บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ บัลลังก์เมฆ ตอนที่ 32 (3/3) หน้า 4
วิรินทร์เดินออกจากบ้าน ปกรณ์ออกมาดึงแขนวิรินทร์ไว้อย่างโมโห
ปานรุ้งเดินออกมาโดยมีน้อยตามมาด้วย
“จะไปไหน !!!!”
“ก็ไปหาพ่อตัวจริงของลูกไง”
“ตกลงรินทร์ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าลูกในท้องรินทร์ไม่ใช่ลูกเรา ..แต่เป็นลูกไอ้เข้ม !!”
“ใช่ !! ..นี่ใช่ไหมคำตอบที่นายอยากได้ยิน ..ตอนนี้นายได้ยินแล้ว ก็ปล่อยเราสักที !!” วิรินทร์สะบัดแขน
ปกรณ์ยืนอึ้ง เจ็บปวด มองวิรินทร์ที่กำลังเดินไป ปกรณ์ตะโกนไล่หลัง “ไปเลย !!!!! ..อยากไปหาใครก็ไปเลย !!!! ขอบคุณที่ทำให้เรารู้ว่าเรามันโง่ !! รักคนที่เขาไม่รักเราอยู่ได้ !!!..ไอ้ควายปกรณ์เอ้ย !!!!”
วิรินทร์เดินออกมาทั้งน้ำตา
ปกรณ์มองวิรินทร์ที่เดินจากไปอย่างเจ็บปวด
ปานรุ้งเดินเข้าไปกอดปกรณ์ “ปกรณ์...”
“ผมไม่เหลือใครแล้วครับนายแม่”
“ปกรณ์ยังมีแม่ไงลูก ..ไม่เป็นไรนะลูก ..ถึงคนอื่นไม่รักปกรณ์ ..แต่ปกรณ์ยังมีแม่ ..แม่คนนี้ยังรักและอยู่ข้างลูกเสมอนะลูก”
ปกรณ์ร้องไห้กอดปานรุ้ง วาสุเทพมองลูกด้วยสายตาเป็นห่วง
ปรกกับนิชากำลังฟังเรื่องปกรณ์จากน้อย
“จริงเหรอครับน้าน้อย?”
“นิชาไม่อยากเชื่อว่ารินทร์จะเป็นเด็กอย่างนั้น”
“น้าก็ไม่รู้อ่ะค่ะ ใจน้าอยากจะให้คุณปกรณ์ค่อยๆคุยกับคุณรินทร์ ..แต่พอคุณปกรณ์เห็นรูปคุณรินทร์กอดกับผู้ชาย คุณปกรณ์คงโกรธมาก จนไม่ยอมฟังอะไรเลย”
“ผมจะไปคุยกับปกรณ์”
ปานรุ้งลงบันไดมา “จะไปพูดให้น้องเจ็บกว่านี้ทำไม?”
“นายแม่ ...”
“แค่ภาพที่เห็นกับคำพูดของวิรินทร์ ..มันก็เป็นคำตอบที่ชัดเจนเกินพอว่าเด็กนั่นหลอกปกรณ์”
“แต่ว่านายแม่ ...”
“ครั้งนี้แม่มั่นใจว่าแม่ทำไม่ผิด..แม่เห็นวิรินทร์กับผู้ชายคนนั้นมาหลายครั้งแล้ว ..แม่อยากเตือนปกรณ์ ..แต่เพราะเห็นว่าปกรณ์รัก..แม่ถึงยอม ..แต่วันนี้ ..วิรินทร์ทำกับปกรณ์มากเกินไป..คนที่ทำร้ายลูกแม่ ..มันก็เหมือนทำร้ายหัวใจแม่”
“แต่ผม ...”