บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 13 หน้า 5
เกริกกับลูกน้องเอเดนหันมามองตามเสียง เห็นแม่ใหญ่กำลังบิดหูลากตัวภูริชออกมาจากพุ่มไม้ ภูริชสะบัดมือของแม่ใหญ่ออกด้วยความเจ็บ
เกริกถามเสียงดุ “มีเรื่องอะไรกัน”
แม่ใหญ่รีบฟ้อง “ก็ไอ้เด็กนี่สิคะ มาแอบฟังคุณพี่คุยอยู่หลังพุ่มไม้”
เกริกจ้องหน้าภูริชอย่างโกรธๆ ภูริชหน้าจ๋อยไป
จงเดือนวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาด้วยความตกใจที่ได้ยินเสียงร้องของภูริช “มีเรื่องอะไรกันคะ “
“ก็ลูกเธอน่ะสิ ไม่มีมารยาท หัดอบรมหน่อยนะยะ”
ลูกน้องเอเดนมองหน้าเกริกอย่างสงสัย “ไหนคุณบอกว่าคุณไม่มีลูกไงคุณเกริก”
ภูริชกับจงเดือนมองหน้าเกริกอย่างแปลกใจ
เกริกอึ้งไปสักพักเพราะไม่อยากให้เอเดนรู้เรื่องครอบครัวของตน “เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของผมหรอกครับ เป็นลูกติดของคนใช้ “ ภูริชและจงเดือนอึ้งไปกับคำตอบของเกริก “ขอโทษด้วยที่เสียมารยาท” เกริกขอโทษลูกน้องเอเดนแล้วหันไปดุจงเดือน “พาลูกเธอไปได้แล้ว”
จงเดือนเสียใจมากได้แต่พยักหน้ารับทั้งน้ำตาคลอแล้วรีบลากตัวภูริชออกไป ภูริชจ้องมองเกริกด้วยแววตาผิดหวัง
แม่ใหญ่หันไปมองอย่างยิ้มเยาะ พูดกับลูกน้องเอเดน แต่เสียงดังตั้งใจให้จงเดือนกับภูริชได้ยิน “ดิฉันเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณเกริกน่ะค่ะ เสียดายที่ฉันมีลูกไม่ได้”
เกริกดุ “หยุดพูดแล้วก็ไปได้แล้ว ฉันจะคุยธุระต่อ”
แม่ใหญ่จ๋อยไปที่โดนเกริกดุเหมือนกัน เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงแยกไป เกริกหันไปคุยกับลูกน้องเอเดนต่อ แต่ก็ยังหันไปมองภูริชเป็นระยะๆ
ภูริชกับเกริกสบตากัน เกริกมองภูริชด้วยแววตาเศร้าที่ต้องโกหก ส่วนภูริชฝังใจกับคำพูดของเกริกที่ไม่ยอมรับตนเป็นลูก
ภูริชในชุดนอนยืนดูรูปถ่ายสมัยเด็กๆ ของตนกับจงเดือน วางอยู่ในกรอบรูปหลายๆ อัน แต่ไม่มีรูปของเกริกที่ตู้โชว์ในห้องนอน ภูริชถอนใจยาวออกมา หน้าเศร้าๆ เดินไปกดปิดไฟห้องจนมืดสนิท
เช้าวันต่อมา ที่งานอีเวนท์เกี่ยวกับการอนุรักษ์ป่าไม้ เจ้าหน้าที่บางส่วนกำลังจัดเวที บางส่วนดูความเรียบร้อยในงาน บางส่วนดูพวกภาพโปสเตอร์ตามผนัง
เดวิดยืนให้สัมภาษณ์กับนักข่าวหน้าตายิ้มแย้มสร้างภาพเต็มที่ “ผมฝากพวกคุณช่วยโปรโมทงานนี้ด้วยนะครับ คนไทยจะได้เห็นคุณค่าของการดูแลป่าไม้ในบ้านเรา”
นักข่าวที่มาสัมภาษณ์เดวิดมองเดวิดด้วยสีหน้าชื่นชม เอวามองเดวิดเศร้าๆ สายตาผิดหวัง ก่อนจะปั้นยิ้มแล้วเดินเข้ามาทักทาย นักข่าวโค้งขอบคุณเดวิดแล้วเดินแยกไป
“ทุกอย่างโอเคมั้ยคะ”