บทละครโทรทัศน์ มาลีเริงระบำ ตอนที่ 16 หน้า 4
ดึกแล้ว คนในร้านเริ่มน้อยลงแล้ว ทุกคนออกมาคุยกันที่มุมหนึ่ง
ท่าทางโรสกำลังคิดเรื่องบางอย่าง “การะเกด มันเป็นหนักทีเดียว” โรสเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบายใจ
“เฮ้อ สำหรับผู้หญิงบางคน เหมือนตกนรกทั้งเป็น” สมศรีเอ่ยขึ้นอย่างเห็นใจ
“ทุกข์ของคนดี คนรักศักดิ์ศรีตัวเอง” บุญมาเอ่ยอย่างเศร้าๆ
“เหมือนที่พี่โรสบอกไม่มีผิด เราไม่ใช่ขยะ แต่อยู่ใกล้ๆ ขยะ สักวันก็ต้องเหม็นไปตามมัน คนแรกชงโค ต่อมาก็การะเกด” หนูมาลีมองโรส
โรสตีความไปอีกอย่างโวยเบาๆ “จะมาด่าอะไรฉันอีก จะหาว่าทุกอย่าง มันเริ่มที่ห้องเก้า เริ่มที่ฉันยอมอีซูซี่ เพราะฉันลากมันเข้ามาในชีวิต จะด่าว่าเกดเป็นอย่างนี้เพราะฉันอีกใช่ไหมล่ะ”
“โฮ้ย โวยไปเรื่อย ไม่ได้ว่าอะไรสักคำ...ไปโทรหาย่าดีกว่า ไกลๆ เพลงเห่ยๆ พวกนี้ ฟังทุกวันหูเสื่อม” หนูมาลีบ่นอย่างเพลียๆ
“เกดไม่ยอมกินอะไรมาสองวันแล้ว พามันไปหาหมอไหมพี่โรส” บอยเอ่ยอย่างเป็นห่วง
โรสมองไปร้าน ที่เปิดเพลงคลอ มีหนุ่มกับสาวคลอเคลียกันตามมุมต่างๆ มีสาวโป๊เต้นยั่วยวน รู้สึกเจ็บปวดกับภาพเหล่านี้ “ฉันตัดสินใจแล้ว….ฉันมีทางที่ดีกว่านั้น”
“ทางที่ดี?.... พี่จะทำอะไรหรือ” บอยงงสงสัยขึ้นมา
โรสเอ่ยอย่างตัดสินใจเด็ดขาด “ฝันของฉัน ไม่ใช่แบบนี้ ฉันทำงานหนักเพื่อคนพวกนี้หรือ ไม่ใช่เลย...ไม่ใช่”
บุญมามองตาม “แกหมายถึงอะไรวะโรส”
“คนแรกชงโค คนต่อไปการะเกด จะถึงหนูมาลีเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอกันที...พรุ่งนี้ตื่นมาประชุมสิบโมง ทุกคนนะ” โรสกล่าวจบก็เดินไปทำงาน
บุญมา สมศรี และบอยมองหน้ากัน ประชุมอะไรไม่มีใครรู้
“ตกลงประชุมอะไร? มันพูดเรื่องอะไร” สมศรีเอ่ยอย่างงงๆ บอยส่ายหน้า ตนก็ไม่รู้เหมือนกัน
อีกด้านหนึ่ง หนูมาลีโทรหาย่าหงส์ที่อยู่บ้านเนินเขา
“วันนี้เป็นไงบ้างล่ะแก ซ้อมร้องเพลงหรือเปล่า” ย่าหงส์ถามไถ่ขึ้น โดยมีปู่เชื้อนั่งถักแหอยู่ข้างๆ
“ไม่ได้ซ้อมมาหลายวันแล้ว ที่ร้านมีเรื่อง หนูมีเรื่องจะสารภาพ ทองของย่า หนูใช้ไปแล้ว”
“เฮ้อ กูนึกแล้ว... เอาไปทำอะไรล่ะ พ่อแกรู้หรือเปล่า”
“รู้จ้ะ” หนูมาลีตอบสั้นๆ
“มันทองของเขาให้ย่า ไม่ใช่ของย่าหรอก ย่าจะเอาไปทำไม ตายไปก็เอาไปไม่ได้ ถ้าเขารับรู้แล้วก็ดีแล้ว”
โรสเดินเข้ามาพอดี
“ไอ้เรือง ไอ้เรืองมันเป็นไงบ้าง สงกรานต์ พรุ่งนี้มันจะกลับบ้านไหม” เสียงปู่ถามย่าหงส์ดังลอดเข้ามา
“นี่ไอ้เรืองอยู่ตรงนั้นไหม ปู่แกจะคุยด้วย” ย่าถามขึ้น