บทละครโทรทัศน์ มาลีเริงระบำ ตอนที่ 5 หน้า 2
สองสาวยิ้มดีใจ ทึ่งๆ กับสองหนุ่มที่เพิ่งรู้จัก
อีกด้านนึงของร้าน แคที่นั่งเล่นมือถือ กินของกินอยู่โต๊ะหนึ่ง แคที่มากินข้าวเย็นที่ร้านเซอร์ไพรส์เป็นประจำ
โรสเดินมานั่งด้วย ตามองโต๊ะของทองทา “หมั่นไส้ หัวเราะกุ๊กกิ๊กๆ กับผู้ชาย”
“หล่อแบบสองคนนั้น เป็นฉันไม่กุ๊กกิ๊กหรอก ก๊าบก๊าบเลยแหละ”
“มันยังเด็กกันอยู่เลย”
“ตอนแกประกอบร่างกับอีชะนีแม่หนูมาลีน่ะกี่ขวบ นมแตกพานหรือยังยะ”
บอยเก็บจานอยู่ข้างหลังขำๆ โรส
โรสเอาผ้าฟาดบอย ดุเสียงดัง “ขำอะไร”
“ตอนนั้นไม่แตกพานตอนนี้หัวนมดำแล้วพี่” บอยแซวด้วยอารมณ์ขัน
โรสดุอีก ดุบอยประจำ “ขำตาย ไปเก็บเงินเลยโต๊ะนู้น”
บอยขำอีกเดินไปทำงานต่อ โรสมองพวกหนูมาลีตาขวางตามประสาพ่อหวงลูก
อีกด้านหนึ่ง ขณะที่การะเกดเก็บโต๊ะๆ ทำความสะอาด ขยันขันแข็งไม่ค่อยสนใจผู้ชาย
อธิเห็นจึงเดินมาช่วยเก็บ “ผมช่วยครับ ผมช่วย”
“อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวมือเลอะ” การะเกดปฏิเสธด้วยความเกรงใจ
“การะเกดเป็นคนที่ไหนครับ” อธิชวนหญิงสาวคุย
“หนองคายค่ะ”
“โอ๊ะ คนบ้านเดียวกัน มิน่าฝีมือเนื้อจิ้มแจ่ว เหมือนของแม่พี่เลย” อธิตื่นเต้นยินดีออกนอกหน้า
“จริงหรือจ๊ะ บ้านเรา มีเก่งๆ สอบเป็นตำรวจด้วยหรือ”
ทั้งคู่คุยกันหนุงหนิงตามประสาคนบ้านเดียวกัน
อีกด้านหนึ่งทองทาก็นั่งคุยกับหนูมาลีที่โต๊ะ
“ถ้าพี่อธิไม่ขอมา พี่จะมาหาหนูมาลีไหม” หนูมาลีถามขึ้นมาตรงๆ
“ก็แล้วทำไมเราไม่โทรหาพี่บ้างล่ะ” ทองทาย้อนเข้าให้
“ก็คิดจะโทรอยู่ ยิ่งวันนี้ยิ่งคิดใหญ่ พี่สอนหนูร้องเพลง เต้นรำได้ไหม”
ทองทาชักเอะใจ ถามตรงๆ “เพิ่งคิดวันนี้ วันแรกใช่ไหม” หนูมาลีพยักหน้าใช่ๆ ทองทามีแววเศร้าที่เด็กสาวไม่สนใจตัวเอง จนหนูมาลีต้องรีบแก้ “เอ้อ ไม่ใช่ๆ บางวันก็มีคิด ....”
“พี่คงช่วยไม่ได้” ทองทาปฏิเสธ