บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 7
ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ กีรตี ชนา บทโทรทัศน์ ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน
ห้องนอนตองริ้ว เจ้านางตองริ้วยิ้มเศร้าบอกหลาวเปิง
“ตองริ้วจะพยายามไม่คิดมาก พี่หลาวเปิงไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
หลาวเปิงยิ้มอย่างสบายใจได้บ้าง เจ้านางตองริ้วนึกขึ้นได้จึงเปิดลิ้นชักโต๊ะตรงหัวเตียง หยิบนาฬิกาพกสายสร้อยเงินส่งให้หลาวเปิง “ช่างซ่อมนาฬิกาของพี่หลาวเปิงเสร็จหลายวันแล้ว แต่ตองริ้วลืมคืนให้”
“พี่คงไขลานตึงเกินไปจนลานขาด หลาวเปิงรับนาฬิกาพกจากเจ้านางตองริ้วมา เทียบกับนาฬิกาพกที่เขาห้อยคออยู่ เห็นนาฬิกาทั้งสองเรือนเหมือนกันมาก
“พี่หลาวเปิงรักนาฬิกาสองเรือนนี้มากนะคะ เห็นพกติดตัวตลอดเวลา”
“มันเป็นของขวัญวันเกิดชิ้นสุดท้ายที่เจ้าพ่อเมืองบุญมอบให้พี่”
“พี่เรืองระยับขอหนึ่งเรือนก็ไม่ยอมให้ หรือจะเก็บไว้ให้ใคร ?”
หลาวเปิงมองนาฬิกาพกอีกเรือนในมือ คิดถึงคนเขารอคอยจะมอบให้
แพรนวลยืนอยู่ริมหน้าต่าง แอบมองเขตต์เดินคอตกตามสุนัยไปที่รถ สีหน้าแพรนวลแฝงความรู้สึกผิดอยู่บ้าง
เขตต์กำลังจะก้าวขึ้นรถ แต่กลับหันหลังเดินตรงไปยังประตูรั้วบ้านอีกครั้ง แพรนวลกำลังจะหันหลังกลับไปที่เตียง เขตต์ตะโกนดังเข้ามา “แพร... ผมขอโทษ!!” แพรนวลชะงัก หันกลับไปแอบดูเขตต์ตรงริมหน้าต่าง
เขตต์ยืนเกาะประตูรั้วหน้าบ้าน ตะโกนเสียงดัง
“ผมรู้ว่าแพรอยู่ในบ้าน พรุ่งนี้ผมจะมาใหม่... ผมจะมาทุกวันจนกว่าแพรจะให้อภัย”
แพรนวลเมินหน้าไปทางอื่น ไม่อยากรับฟังคำพูดของเขตต์
“คุณคือลมหายใจของผมนะแพร!”
แพรนวลอึ้งไป ภาพวันคืนอันหวานชื่นย้อนคืนกลับมาในความทรงจำของเธออย่างรวดเร็ว
เขตต์อุ้มแพรนวลในชุดแต่งงานวางลงบนเตียง แพรนวลชนแก้วไวน์ดื่มฉลองการแต่งงานกับเขตต์ เขตต์โอบกอดแพรนวลคลอเคลีย สายตาหวานซึ้งอยู่ในห้วงของความรัก คลอไปตามเพลงแห่งความรักของเขาและเธอ
“เธอคือลมหายใจเธอคือทุกอย่าง จะรักเธอไม่มีวันจางจากใจ
ก็เพราะเธอคือลมหายใจเธอคือทุกสิ่ง ให้ทิ้งอะไรก็ยอมทุกอย่างจากนี้ใจฉันจะมีแต่เธอ”
แพรนวลตื่นจากภาพในความคิด ได้ยินเสียงรถของสุนัยแล่นออกไป แพรนวลมองตามรถ น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว