บทละครโทรทัศน์ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 26 หน้า 2
“คนของเราโทรมาบอกว่าคุณวิภาวีฟื้นแล้ว ตอนนี้กำลังอาละวาดบอกคุณปานเทพว่าคุณหญิงทำคุณวิแท้งครับ!”
ภายในห้องพักฟื้นที่โรงพยาบาล วิภาวีนอนอยู่บนเตียงกำลังร้องไห้อย่างคนบ้า โดยมีปานเทพ ยืนปลอบใกล้ๆ
“ทำไมนายแม่ทำกับวิอย่างนี้ วิรู้ว่าท่านไม่ชอบวิ แต่วิไม่คิดเลยว่าท่านจะใจร้ายฆ่าลูกของเราได้ลงคอ”
ทันใดนั้นเอง ธันวาเปิดประตูให้ปานรุ้งเดินเข้ามา
“เมื่อไหร่เธอจะเลิกโกหกสักทีวิภาวี! เธอไม่ได้ท้อง!!!”
ชูนามกับ ร้อยกรองก็เดินเข้ามาในห้อง
“วิภาวีท้อง!!” ชูนามหยิบเอกสารการตรวจครรภ์มายืนยัน “นี่ไง! ผลตรวจของหมอบอกว่าวิภาวีมีอาการตกเลือด!!”
ปานเทพมองปานรุ้งด้วยความเสียใจ “นายแม่ทำอย่างนี้ได้ยังไงครับ”
“ไม่จริงนะปานเทพ วิภาวีไม่ได้ท้อง แม่ติดกล้องวงจรปิดไว้ในห้องลูก แม่เห็นกับตาว่าวิภาวีมีประจำเดือน”
“จริงเหรอวิ ?” ปานเทพเอ่ยถามวิภาวี
วิภาวีรีบพูดแก้ตัว “นายแม่แค่เห็นภาพวิถือผ้าอนามัย ก็ไม่ได้แปลว่าวิจะมีประจำเดือนนะคะ”
“ใช่ ! อย่างนี้ถ้าฉันถือผ้าอนามัยก็แปลว่าวัยทองอย่างฉันมีประจำเดือนเหมือนกันล่ะสิ” ร้อยกรองโต้กลับปานรุ้ง
“นี่เป็นเรื่องของฉันกับลูก คนอื่นไม่เกี่ยว !!”
“ต้องเกี่ยว! เพราะปานเทพก็เป็นลูกฉันเหมือนกัน เด็กที่เธอฆ่า! ก็หลานฉัน” ชูนามรีบเอ่ยแทรกขึ้นมา
“ฉันไม่ได้ฆ่าใคร” ปานรุ้งเข้าไปดึงแขนวิภาวี เพื่อบังคับให้วิภาวีพูดความจริง “เธอไม่ได้ท้อง พูดสิว่าเธอไม่ได้ท้อง!”
ปานเทพเข้ามาดึงตัวปานรุ้งออกจากวิภาวี “พอเถอะครับนายแม่!!! …ไหนนายแม่พูดตลอดว่านายแม่รักลูกยิ่งกว่าชีวิต แล้วลูกของผมล่ะครับ นายแม่คิดว่าผมไม่รักเหรอ”
“ปานเทพ ..ฟังแม่” ปานรุ้งพยายามอธิบาย
“ผมไม่อยากฟังอะไรนายแม่อีกแล้ว” ปานเทพตัดบทแล้วเดินออกจากห้องไป
“ปานเทพ …” ปานรุ้งเรียกอีกฝ่ายแล้วจะเดินตามไป
ชูนามรีบมายืนขวางปานรุ้ง “ไม่ต้อง!!! ไหนว่ารักลูกนักหนา ..คนรักลูกเขาทำกันอย่างนี้เหรอ ..จะไปไหนก็ไป ..ลูกของผม ผมดูแลเอง !!” ชูนามเดินออกจากห้องไปอีกคน
ปานรุ้งมองอย่างเครียด วิภาวีแอบสบตากับร้อยกรองด้วยสายตายิ้มสะใจ
ปานเทพเดินมายืนที่มุมนึง ด้วยสีหน้าเจ็บปวดเสียใจที่ปานรุ้งทำอย่างนี้
ชูนามเดินเข้ามาหาปานเทพ ตบไหล่ลูกชายอย่างจะปลอบใจ “เอาน่า ..อย่าเสียใจไปเลยลูก บางทีการเสียสิ่งหนึ่งอาจก่อให้เกิดโอกาสเริ่มต้นอีกสิ่งนึงก็ได้นะลูก”
“ถ้าหมายถึงให้ผมมีลูกใหม่ตอนนี้ ผมยังไม่พร้อมหรอกครับพ่อ”
“พ่อไม่ได้หมายถึงเรื่องมีลูก แต่พ่อหมายถึงเริ่มต้นอย่างอื่น”
“อะไรครับ?”