บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 15 หน้า 4
ซากไม้ที่ถูกลอบตัดวางอยู่เป็นกอง ชาวบ้านนั่งพักเหนื่อยเพราะไม่มีคนคุมอยู่แถวนั้น
ชาวบ้านคนหนึ่งมองซ้ายมองขวาก่อนจะพูด “พวกมึงรู้กันรึเปล่าวะ ตอนนี้พวกที่หมู่บ้านหันไปร่วมมือกับเจ้าหน้าที่กันหมดแล้ว”
ชายบ้านอีกคนถอนหายใจเหนื่อย “นั่นสิ กูไม่น่าหลงผิดเห็นแก่เงินเลยว่ะ กูกำลังทำลายแหล่งทำมาหากินชั่วลูกชั่วหลานของกูเองแท้ๆ”
ชาวบ้านคนที่สามก็รู้สึกผิด “เออ ตอนตัดกูก็ไม่ได้คิดอะไร คิดว่าตัดไปเหอะ ไม้ออกจะเยอะแยะ แต่พอเห็นเขาหัวโล้นทั้งลูกขึ้นมาจริงๆ กูก็ใจแป้วเหมือนกันว่ะ ตอนนี้จะเลิกก็เลิกไม่ได้แล้วล่ะมึง กูกลัวโดนเก็บ ดีไม่ดีจะโดนฆ่ายกครัว”
วันเขยิบมาร่วมวง “จะไปกลัวพวกมันทำไมวะ พวกเอ็งจำไอ้ไผ่ได้รึเปล่า มันร่วมมือกับทางการ ตอนนี้มันหนีไปนอนสบายใจเฉิบอยู่ที่กรุงเทพแล้ว มันยังโทรคุยกับกูอยู่เลย ถ้าเราแจ้งทางการจับพวกมันไปจนหมด หมู่บ้านเราก็จะกลับมา...” ยังไม่ทันพูดจบวันโดนกระชากหัวจนตัวลอยด้วยมือของตุลย์ “โอ๊ย”
ชาวบ้านที่เหลือตกใจถอยร่นไปรวมกัน พอเห็นตุลย์ควักปืนมาจ่อที่คอของวัน ถามเสียงเหี้ยม “ไหนมึงพูดอีกทีสิว่ามึงคิดจะทำอะไร”
วันหน้าซีดแหย หวาดกลัวมาก
เรน เดวิด อาร์มเดินออกมาจากด้านในโกดังไล่ๆ กัน
อาร์มบ่นขึ้นมา “พวกชาวบ้านเริ่มถอนตัวไม่ยอมตัดไม้ให้เราแล้ว”
เดวิดโมโห “งั้นแกก็ต้องหาวิธี จะขู่ จะฆ่า ทำยังไงก็ได้ให้พวกมันตัดไม้ให้เราต่อให้ได้”
อาร์มจะอ้าปากตอบแต่ได้ยินเสียงร้องโอดโอยของวันดังมาก่อน “ปล่อยผมเถอะครับพี่ ผมกลัวแล้ว”
เรน เดวิด อาร์ม มองไปทางต้นเสียงก็เห็นตุลย์จิกหัววันมาตามทาง พอใกล้ถึงจุดที่เดวิดยืนอยู่ก็เหวี่ยงวันลงไปนอนกองกับพื้น
เรนคิ้วขมวดไม่ค่อยพอใจถามขึ้นมา “มีเรื่องอะไรกัน”
ตุลย์หันไปมองเดวิด “ไอ้นี่มันเป็นเพื่อนของไอ้ไผ่ที่เคยเอามีดจี้คุณเอวาน่ะครับ มันรู้ที่อยู่ของไอ้ไผ่ที่กรุงเทพ มันคิดจะร่วมมือกับทางการแจ้งจับเราด้วยครับ”
อาร์มได้ฟังก็โกรธจัดตรงเข้าไปจะอัดวัน เดวิดยกมือห้ามแล้วเดินตรงไปหาวัน เรนกับอาร์มมองตาม
“แกอยากมีชีวิตอยู่ต่อมั้ย”
“อยากสิครับ อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ ผมกราบล่ะครับ” วันก้มลงกราบเท้าเดวิด
เดวิดย่อตัวลงไปนั่งคุกเข่าสะกิดไหล่ให้เงยหน้าขึ้น วันเงยหน้ามอง “ถ้าแกบอกที่อยู่ไอ้ไผ่มา ฉันจะสั่งลูกน้องฉันไว้ชีวิตแกตกลงมั้ย “
วันกลัวมากรีบพยักหน้ารับคำของเดวิด เรนมองตามอย่างไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเดวิด ถอนใจออกมาบางๆ มั่นใจว่าวันไม่รอดแน่ๆ