บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 19 หน้า 7
ใจเริงเปิดอ่านแล้วชะงักนิดๆ “ผมรื้อของเจอแหวนแต่งงาน..จะเอาคืนไปหรือให้ผมเอาไปขาย”
ใจเริงโวย “บ้าเหรอ ฉันไม่ให้ขายหรอก...ถ้าจะขายฉันขายเอง” ใจเริงรีบกดข้อความส่งไป
บาร์หรู กล่องแหวนวางอยู่บนโต๊ะ ใจเริงรีบคว้าไปเหมือนกลัวว่าเทิดพันธ์จะเปลี่ยนใจ ใจเริงนั่งคุยกับเทิดพันธ์
ในบาร์หรู “ร้อนเงินหรือไง..รีบมาเอาเลยนะ”
“เริงไม่จำเป็นต้องตอบ .. หมดธุระแล้ว เริงกลับหล่ะ”
“เดี๋ยว” เทิดพันธ์ คว้ามือไว้ “ได้ข่าวว่าย้ายออกจากบ้านคุณพิมแล้ว..ตอนนี้อยู่ที่ไหน”
ใจเริงดึงมือกลับ ยิ้มมุมปาก “เริงไม่จำเป็นต้องตอบ... อีกเช่นกัน” ใจเริงหันหลังเดินไปเลย เทิดพันธ์พูดสวนขึ้น
“ถ้าไม่ตอบก็เอาไปแต่กล่องแล้วกัน” ใจเริงชะงักกึก เอะใจ รีบเอากล่องแหวนมาเปิดดู กล่องว่างเปล่า ใจเริงหันขวับ
เทิดพันธ์ชูแหวนแต่งงานขึ้น ใจเริงรีบพุ่งมาจะคว้าไป “เอามา”
เทิดพันธ์ดึงแหวนหลบ แล้วถามเสียงเข้ม “บอกมา..ตอนนี้ย้ายไปอยู่ที่ไหน”
ใจเริงมองหน้าเทิดพันธ์...แล้วก็ตอบ “อยู่ที่บ้านของคนที่เค้ารักเริง คนที่เค้าดูแลเริงได้ดี .. ดีกว่าคนบางคน”
เทิดพันธ์สวน “คนคนนั้น...เป็นสามีของเพื่อนใช่หรือเปล่า” เทิดพันธ์มองหน้าใจเริง ใจเริงชะงักนิดๆ .. สองคนสู้ตากัน ใจเริงพยายามรักษาอาการ และตอบอย่างยิ้มหยันอยู่ในที
“ใช่หรือไม่ใช่ ... ก็ไม่เกี่ยวกับพี่เทิด !! เอาแหวนมานี่” ใจเริงพุ่งมาฉกแหวนไปจนได้..เทิดพันธ์จับข้อมือที่ถือแหวน
“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับผมก็จริง..แต่มันเกี่ยวกับคุณพิม !! ทำอะไรคิดถึงใจเค้าบ้าง”
ใจเริงพูดใส่หน้า “อย่ามโน!!! เริงไม่ได้พูดสักคำว่าเริงไปอยู่กับพี่ฤกษ์ .. เดาไปเอง!!” ใจเริงยันตัวออก และพูดใส่หน้า “แต่จะว่าไป ถ้าเริงไปอยู่กับพี่ฤกษ์จริงๆ มันก็ไม่แปลก เพราะจริงๆแล้ว เค้าเป็นของเริง เริงแค่ให้พิมยืมไปใช้ชั่วคราว” ใจเริงลอยหน้าใส่เทิดพันธ์อย่างไม่แคร์ เทิดพันธ์อึ้ง
“นี่คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง ? เค้าเป็นเพื่อนคนเดียวที่คุณมีนะ แล้วเค้าก็ดีกับคุณทุกอย่าง”
“แล้วไง ? ความดีกับความจริงมันคนละเรื่องกัน.. เริงก็แค่พูดความจริง ถ้าเริงไม่ทิ้งไป อย่าหวังเลยว่าพิมจะได้พี่ฤกษ์” เทิดพันธ์อึ้งหนักกว่าเดิม “คุณนี่มัน...ปีศาจชัดๆ” ใจเริงยิ้มร้าย
“ทุกคนมันก็มีปีศาจอยู่ในตัวกันทั้งนั้น อยู่ที่ว่าจะเอามันออกมาใช้ตอนไหน .... พูดยังกะตัวเองไม่เคยเป็น !!!”
ใจเริงเชิดแล้วเดินออกไปอย่างไม่รู้สึกผิดแม้แต่นิดเดียว เทิดพันธ์อึ้ง ... คิดเครียด ... จุกและเริ่มสงสารพิม เป็นอาการน้ำท่วมปากที่ไม่รู้จะพูดจะทำอะไรต่อ
เช้าวันใหม่ ห้องนอนพิม พิมค่อยๆลืมตาตื่น...บิดตัวมาหาฤกษ์...แต่เตียงว่างเปล่า พิมแปลกใจลุกขึ้นมองไปรอบๆ
“พี่ฤกษ์ !!” พิมเห็นกระดาษแปะอยู่ที่กระจก..พิมหยิบมาอ่าน “มีประชุมตอนเช้า พี่รีบไปทำงานก่อนนะ (รูปหัวใจ)”
พิมอ่านแล้วคิด...รู้สึกเหมือนฤกษ์หลบหน้า