บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 29 หน้า 4
พิมสวน “เมียคนไหนคะ”
“พี่มีเมียคนเดียว พิมก็รู้” ฤกษ์อ้อน พิมทำนิ่งๆมีฟอร์ม ทั้งที่ในใจตื่นเต้นเบาๆ^^
“ส่วนอีกคน..คงเป็นกรรม แต่ตอนนี้..คงใกล้หมดกรรม เริงเค้าคงหาที่เกาะใหม่ได้แล้วมั้ง”
ฤกษ์แย๊บๆถามเรื่องเทิดพันธ์ “แล้วพิมหล่ะ..เป็นยังไงบ้าง ? วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ”
“ร้านหยุดน่ะค่ะ หยุดทุกวันจันทร์”
“แล้ว..เรื่องที่ว่าจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับ..คุณเทิด .. เป็นยังไงบ้าง” ฤกษ์รอคำตอบด้วยความลุ้น
หน้าบ้านพิม มาลัยวรรณยืนชะเง้อลุ้นๆ รถเทิดพันธ์มาจอด มาลัยวรรณรีบเดินไปหา เทิดพันธ์ลงจากรถพร้อมถุงของกินเต็มมือ มาลัยวรรณรีบเข้ามาทักทาย
“สวัสดีคุณ! ฉันมีธุระต้องไปทำหน้าปากซอยคุณขับรถพาฉันไปหน่อยนะ”
“ได้ๆ ขอเอาของไปเก็บในครัวก่อน” มาลัยวรรณรีบห้าม “ไม่เป็นไร ค่อยกลับมาเก็บก็ได้”
“ไม่ได้ มีไอติม ร้านโปรดของพี่สาวคุณ ผมเอาไปเข้าตู้เย็นก่อนเดี๋ยวละลาย”
มาลัยวรรณยื้อ “แค่แป๊บเดียว ไม่ละลายมากหรอกน่า เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว” เทิดพันธ์เริ่มเอะใจ มองหน้ามาลัยวรรณ
“ปกติเป็นคนพูดง่ายๆ ไม่งองแง วันนี้เป็นอะไร ทำเหมือนไม่อยากให้ผมเข้าไปในบ้าน หรือว่า .. ในบ้านมีอะไร”
มาลัยวรรณอึ้งไป ไม่ชอบโกหกเลยยิ่งดูมีพิรุธ เทิดพันธ์รู้ทันที ไม่ถามต่อ ไม่พูดต่อ แต่เดินเข้าบ้านไปเลย
“คุณ! คุณเทิด!” มาลัยวรรณรีบเดินตามไป
พิมตอบแบบกลางๆ ลึกๆก็อยากจะแกล้งฤกษ์ “ก็ดีค่ะ พิมกับคุณเทิดก็ มีความสุขกันดี”
“แล้ว...จะมีข่าวดีบ้างหรือเปล่า”
“ก็...น่าจะเร็วๆนี้ เห็นคุณเทิดเค้าเกริ่นๆกับวรรณอยู่เหมือนกัน อาจจะแอบวางแผนอะไรกันอยู่มั้งคะ”
ฤกษ์สะอึก...ใจหายวาบ เศร้า จ๋อย “ยินดีด้วยนะ”
ทันใดนั้น...เทิดพันธ์เดินเข้ามาพอเห็นว่าฤกษ์ยืนคุยกับพิมก็ชะงักกึก..รู้ทันทีว่าทำไมมาลัยวรรณไม่ให้เข้ามา พิมหันมาเห็นเทิดพันธ์พอดี “คุณเทิดมาพอดี” ฤกษ์หันมา..เทิดพันธ์กับฤกษ์เผชิญหน้ากัน ต่างคนต่างเก้อๆ มาลัยวรรณเดินตามมาถึง มองเทิดพันธ์ด้วยความเป็นห่วง ฤกษ์รวบสติได้เร็วกว่าก็ทักทายอย่างเป็นธรรมชาติ
“สวัสดีครับ” เทิดพันธ์ยิ้มรับ “ผมกำลังจะกลับพอดี ขอบใจพิมมากที่ช่วยอุ้มตาโจ กลับบ้านเรานะลูกนะ”
ฤกษ์ยิ้ม ความเป็นพ่อในตัวฤกษ์ฉายออกมาอย่างอบอุ่นและน่ารัก พิมส่งโจให้ฤกษ์ สองคนต้องอยู่ใกล้กันในจังหวะที่ต้องรับส่งลูกได้ใกล้ชิดกัน ทั้งฤกษ์และพิมรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เทิดพันธ์มองเห็น และสัมผัสได้เช่นกัน มาลัยวรรณยิ่งเป็นห่วง ฤกษ์เศร้า ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ ฤกษ์รับลูกมาจากพิมแล้วก็อุ้มเดินออกไป ระหว่างที่ผ่านเทิดพันธ์ก็ยิ้มนิดๆให้ เทิดพันธ์ยิ้มรับ ยิ่งเห็นว่าฤกษ์เริ่มมีสติ เทิดพันธ์ยิ่งหวาดหวั่น
หน้าบ้านพิม ฤกษ์ลูกอุ้มลูกเดินออกไปอย่างเศร้าๆ (น่าสงสาร)