บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 7 หน้า 5
เขตต์กดวางสาย แต่ยังไม่ทันวางโทรศัพท์ลง ก็มีเสียงสายเรียกเข้าดังขึ้นอีก หน้าจอโทรศัพท์เป็นสายเรียกเข้านาตยาแบบโทร Face Time เขตต์ลังเลสักพัก ก่อนตัดสินใจกดรับสาย นาตยาอยู่ในชุดนอนบาง ๆ สุดวาบหวิว ออดอ้อนเขตต์ผ่านหน้าจอโทรศัพท์ “ถึงเชียงรายนานแล้วไม่ส่งข้อความบอกนาตบ้าง”
“ผมไม่ว่าง” เขตต์พยายามไม่มองเรือนร่างของนาตยาให้เกิดกิเลส แต่นาตยาก็คอยเบียดเนินอกเข้าใกล้กล้องให้เขตต์เห็นชัด ๆ “นึกว่าคุณเขตต์จะนอนบ้านคุณแพรนวล”
“เรายังไม่เจอกัน นาตมีอะไรรึเปล่า ?”
“นอนไม่หลับเพราะคิดถึง” นาตยาส่งสายตาหวานและน้ำเสียงยั่วยวนสุดเซ็กซี่ผ่านกล้อง เขตต์เผลอมองจนกลืนน้ำลายฝืดคอ พอรู้สึกตัวก็พยายามเลี่ยงที่จะคุยกับนาตยา “ผมขอพักผ่อนก่อนนะ
“นาตอยากอยู่ใกล้ ๆ ช่วยนวดให้คุณเขตต์สบายตัวเหมือนทุกครั้ง”
“ฝันดีนะครับ” นาตยาส่งจูบ “ไนท์คิสค่ะ”
เขตต์ส่งยิ้มให้นาตยา กดวางสายและวางโทรศัพท์ สายตาของเขาเหลือบเห็นแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง จึงยกขึ้นมาดูใกล้ ๆ สีหน้าของเขตต์เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานใจเพราะรู้สึกผิดและคิดถึงหญิงอันเป็นที่รัก “ผมคิดถึงคุณ..แพรนวล” เขตต์จูบแหวนแต่งงาน เสมือนจะส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดไปถึงแพรนวล
ลานลั่นทม แพรนวลหันหลังไปบอกหลาวเปิงที่ยืนรอคำตอบอยู่ “ฉันไม่มีคำสารภาพแต่มีคำถาม”
หลาวเปิงมองแพรนวลด้วยความสงสัย
“คุณเคยเล่าให้ฉันฟังว่าเจ้าเมืองบุญพ่อบุญธรรมของคุณถูกฆาตกรรม ?” หลาวเปิงพยักหน้ายอมรับ
“วันนั้นมีเจ้านางสามคนเดินอยู่ข้างหลังท่านใช่มั้ย”
“แม่หญิงรู้ได้ยังไง”
“ฉันฝันบนเตียงของคุณ... ฝันเห็นผู้ชายที่ใส่เสื้อและกางเกงสีขาว โพกผ้าสีน้ำเงินถูกยิง แต่ยามรักษาการณ์มัวยืนทำความเคารพ”
“เจ้าเมืองบุญใส่ชุดที่คุณบอกในวันที่ถูกฆาตกรรม คืนนั้นผมไปเยี่ยมแม่ที่อโนทยาน ทหารใหม่เพิ่งถูกเกณฑ์เข้ามาแทนทหารองครักษ์”
“ก่อนถูกยิงไม่ถึงห้านาที เจ้าเมืองบุญพูดกับเจ้านางที่เดินตามหลังว่า “แตรวงบรรเลงช้าเหมือนกับเล่นเพลงแห่ศพ”” หลาวเปิงชะงัก มองแพรนวลอย่างค้นหา
“เจ้านางบัวสวรรค์เล่าประโยคนี้ให้ผมกับญาติใกล้ชิดรู้เพียงไม่กี่คนเท่านั้น”
“ฉันไม่เคยรู้เรื่องเจ้าเมืองบุญมาก่อน แต่มันเหมือนฉันได้เข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริง ๆ”