บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 15 หน้า 5
ลานโล่งในป่า ชาวบ้านที่มาตัดไม้ยืนรวมกันเป็นกลุ่มต่างชะเง้อมองว่ามีอะไรเกิดขึ้น ตุลย์ยืนอยู่ด้านหน้าโดยมีวันนั่งคุกเข่าก้มหน้ากลัวตายอยู่
ตุลย์ตะโกนสั่ง “ฟังให้ดี อย่าให้กูได้ยินว่าใครคิดจะแจ้งทางการอีก คราวหน้ากูจะไม่ถามแต่กูจะยิงทิ้งเลย” ชาวบ้านที่มามุงมองหน้ากันอย่างหวาดกลัว ตุลย์ขู่ “ไอ้หน้าไหนที่มันคิดจะเลิกตัดไม้ให้นายกูล่ะก็ กูก็ไม่ปล่อยไว้เหมือนกัน”
ตุลย์หันไปมองหน้าวันที่นั่งอยู่คุกเข่าอยู่
วันยกมือไหว้ กลัวลนลาน “ผมบอกที่อยู่ไอ้ไผ่กับพี่แล้ว พี่สัญญาว่าจะไว้ชีวิตผมใช่มั้ยครับ”
ตุลย์พยักหน้ารับ “ไปได้”
วันรีบลุกขึ้นยืนจะรีบเดินไปรวมกลุ่มกับชาวบ้านที่เหลือ แต่เพียงแค่วันลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปไม่กี่ก้าว ตุลย์ก็ควักปืนมายิงจนวันล้มลงไปกองกับพื้นท่ามกลางความตกใจของชาวบ้าน
ตุลย์ยิ้มเหี้ยม “กูไว้ชีวิตมึงก็จริง แต่นายกูไม่ยอมว่ะ “
วันนอนตายจมกองเลือด ขณะที่ชาวบ้านกลัวกันหัวหด ตุลย์เดินเข้ามา เอาเท้าเขี่ยศพดูว่าตายแน่รึเปล่า ตุลย์ยิ้มมุมปากพอใจก่อนกวาดตามองพวกชาวบ้าน ชาวบ้านต่างพากันกลัวกันมาก ต่างแยกย้าย ก้มหน้างุด ตุลย์ยิ้มพอใจก่อนเดินจากไป
หน้าอพาร์ทเมนท์ความสูงประมาณ 3-4 ชั้นแบบไม่มีลิฟท์ มอเตอร์ไซด์สีดำของตุลย์เข้ามาจอด ตุลย์ถอดหมวกกันน็อคออก ด้านในหมวกกันน็อคใส่แว่นกันแดดสีดำอำพรางอยู่เงยหน้ามองขึ้นไปบนตึก ตุลย์ลงจากมอเตอร์ไซด์แล้วเดินตรงเข้าไปในตัวตึก
ที่ริมถนนไผ่เดินมาตามทางอย่างอารมณ์ดี โทรศัพท์มือถือดังขัดขึ้นมา ไผ่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ว่าไงวะ” ไผ่ฟังแล้วตกใจ “ไอ้วันตายได้ไงวะ” เขาเริ่มหน้าเสียขึ้นเรื่อยๆ “พวกมันรู้แล้วเหรอะว่ากูอยู่ไหน แค่นี้นะมึง” ไผ่รีบกดวางสายแล้ววิ่งเข้าไปที่อพาร์ทเมนท์
ที่อพาร์ทเมนท์แม่ไผ่ก็เปิดประตูออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “มาหาใครคะคุณ”
“ขอโทษครับ ไผ่อยู่ไหมครับ”
“ไม่อยู่จ้ะไปตลาด แต่เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว พ่อหนุ่มมีธุระอะไรเหรอ”
ไผ่รีบร้อนวิ่งขึ้นบันไดอพาร์ทเมนท์พร้อมกดโทรศัพท์มือถือไปด้วย เสียงโทรศัพท์มือถือแม่ไผ่ดังขึ้น แม่ไผ่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู “เจ้าไผ่โทรมาแล้ว”
“อยู่ไหนแล้วลูก”
“แม่ ถ้ามีคนแปลกหน้ามาแม่อย่าเปิดประตูให้มันนะ”