บทละครโทรทัศน์ แผนรักฉบับออร์แกนิค ตอนที่ 1 หน้า 4
“ที่ดินแถบนี้มันเป็นของอั๊วเกือบหมดแล้ว เหลือแต่” เสี่ยกำธรชี้ดิน “ที่ดินตรงนี้จะหวงไว้ทำไม ให้อั๊วเถอะน่า ถ้าอยากได้เงินเพิ่มก็บอก อั๊วพร้อมทุ่ม แล้วลื๊อเอาเงินไปขยายฟาร์มที่อื่นให้ใหญ่โตกว่านี้ก็ได้ นะ ขายเหอะ!”
เสี่ยกำธร กับนวย เกายิกๆๆๆ คันเพราะถูกมดกัด
สีหน้าภาคินเครียด จริงจัง “ถ้าผมขอซื้อชีวิตของเสี่ย เสี่ยจะขายผมเท่าไหร่”
“จะบ้าเหรอ ไม่ขายโว้ย” ภาคินเดินเข้าไปกระชากคอเสี่ยกำธร ทุกคนอึ้ง ภาคินจ้องตาเสี่ยกำธรใกล้ๆ เสี่ยกำธรกลัวมาก “เฮ้ยๆๆ ลื๊อจะทำอะไรอั๊ววะ”
“ผมเกิดที่นี่ โตที่นี่ ฟาร์มนี้พ่อกับแม่ผมสร้างขึ้นมาความรัก มันคือชีวิตของผม ผมไม่มีวันขายมันเด็ดขาด” ภาคินผลักเสี่ยกำธรออกไป แล้วฉีกเช็คเงินสดในมือทิ้ง “กลับไปได้แล้ว ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกคุณ ออกไป!!”
เสี่ยกำธรเดินไปหาภาคินอย่างเจ็บใจ “สักวันอั๊วจะต้องได้ที่ดินผืนนี้ อั๊วจะเอาให้ได้ ลื๊อคอยดู” เสี่ยกำธรจ้องหน้าภาคินอย่างท้าทาย
หน้าบ้านทองอินทร์ ทองอินทร์จ้องหน้าสลิตาอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ “พี่ภาคินเท่านั้นที่ลิตาจะแต่งงานด้วย!”
“ถ้าแน่ใจว่าจะเลือกเจ้าบ่าวด้วยตัวเอง ก็พาเค้ามาหาตาดูตัวเดี๋ยวนี้!!! ถ้านิสัย ใจคอดี มีความรับผิดชอบ ฐานะมั่นคง และรักเราจริงๆ ก็หาฤกษ์แต่งได้เลย”
“คงจะยาก เพราะตั้งแต่ลิตาเรียนจบ ก็ไม่เคยติดต่อเค้าได้อีกเลย ลิตาพยายามทุกอย่างที่จะได้เจอเค้า แต่เค้าหายสาบสูญไปแล้ว”
“อ้าว??? แล้วจะแต่งงานกันได้ยังไง”
“ก็ไม่ได้ไงคะ ทำไงได้ในเมื่อลิตาไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน!!!”
“สรุปว่าลิตาจะไม่แต่งเพราะหาตัวเจ้าบ่าวไม่เจอ”
สลิตายิ้มค่ะ “ถูกค่ะ ชัดเจน โอเคจบ” สลิตาเดินไปที่รถ ทองอินทร์คว้ากุญแจรถไว้ “คุณตา เอามา! ลิตาจะออกไปช็อป!”
“ลิตาหมดสิทธิ์ใช้รถ ตาไม่ให้ รถคันนี้ของตา”
สลิตาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา “ไม่แคร์ โทรเรียกแท็กซี่ก็ได้ !!!”
“อ้อลืมบอกว่าบัตรเครดิต และเงินในธนาคาร ของหนูตาระงับไว้แล้วทุกบาท!”
สลิตามองทองอินทร์อึ้งๆ “เผด็จการที่สุด!”
“ถ้าไม่ตกลงแต่งงาน ก็อย่าคิดว่าจะได้ใช้ชีวิตสุขสบายเหมือนเมื่อก่อน!” ทองอินทร์เดินหนีออกไปเลย
“จะหนีไปไหนคะ มาคุยกันให้รู้เรื่อง ตาทำแบบนี้กับลิตาไม่ได้!!!”
ในบ้านทองอินทร์ บรรดาคนใช้หลายคนเดินถือกระเป๋าแบรนด์เนมหลายสิบใบ กล่องรองเท้าแบรนด์เนม
หลายสิบคู่ แว่นตา นาฬิกา เครื่องประดับต่างๆ
ทองอินทร์เดินเข้ามาหาเหล่าคนใช้ สลิตาเดินตามเข้ามา ทองอินทร์สั่งคนใช้ “วางกองไว้ตรงนี้!”