บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร กระทิง ตอนที่ 6 หน้า 5
ปี พ.ศ.2498 ที่บ้านเฉินอี่เสียงที่เซี่ยงไฮ้ เฉินอี่เสียงนั่งสักรูปกระทิงกล้ามเป็นมัดๆ ทะยานขึ้นเต็มแผ่นหลังของธาม เฉินอี่เสียงและเฉียงสอนธามให้ฝึกพูดไม่ให้เหมือนชลธี เขาต้องฝึกพูดคุยแบบธรรมดา ทะเลาะโกรธเกรี้ยว สนุกเฮฮา หัวเราะขำขันฯลฯ โดยเฉินอี่เสียงคอยอัดเทปเก็บไว้ กรอเทปไปข้างหลังเปิดฟังเสียง แล้ววิจารณ์..ฝึกให้พูดใหม่..ทำใหม่ โดยมีเฉียงนั่งฟังอย่างเห็นใจและให้กำลังใจ
“การทิ้งไอ้ธีคนเดิมไว้ข้างหลังมันไม่ง่าย ฉันต้องทำอะไรหลายอย่างเพื่อไม่ให้คนที่รู้จักชลธี คิดว่าเราเป็นคนคนเดียวกัน...แม้แต่เสียงพูด อาแปะเฉินฝึกฉันทุกวัน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันต้องไม่พูดเหมือนชลธี คิดอย่างชลธีและทำแบบชลธี อาแปะทนฝึกฉันเพราะเหตุผลเดียว ไม่อยากให้พวกนั้นรู้ว่าชลธียังไม่ตายเพราะถ้ามันรู้..มันไม่ปล่อยฉันไว้แน่”
ทรงกลดผุดลุกขึ้นอย่างโมโหสุดๆ “พวกมันเป็นใคร!!!!!!”
คณินฉุนเฉียว “ทำกับเพื่อนกูขนาดนี้ กูไม่ปล่อยพวกมึงอยู่หนักแผ่นดินแน่..มันเป็นใครไอ้ธาม”
ธามนิ่งแต่แววตาแฝงไปด้วยความเจ็บแค้น นึกถึงตอนที่รู้ว่าเป็นใคร
เฉินอี่เสียงส่งไฟแช็ก ZIPPO รุ่น The Furniture Club Of America ซึ่งบิดงอและเต็มไปด้วยเขม่าควันไฟให้ธามดู
“หลังจากที่อั๊วะส่งลื้อเข้าโรงพยาบาล อั๊วะกลับมาดูที่บ้านลื้ออีกครั้ง ไม่มีอะไรเหลือเลย นอกจากไอ้นี่”
ธามรับซากไฟแช็กมาหมุนดู “ไฟแช็คที่ใช้เผาบ้านใช่มั้ยอาปา อาปารู้ใช่มั้ยว่าใครลงมือ”
“อั๊วะรู้ว่าไฟแช็กนี่เป็นของเสี่ยเล้ง และมันไปที่บ้านลื้อแน่นอน”
ธามหน้านิ่ง ตอบเพื่อนๆ “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันดีกว่า พวกแกมีเรื่องที่ต้องจัดการเยอะอยู่แล้ว”
“เรื่องอะไรวะ” ภรพปฏิเสธเสียงสูง “ไม่มี้”
“ธุรกิจรังนกต้องดูแลใกล้ชิดนะ อีกอย่างแกก็ถูกตามล่าอยู่ไม่ใช่เหรอ” ธามมองทรงกลด “ส่วนแก..ปัญหาของแกกับป๊าก็หนักหนาอยู่แล้ว ยังมีอาจูที่ต้องดูแลอีก” ธามมองคณิน “แก..ไอ้คิมแกต้องกลับไปเป็นหัวหน้าแก๊งเหยี่ยวแดงแทนป๊า แล้วไหนจะเรื่องผู้หญิงที่ชื่อแพนนั่นอีกล่ะ”
“เออ..มันรู้ลึก รู้จริงเว้ย” คณินทึ่ง
“เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของฉันกับมัน ฉันไม่อยากให้พวกแกเดือดร้อน”
“แต่ถ้าแกเดือดร้อนเมื่อไหร่ พวกเราทุกคนพร้อมจะเดือดร้อนกับแกเสมอ โอเคมั้ยวะ” ทรงกลดยกมือขึ้นจับมือธาม ภรพ คณินตามมาจับมือสมทบกันแบบแมนๆ รวมเป็นหนึ่งเดียว
หน้าห้องครัวฉั่วเทียนเหลา ย่าหยากำลังจัดเตรียมอาหารเพื่อไปส่งธามที่บ้าน
หยกมณีเดินเข้ามาหา “ของเฮียกระทิงใช่มั้ยอาหยา”
“ค่ะ”
โบตั๋นเดินกลับห้องแต่งตัว ผ่านมาได้ยินพอดี
“ไม่ต้องไปแล้ว เมื่อกี้อาเฉียงโทรมา คืนนี้เฮียสั่งงด”