บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 20 หน้า 12
ใจเริงเดินเข้ามาในบ้าน หน้าเหวี่ยงสุดๆ รีบหยิบโทรศัพท์มากดโทร.หาฤกษ์ ฤกษ์อยู่ในห้องทำงาน กำลังเช็คสถานที่ท่องเที่ยวที่ฝรั่งเศส ใจเริงโทร.เข้ามา ฤกษ์หันไปดู เห็นชื่อใจเริง ฤกษ์ทำหน้าเซ็งๆ ปิดเครื่องเลย ใจเริงแค้นนนน
“ปิดเครื่อง!!!! มันจะมากไปแล้ว คิดว่าจะมาเขี่ยกันทิ้งได้ง่ายๆหรือไง”
ใจเริงคิด คิด คิด..ต้องทำอะไรสักอย่าง ใจเริงคิดๆๆๆๆๆ แล้วก็นึกออก ใจเริงตัดสินใจหันไปหยิบโทรศัพท์มาค้นหา “ร้านอาหารทะเล Delivery” แล้วก็กดโทร.ออกใจเริงรอจนมีคนรับแล้วรีบสั่ง “สั่งอาหารค่ะ ด่วนเลยนะคะ”
หน้าบ้านใจเริง มอเตอร์ไซด์ร้านซีฟู๊ดตามสั่งมาจอดเทียบหน้าบ้าน ใจเริงยืนรอด้วยความร้อนใจ
“กุ้งเผาแกะเปลือกสามโลครับ” ใจเริงรีบส่งเงินให้ แล้วรับมา “ขอบคุณครับ”
คนส่งขี่รถออกไป ใจเริงมองกุ้งเผาในมือแล้วก็แอบหวาดๆ แต่สูดลมหายใจ ต้องทำ!!
กุ้งเผาวางอยู่ตรงหน้า ใจเริงนั่งประชัน มองด้วยความหวาดหวั่นแล้วก็รีบคว้าโทรศัพท์มาวางไว้ข้างๆ พร้อมกับ
กระดาษหนึ่งแผ่น ใจเริงมองกุ้งแล้วทำใจ หลับตา แล้วหยิบกุ้งมากิน กิน กินอย่างไม่คิดชีวิต...สักพักอาการแพ้เริ่มออก เริ่มสำลัก คัน ตาบวม หายใจไม่ออก ใจเริงรีบหยิบโทรศัพท์มาและกดเบอร์ตามในกระดาษที่วางข้างๆ เห็นที่กระดาษเขียนว่า “โรงพยาบาล......” ใจเริงรอจนมีคนรับ “ช่วย.....ด้วยยยยยค่ะ”
ใจเริงหายใจขัดแทบจะขาดใจ แสบไปทั้งตัว ... ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายจริงๆ
ออฟฟิศฤทธิ์ ฤกษ์กำลังจะเดินออกจากที่ทำงาน พร้อมกับตั๋วเครื่องบินและรายการทัวร์ในมือ อารมณ์ดี ทันใดนั้นแต๋วก็วิ่งมาตาม หน้าตาตื่นมาพร้อมกับโทรศัพท์ไร้สายในมือ
“คุณฤกษ์คะ คุณฤกษ์ มีคนจากโรงพยาบาลโทร.มา บอกว่ามีเรื่องด่วนค่ะ”
ฤกษ์ตกใจ ระคนแปลกใจ รีบรีบโทรศัพท์มา “ครับ ครับใช่ครับผมฤกษ์ครับ”
โรงพยาบาล พยาบาลรีบรายงานตามหน้าที่
“คนไข้ชื่อคุณใจเริง มนต์ประสิทธิ์ ให้ดิฉันโทร.หาคุณ เพราะเธอถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลด่วนค่ะ”
ฤกษ์แปลกใจ “เริงอยู่โรงพยาบาล?”
แต๋วแอบหูผึ่งนิดๆ ฤกษ์รู้ตัว รีบเดินเลี่ยงมาคุยอีกมุม แต๋วมองตามนิดๆ ตะหงิดๆ
“ค่ะ เธอมีอาการแพ้อาหารอย่างรุนแรง เธอขอให้ดิฉันช่วยติดต่อญาติให้ แล้วก็ให้เบอร์คุณมาค่ะ”
“แต่ผมไม่ใช่ญาติของเค้า บอกให้เค้าติดต่อคนอื่นก็แล้วกัน ขอโทษด้วย”
พยาบาลรีบถาม “เดี๋ยวค่ะคุณ...ถ้าคุณมาไม่ได้ เธอให้ดิฉันถามว่า “คุณพิมาลา” มาได้หรือเปล่า” ฤกษ์สะอึก
“คือ เธอให้ดิฉันติดต่อคุณพิมาลาเป็นคนต่อไปน่ะค่ะ” ฤกษ์ลืมตัว “อย่ามายุ่งกับพิม”