บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 8
ห้องพระบ้านสนทรรศน์ กษิดิศชักพระขรรค์เงินออกจากฝัก มองรูปถ่ายของสุรนิตย์ มุ่งมั่น “ฉันต้องกำจัดแกให้ได้ ไอ้อสูรร้าย”
จู่ๆเสียงตึงตังก็ดังขึ้นนอกห้อง กษิดิศเปิดประตูห้องพระออกมา เสียงตึงตังยังดังอยู่ไกลๆ เขาเดินตามเสียงไปด้วยความสงสัย จนมาหยุดหน้าห้องสนทรรศน์ เสียงตึงตังยิ่งดังชัดขึ้น เหมือนมีอะไรกระแทกผนังบ้าน กษิดิศผลักประตูเข้ามา ตกใจ เมื่อเห็นสนทรรศน์แขวนคออยู่กับขื่อหรือพัดลมเพดาน เท้ายังตะเกียตะกายถีบโต๊ะหรือเก้าอี้ ไปกระแทกผนัง ทุรนทุราย
“ทรรศน์! ทำไมแกทำอย่างนี้” กษิดิศรีบลากเก้าอี้มาต่อ ปีนขึ้นไปช่วยลูกชาย พลิกตัวหันหน้ามา ใบหน้าสนทรรศน์ที่หันมาเป็นใบหน้าของตัวเอง กษิดิศช็อก
กษิดิศลืมตาขึ้น ยังไม่หายตกใจ กษิดิศนั่งสมาธิอยู่ เหงื่อแตก หายใจหอบ
กษิดิศทรุดนั่งบนโซฟา เป็นกังวล สังหรณ์ใจว่าจะเกิดเรื่องร้ายกับตัวเอง เจอโทรศัพท์ของสนทรรศน์หล่นอยู่ซอกเบาะ เลยหยิบขึ้นมา ชะงัก
สนทรรศน์เดินลงมาเห็นโทรศัพท์ยังวางที่เดิม แต่กษิดิศไม่อยู่แล้ว สนทรรศน์หยิบโทรศัพท์ เปิดเช็ค เห็นไลน์ของวรินทร์ รีบเปิดอ่าน “อุ้ยจะเอาสร้อยไปคืนพรุ่งนี้ พี่ทรรศน์เข้าคณะหรือเปล่าคะ” สนทรรศน์เครียด จะพิมพ์ข้อความตอบ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ
ที่ห้องนอนวรินทร์ แก้วร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ต่อหน้าวรินทร์ “แก้วไม่รู้เรื่องจริงๆ คุณอุ้ยอย่าเข้าใจแก้วผิดนะคะ”
วรินทร์ปลอบ “หยุดร้องไห้ แล้วค่อยพูดค่อยจากันก่อน ยังไม่มีใครโทษว่าแก้วผิดเลยนะ”
แก้วหันไปมองรัชโรจน์ รัชโรจน์มองไปที่สร้อยพระขรรค์เงินที่คอวรินทร์ “สร้อยเส้นนั้นพี่ไม่ได้เก็บได้หรอก แต่เอามาจากแก้ว พี่เลยพาแก้วมา..สารภาพ”
แก้วยิ่งร้องไห้โอ “แก้วเปล่านะคะ แก้วไม่ได้ขโมยไปจริงๆ ถ้าแก้วโกหกขอให้มีอันเป็นไป ในสามวันเจ็ดวันเลยค่ะ”
วรินทร์ดุ “ไม่เอาแก้ว อย่าพูดจาอย่างนี้อีกนะ”
รัชโรจน์ซัก “งั้นสร้อยไปอยู่กับแก้วได้ยังไงล่ะ”
“แก้ว.. แก้วเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันค่ะ จำได้ว่ามาตามคุณอุ้ยไปทานข้าว แล้วมารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่พี่สว่างเรียก ตอนนั้นสร้อยก็อยู่กับแก้วแล้ว”
วรินทร์อึ้ง นึกถึงที่ตัวเองถูกผีเข้า
รัชโรจน์เตือน “แก้ว การโกหกไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น ถ้ามีปัญหาเรื่องเงินหรืออะไรก็พูดมาตรงๆ จะได้ช่วยกันได้”
“แก้วไม่ได้โกหกจริงๆ....เอาแก้วไปสาบานวัดไหนก็ได้ ฮือๆ”
วรินทร์ตัดบท “เอาละๆ ฉันเชื่อแก้ว ไปได้แล้ว”