บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 21 หน้า 10
1 เมษายน 2558 ( 13:21 )
357.9K
ทิชากับภาคินได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ กับคำขอโทษของพสุ
เดวิดกับอาร์มนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องทำงานเดวิด เรนปิดประตูห้องทำงานดังโครม แล้วเดินตรงมาหาเดวิดอย่างเอาเรื่อง เดวิดมองเรนอย่างพอเดาได้ ส่วนอาร์มมองอย่างสงสัยว่าเรนมีเรื่องอะไร
“ฝีมือ Dad ใช่มั้ย สั่งให้คนไปทำร้ายทิชากับน้องชายภาคิน”
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม”
เรนหงุดหงิดกว่าเดิม “แล้วทำไมต้องไปลงที่ครอบครัวเค้าด้วย จริงๆ Dad น่าจะหยุดได้แล้ว”
เดวิดลุกพรวดอย่างไม่พอใจ ยิ้มเยาะ “ช่วยไม่ได้ มันอยากเกิดมาเป็นครอบครัวไอ้พวกโง่นั่นทำไม”
“เหมือนกับที่พี่อาร์ม เรน แล้วก็เอวาที่เกิดมาเป็นลูกของ Dad ใช่มั้ย เลยต้องมารอรับกรรมกับสิ่งที่ Dad ทำไว้”
เดวิดตาเบิกโพลงที่เรนย้อนตน อาร์มรีบลุกขึ้นมายืนขวางทั้งคู่ไว้ “เรน”
“ถ้าพวกหน่วยเฉพาะกิจไปทำกับเอวาที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย Dadจะรู้สึกยังไง”
เดวิดสะอึกไปกับคำพูดของเรน แต่ยิ่งโกรธจะตรงไปทำร้ายเรน อาร์มรีบเข้ามาขวาง แต่เรนไม่หลบยืนอยู่ที่เดิม
อาร์มหันไปดุเรน “ออกไปก่อนไป”
เรนเห็นแก่อาร์มยอมเดินออกไปตามคำขอของอาร์ม
เดวิดตะโกนไล่หลัง “แกฟังไว้นะ ฉันจะหยุดก็ต่อเมื่อฉันตายเท่านั้น”
เรนไปหยุดอยู่ที่ประตูที่กำลังเปิดค้างไว้ แล้วหันกลับมาจ้องหน้าเดวิดอย่างเอาเรื่อง แล้วปิดประตูดังโครมหลังออกไป
เดวิดโบกมือไล่ให้อาร์มออกจากห้อง อาร์มพยักหน้ารับแล้วทำตาม เดวิดหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก “ถ้าไม่อยากให้ใครเป็นอะไรอีก ลบคลิปแล้วเอาหลักฐานทั้งหมดมาให้ฉัน”
ที่ห้องทำงานกรมอุทยาน ชายลึกลับค่อยๆ ย่องเข้ามาในความมืด พยายามรื้อหาเอกสารกับหลักฐานอย่างลุกลี้ลุกลนทั้งหมดเพื่อจะเอาไปให้เดวิด อยู่ๆ ก็มีเสียงประตูห้องทำงานถูกเปิดเข้ามาพร้อมไฟที่สว่างขึ้น พสุกับภูริชที่เข้ามาในห้องคิ้วขมวดเมื่อเห็นหน้าคนที่อยู่ในห้อง ชายลึกลับที่แอบเข้ามาคือภาคิน ภาคินหน้าเจื่อนเมื่อถูกจับได้
ภาคินนั่งก้มหน้าจ๋อยๆ โดยมีอธิบดียิ่งยศนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะ โดยมีพสุกับภูริชยืนอยู่ด้านหลังของภาคิน
“หลังจากน้องผมโดนทำร้าย เดวิดก็โทรมาขู่ผมตลอดว่าให้ทำลายหลักฐานทั้งหมดไปให้ แล้วเค้าจะเลิกยุ่งกับน้องผม” ทุกคนถอนหายใจกับคำสารภาพของภาคิน ชายหนุ่มเงยหน้ามองอธิบดียิ่งยศ “ถ้ามันเล่นงานผมตรงๆ ผมก็คงไม่ทำยังงี้หรอกครับ แต่ชีวิตผมตอนนี้ก็เหลือแค่น้องชายอยู่คนเดียว ขอโทษทุกๆ คนด้วยนะครับ”
พสุกับอธิบดียิ่งยศมองภาคินอย่างเข้าใจ
ภูริชไม่เห็นด้วย “เห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่า”
ภาคินหันไปจ้องหน้าภูริชอย่างเอาเรื่อง