บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 13 หน้า 4
“แกว่าใคร” ภูริชไม่สนใจเดินหนี แม่ใหญ่ส่งเสียงดังอย่างฉุนเฉียว “ไอ้ลูกเมียน้อย ทำอวดดีไปเถอะ”
ภูริชหยุดกึกหันมาจ้องหน้า หน้าตาดุดัน
จงเดือนได้ยินรีบปรี่เข้ามาห้ามศึก “มีเรื่องอะไรกันลูก”
ภูริชหันไปมองจงเดือนแล้วก็ยกมือไหว้ “ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ แค่ทักทายกันตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน”
“นังเดือน แกสั่งสอนลูกชายแกด้วยนะ อย่าให้มันมาทำปากเก่งกับฉัน”
ภูริชตั้งท่าจะเถียงต่อ แต่จงเดือนรีบคว้าแขนลากภูริชเพื่อแยกไป “ขอโทษด้วยค่ะคุณพี่ ไปลูก”
จงเดือนพยายามลากภูริชออกมา ภูริชกับแม่ใหญ่จ้องหน้ากันแบบกินเลือดกินเนื้อ แต่ภูริชยอมเดินตามจงเดือนไปปล่อยให้แม่ใหญ่ยืนโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่คนเดียว
ที่ห้องรับแขกในเรือนเล็ก กระเป๋าเป้ของภูริชถูกเหวี่ยงลงบนเก้าอี้อย่างแรง
ภูริชฟึดฟัดนั่งลงที่โซฟาอย่างหัวเสีย “ไม่น่าลากผมออกมาเลยแม่ ผมจะได้ยั่วให้แม่ใหญ่เส้นเลือดในสมองแตกตายไปเลย”
“ไม่เอาลูก คิดไม่ดีกับคนอื่น บาปเปล่าๆ” จงเดือนเดินไปนั่งข้างๆ ภูริชแล้วยกมือขึ้นจับไหล่เพื่อปลอบลูกชายให้ใจเย็น “เอาชนะเค้าไปแล้วได้อะไร อย่าไปยุ่งกับเค้าดีกว่าลูก เราก็อยู่ของเรา อะไรทนได้ก็ทน”
“ผมไม่เข้าใจว่าแม่ทนอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ชายหนุ่มถอนหายใจ “เอาเถอะ ผมพูดมาไม่รู้กี่ร้อยครั้งแล้ว ไม่อยากทะเลาะกับแม่อีกคน” เขาเปลี่ยนเรื่อง “แล้วพ่อล่ะครับอยู่บ้านรึเปล่า”
“ขึ้นนอนไปแล้วล่ะ คงจะเหนื่อยเห็นช่วงนี้ออกไปทำธุระข้างนอกบ่อยๆ ภูมีอะไรกับพ่อรึเปล่าลูก”
“ผมมีธุระจะคุยกับพ่อนิดหน่อยน่ะครับ คืนนี้ผมตั้งใจจะค้างที่นี่กับแม่ พรุ่งนี้พอผมคุยธุระเสร็จก็จะกลับเลย”
“แม่อุตส่าห์ดีใจคิดว่าภูจะกลับมาอยู่กับแม่ซะอีก”
ภูริชหันไปจับมือของจงเดือนมากุมไว้ “อย่าคิดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลยครับแม่ แม่ก็รู้ว่าผมไม่อยากอยู่ที่นี่”
“วันนึงถ้าภูรักใคร ภูจะเข้าใจว่าทำไมแม่ถึงทนได้”
“ผมเพิ่งบอกเดี๋ยวนี้เอง อย่าคิดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลยครับ ผมคงไม่รักใครง่ายๆหรอกครับ” ภูริชลุกขึ้น “ไปอาบน้ำนอนดีกว่า” เขาคว้าเป้ขึ้นชั้นบนไป
จงเดือนมองตามภูริชไปด้วยแววตาเศร้าๆ ที่ภูริชไม่เปิดใจให้กับเรื่องของเกริก
ภูริชในวัยเด็กกำลังวิ่งเล่นอยู่ในสวน ภูริชวิ่งมาจนถึงพุ่มไม้ก็ทำหน้าแปลกใจเหมือนได้ยินคนคุยกันเลยค่อยๆ ย่องไปตามพุ่มไม้
เกริกกำลังคุยกับชายคนหนึ่งซึ่งเป็นลูกน้องเอเดนอยู่ด้วยสีหน้าเครียด ภูริชที่ยังเป็นเด็กอยากรู้อยากเห็นว่าเกริกคุยอะไรกับคนแปลกหน้าเลยพยายามเข้าไปฟังใกล้ๆ ทันใดมือของแม่ใหญ่บิดหูภูริชให้ลุกขึ้นยืน
ภูริชร้องด้วยความเจ็บ “โอ๊ย”
“เป็นเด็กเป็นเล็กแอบมาฟังผู้ใหญ่เค้าคุยกันได้ยังไง”