไม่เจ้าชู้ ไม่เที่ยว ไม่เคยมีเรื่องกับใคร สรุปคือ ยังหาจุดอ่อนไม่เจอค่ะ” นีน่าเอ่ยขึ้นอย่างจนใจ
“หาต่อไป” สั่งจบ เบลก็หยิบหนังสือพิมพ์ที่มีรูป โรสถ่ายกับร้านขึ้นมาตอนไปสัมภาษณ์ “นี่อะไร”
“สัมภาษณ์พ่อนังหนูมาลี เรื่องร้าน วันนี้ลงตั้งสามฉบับกำลังเห่อร้านอาหารคอนเซ็ปต์ใหม่น่ะค่ะ" ยาหยีอธิบาย ท่าทางไม่สนใจเพราะไม่ใช่ข่าวของหนูมาลีโดยตรง
“บ้าจริง โฆษณาร้านก็เท่ากับโฆษณานังหนูมาลี ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ ต้องจัดการด่วน!”
ยาหยีและนีน่างงจะให้จัดการยังไง