บทละครโทรทัศน์ ทายาทอสูร ตอนที่ 8 หน้า 3

วรินทร์นึกถึงเรื่องแก้ว “ถึงมี อุ้ยก็คงหาทางแก้อย่างอื่นได้”

“แสดงว่ามี ใช่มั้ย จากวันนั้นอุ้ยเจออะไรแปลกๆอีกใช่มั้ย”

วรินทร์ฝืนหัวเราะ “โอ๊ยจะมีได้ยังไงคะ อุ้ยคงไม่ถูกผีเข้าบ่อยๆหรอก อุ้ยฝากกราบขอบพระคุณคุณพ่อพี่ทรรศน์อีกครั้งนะคะ ที่เป็นห่วงอุ้ย” วรินทร์คืนสร้อยให้ทรรศน์ ที่สร้อยมีแสงเรืองวาบขึ้น

วรนาฏที่หลับตาอยู่ ลืมตาขึ้น เพราะสัมผัสถึงพลังของสร้อยพระขรรค์เงิน หันมอง “จอดตรงนี้แหละ!”

สว่างเอารถจอดข้างทางตามสั่ง “แต่ว่ายังไม่ถึงคณะของคุณอุ้ยเลยนะครับ” พอมองกระจกหลัง ไม่เห็นวรนาฏ สว่างรีบหันกลับไปทางเบาะหลัง ปรากฎว่าวรนาฎหายไปแล้ว แปลกใจ “อ้าว....”

วรนาฏเคลื่อนที่ผ่านกลุ่มนักศึกษาที่ขวักไขว่ ผ่านไปตามอาคารเรียนต่างๆ อย่างรวดเร็ว มีพลังงานบางอย่างแผ่รัศมีขึ้นมาทางที่วรินทร์กับสนทรรศน์อยู่ วรนาฏจ้องมอง แล้วพุ่งไปทางนั้น

วรินทร์ให้สร้อยเสร็จเดินหนี สนทรรศน์ตาม “เดี๋ยวสิ อุ้ย บอกก่อนได้มั้ยว่ามีเรื่องอะไรแปลกๆเกิดกับอุ้ยอีกบ้าง เช่น ฝันถึง พวกปีศาจ หรืออสูรอะไรอย่างงี้”

“อสูรเหรอคะ อุ้ยไม่เคยฝันถึงอสูรหรอกค่ะ แต่อุ้ยเจอตัวจริงเลยละ เจอบ่อยๆ เจอทุกวัน จนสนิทกัน อุ้ยเลยไม่ต้องการ เครื่องรางอะไรมาคุ้มครองทั้งนั้น”

วรนาฏเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว จนมาหยุดเมื่อเห็นวรินทร์กับสนทรรศน์อยู่ริมถนนไกลๆ วรินทร์เดินหนีสนทรรศน์ สนทรรศน์หันหลังให้วรนาฎ แต่สร้อยในมือสนทรรศน์ แผ่พลังงานออกมาเห็นเด่นชัด วรนาฎคิดกำจัดสร้อย มองหาเหยื่อ

นักศึกษาชายกดรีโมทเปิดประตูรถ แต่เห็นเงาคนแก่ของวรนาฎ ปรากฏที่กระจกหน้าต่างรถ นักศึกษาหันขวับไปเจอวรนาฎสาวยืนอยู่ ยังไม่ทันไรก็ถูกจ้องสะกด นักศึกษาตาแข็งทื่อ เปิดรถเข้าไปนั่ง

สนทรรศน์เดินตามวรินทร์ “อุ้ยๆ เดี๋ยวก่อน”

ทันใดเสียงร้องก็ดังขึ้น เป็นรถยนต์คันนึงแล่นฝ่ากลุ่มนักศึกษาที่กำลังข้ามถนน หักหัวพุ่งมาทางสนทรรศน์ วรินทร์ชะงักมองตกใจ รถพุ่งเข้าหาสนทรรศน์ที่ตะลึง สนทรรศน์กระโดดม้วนตัวหลบ สร้อยพระขรรค์เงินในมือหล่นพื้น

วรนาฎยืนหลบหลังต้นไม้ อยู่มุมหนึ่ง จ้องรถเขม็ง รถถอยทับสร้อยพระขรรค์เงิน หักกลาง วรนาฎยิ้มสะใจ สนทรรศน์ที่กำลังลุกขึ้น หันหน้ามาทางวรนาฎ วรนาฏชะงัก ตะลึง จำได้ว่าสนทรรศน์คือศัตรูในชาติก่อน “ที่แท้ก็เป็นเอ็ง” วรนาฎแค้น จ้องไปที่รถ

วรนาฎสะกดบังคับให้นักศึกษาขับพุ่งเข้าชนสนทรรศน์

วรินทร์ตกใจ “พี่ทรรศน์!”

สนทรรศน์ตะลึง วรินทร์ร้องกรี๊ด คนอื่นๆก็วี๊ดว้ายกัน ทันใดรถที่กำลังจะชนสนทรรศน์ก็หยุดกึก ระยะห่างจากสนทรรศน์แค่คืบ สนทรรศน์ยืนตะลึง