บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 30 หน้า 3
มุมแพนทรีของออฟฟิศ นอมยกจานอาหารที่กินแล้วเข้ามาในห้องครัว เทิดพันธ์เดินตามมา
“ป้านอม..ถามจริงรู้เห็นเป็นใจกับวรรณด้วยหรือเปล่าเนี่ย ? เรื่องลาออก”
นอมหน้าเจื่อนๆ “แหะๆ ก็นิดนึงค่ะ เค้าก็เกริ่นๆมาบ้าง”
“โห แล้วเก็บเงียบเลยนะ ไม่แอบบอกกับบ้าง จะได้หาทางเปลี่ยนใจ”
“คือ..ป้าเป็นคนให้ความสำคัญกับการเก็บความลับนะคะ ป้ารู้หลายเรื่องเลย แต่ไม่อยากพูดมาก”
เทิดพันธ์รีบคุ้ยเลย “งั้นรีบพูดออกมาเลย รู้อะไรอีก” เทิดพันธ์กอดอกรอฟัง
“เอ้า! ก็ป้าพูดอยู่ว่าไม่อยากพูด ยังจะมาคาดคั้นอะไรกันคะ เรื่องบางเรื่องคุณเทิดลองสังเกตเองเดี๋ยวก็มองเห็น”
เทิดพันธ์งง “เห็นอะไร” นอมเฮ่อ !! ย้ำ “ก็ลองไปสังเกตดูเองสิคะ ค่อยๆมอง ค่อยๆคิด คิดดูให้ดีๆ เดี๋ยวก็รู้เอง”
นอมพูดจบก็เดินออกไปขนจานต่อ เทิดพันธ์งง..อะไรวะ ?
ห้องประชุมโต๊ะกลม พิมลากมาลัยวรรณมาคุยกันที่มุมหนึ่งของร้าน ห่างจากคนอื่น
“มานี่เลย !!” พิมปล่อยมือ หันมาคาดคั้น “รู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็...สักพักแล้วค่ะ”
“ทำไมไม่บอกพี่ก่อน”
“วรรณเห็นพี่พิมยุ่งๆหลายเรื่อง ไม่อยากเอาเรื่องตัวเองมากวนใจ”
“เรื่องของน้องสาว ไม่ใช่เรื่องกวนใจพี่นะวรรณ แล้วบอกพ่อแม่หรือยัง”
มาลัยวรรณส่ายหน้า พิมสังเกตเห็นความผิดปกติของมาลัยวรรณ พิมจับหน้ามาลัยวรรณหันมาเผชิญหน้ากัน “วรรณมองหน้าพี่” สองคนเผชิญหน้ากัน “ที่จะไปทำงานเมืองนอก ไปเพราะอยากไป หรือไปเพราะจำเป็นต้องไป” มาลัยวรรณชะงัก “ปกติถ้าอยากไป วรรณจะรีบบอกทุกคนโดยเฉพาะคนในครอบครัว แล้วก็บอกอย่างมีความสุข แต่ตอนนี้เหมือนจริงๆแล้ววรรณไม่อยากไป แต่จำเป็นต้องไป ... มีอะไรหรือเปล่า”
มาลัยวรรณรีบทำเป็นร่าเริงขึ้นมากลบเกลื่อน เอามือพิมออกจากหน้า “ไม่มีเลย พี่พิมน่ะคิดมาก” มาลัยวรรณยิ้ม “วรรณอยากไปสิ ไปทำงานในร้านอาหารที่ลอนดอนเก๋จะตาย แต่ที่วรรณเครียด..เครียดเรื่องอื่นมากกว่า”
“เรื่องอะไร”
มาลัยวรรณทำตลกกลบเกลื่อน “ก็ถ้าพี่พิมเกิดรับปากแต่งงานกับคุณเทิดตอนวรรณไปแล้ว วรรณก็ต้องเสียเงินบินกลับมาร่วมงาน” มาลัยวรรณยิ้มร่าเริง “เพราะฉะนั้นถ้าพี่พิมเซย์เยสตอนนี้ ก่อนวรรณจะไป วรรณก็ไม่เครียดแล้ว”
มาลัยวรรณยิ้ม ร่าเริงเหมือนเดิม พิมทำเป็นยิ้มๆนิดๆ ตาม ทั้งที่ในใจรู้สึกตะขิดตะขวงแปลกๆ .. คาใจ
“ไม่อยากจะเชื่อเลย !!”
วันต่อมา ภายในออฟฟิศฤทธิ์ ฤกษ์พูดขึ้นด้วยความแปลกใจ ระคนความดีใจ และยินดี
“แกจะมีวันนี้กับเค้าด้วย” ฤกษ์ยิ้มให้เพื่อน “ดีใจด้วยเว้ย”