บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 18 หน้า 2
ย้อนเวลาไม่กี่นาทีก่อนหน้า ฤกษ์โทรศัพท์คุยกับป้าแต๋ว “ป้าแต๋ว...วันนี้ที่ออฟฟิศเป็นไงบ้าง ?”
“วันนี้เงียบๆค่ะ ไม่มีอะไรมาก มีแต่คุณเทิดพันธ์เข้ามาที่ออฟฟิศ เอาหนังสือมาให้คุณฤกษ์ มากับคุณมาลัยวรรณค่ะ”
“โอเค หนังสืออยู่ไหน ?”
“คุณวรรณบอกว่าวางไว้บนโต๊ะคุณฤกษ์ค่ะ อ้อ!! มีอีกเรื่องค่ะ .. คุณมาลัยวรรณเธอถามถึงคุณใจเริงด้วยค่ะ”
ฤกษ์กำลังยกเครื่องดื่มมาจิบ ชะงักกึก “เธอถามว่า ป้ารู้จักคุณเริงหรือเปล่า แล้วคุณเริงมาที่ออฟฟิศบ่อยมั้ย ป้าก็”
แต๋วอึกอักๆ ฤกษ์รีบถาม “ป้าตอบไปว่ายังไง ?”
“ป้าก็ตอบไปตามความจริงน่ะค่ะ ป้าก็ไม่ทันคิด..ลืมไปว่าคุณมาลัยวรรณเป็นน้องสาวของคุณพิม.. ก็เลยไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรมั้ย อ่ะค่ะ” ฤกษ์อึ้ง...คิดๆๆๆๆ ... เตรียมหาทางแก้ตัว
ฤกษ์ถอนใจเบาๆ โล่งอกที่เอาตัวรอดไปได้ ฤกษ์ดึงพิมมาโอบไว้ สองคนมองไปท้องฟ้าเบื้องหน้า
“อีกไม่นาน..พอเพื่อนพิมย้ายออกไป..เราก็ไม่ต้องมาเจอกับเรื่องจุกจิกกวนใจแบบนี้อีกแล้วนะ”
ฤกษ์พูดขึ้น เหมือนกับจะบอกตัวเอง ฤกษ์โอบพิมแน่นขึ้นเหมือนรู้สึกผิด และจูบเบาๆที่หน้าผากอย่างทะนุถนอม ....
หวังว่า เรื่องจะจบอย่างที่คุยกันไว้....
บ้านฤกษ์ตอนกลางคืน เปิดไฟบางจุด ดูเงียบๆ รถฤกษ์เข้ามาจอด พิมลงจากรถ อาการร้อนรนนิดๆ
“พิมรีบไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ ปวดมาก” ฤกษ์พูดไล่หลัง “จ้า....เดี๋ยวพี่หยิบของหลังรถแล้วตามเข้าไป”
ฤกษ์เดินมาเปิดกระโปรงท้ายรถ พิมรีบวิ่งจะเข้าบ้าน ทันใดนั้น “ใจเริง” ก็เดินสวนออกมา ใจเริงใส่ชุดนอนเซ็กซี่มากกกกกก พิมชะงักนิดๆ มองชุดเพื่อนแล้วเครียด แต่พยายามทักปกติ “อ้าวเริง .. ยังไม่นอนอีกเหรอ”
ฤกษ์ชะงักนิดๆ ได้ยินเสียงพิมทักใจเริง ฤกษ์ชะโงกหน้ามามองผ่านฝากระโปรงรถที่เปิดไว้อยู่เห็นใจเริง ฤกษ์รีบดึงสายตากลับ และก้มหยิบของต่อ หลบอยู่หลังกระโปรงรถ แววตาฤกษ์เต็มไปด้วยความกังวล วางตัวไม่ถูก ใจเต้นแรง ตามประสาวัวสันหลังหวะใจเริงยิ้ม...ทำตัวเหมือนเดิมทั้งที่
“ยังจ้ะ .. รอพิม” ใจเริงทิ้งหางตามาที่ฤกษ์นิดๆ “กับพี่ฤกษ์นั่นแหละ” ฤกษ์สะอึก..เริ่มคิด “จะรอทำไม”
พิมชะงักด้วย “รอ..ทำไมเหรอ ? มีอะไรด่วนหรือเปล่า”
“เห็นพิมโทร.หาเมื่อวาน เราก็เลยจะมาอัพเดทชีวิตให้ฟัง จะได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้พิมฟังด้วย”
ฤกษ์ใจเต้นแรง...เครียด
“เอาไว้เราค่อยคุยกันพรุ่งนี้เช้าก็ได้จ้ะ พิมรีบไปเข้าห้องน้ำเถอะ ปวดมากไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวกระเพาะปัสสาวะอักเสบนะ เดี๋ยวเรา..ช่วยพี่ฤกษ์ขนของหลังรถเอง” ฤกษ์สวนออกมาโดยอัตโนมัติ “ไม่ต้อง”
ใจเริงชะงักกึก พิมชะงักนิดๆ ฤกษ์ปิดท้ายรถ ปัง “เอาไว้ค่อยมาขนพรุ่งนี้เช้า”
ฤกษ์กับใจเริงเผชิญหน้ากัน ใจเริงยิ้มอย่างหวานนนนนแต่ฤกษ์หลบตา ไม่ยอมมองหน้าใจเริง และเดินผ่านเข้าบ้าน
ไปเลย ใจเริงหุบยิ้ม แววตาแข็ง แทบกรี๊ด พิมสัมผัสได้ถึงความแปลกๆ ระหว่างฤกษ์กับใจเริง