บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 21 หน้า 3
คุณหญิงเพ็ญแขทนไม่ไหว “เป็นเมีย หย่าก็จบ แต่เป็นพ่อเป็นแม่ จะให้ไปบอกเลิกที่ไหนได้ล่ะพ่อคุณ ไม่ต้องไปสนใจบรานี หย่าก็หย่า!”
“โกงเงินคนอื่นจนร่ำรวย ต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ หนีไปโน่นหนีไปนี่ เธอคงชินแต่ลูกสาวฉัน ฉันยอมไม่ได้” เจ้าคุณบำรุงเด็ดขาด
“ดี…งั้นก็เลิกกัน เชิญกินอุดมการณ์ยากจนกันต่อไป ไอ้ปลัดจนๆอย่างศรัณย์ มันก็เหมาะเป็นเขยเจ้าคุณจนๆอย่างคุณ ไอ้พวกโง่เหมือนกันหมด”
อรุณฤกษ์อดไม่ไหว “แกคงฉลาดตายล่ะ กอดเงินแต่ไม่มีความสุข คิดแล้วก็สงสารเด็กที่เป็นลูกแก โตมาจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ ไม่ต้องร้องไห้แล้วบรานี ไปเสียน้ำตาให้คนพรรค์นี้ทำไม”
“เมียที่ไม่มีประโยชน์ ไม่จงรักภักดี ไม่ช่วยผัว ครอบครัวเมียที่เอาแต่วุ่นวาย กูไม่รู้จะมีไปทำไมเหมือนกัน โว้ย เลิก ๆๆ” พณิชเดินไปขึ้นรถขับออกไป
บรานีตะโกนด่าออกมา “ฮือ ไอ้คนหลอกลวง ไอ้คนชั่ว ไปเลยไป๊ ไป” บรานีร้องไห้สุดๆในชีวิต ยืนไม่ไหวแล้ว บุรณีต้องกอดประคองไว้ ทุกคนมองบรานีสะเทือนใจไปด้วย
บ้านพระพิจารณ์ธุรกิจ ห้องนอนริน รินนอนอยู่ ยังไม่ตื่น ได้ยินเสียงกีตาร์และร้องเพลงของศรัณย์ดังมา รินงัวเงียบ่นพึมพำ “พี่ชรัตน์ เปิดแผ่นเสียงดังข้ามมาปีกนี้อีกแล้ว” สักพักรินลืมตาโต ลุกขึ้นนั่งทันที เมื่อสติคืนมาว่าเสียงนั้นมาจากใคร “ไม่ใช่แผ่นเสียง” รินยิ้มออกมา ลงไปจากเตียงทันที
ชรัตน์ได้ยินเสียง ไม่อยากเชื่อหู แปลกใจมาก “เสียงคนวิ่งมา” รินวิ่งมากอดศรัณย์ที่ดึงกีตาร์ออกแทบไม่ทัน ชรัตน์ตกตะลึงกับอาการของน้องสาวผู้เรียบร้อย “โอ้โห ฉันว่าผู้ชายทั้งโลกต้องอิจฉาแกแน่ๆ”
รินตกใจที่ไม่ทันเห็นชรัตน์รีบคลายกอด “อุ๊ย คุณพี่ อยู่นี่ด้วยหรือคะ” รินตกใจลงไปนั่ง ก้มหน้าเก็บกริยา อายสุดๆ
ศรัณย์ที่ตกตะลึงไม่แพ้กัน มองตามริน ไม่ยอมละสายตา เพ้อไปแล้ว อมยิ้มน้อยๆ เพราะรินแสดงความรักกับตนอย่างจริงใจ “ผู้หญิงเรียบร้อย เวลาทำแบบนี้ น่ารักชะมัด” ศรัณย์ยังมองรินด้วยความรู้สึก ทั้งดีใจ ทั้งคิดถึงเหลือเกินในเวลาเดียวกัน
“ฉันก็ไม่นึกเหมือนกัน ว่าท่าทางหลงใหลของภรรยาจะส่งผลต่อหัวใจของสามีขนาดนี้”
ศรัณย์เอนเข้าไปกอด “ถ้าไม่มีคนอยู่ก็จูบไปแล้ว”
รินเอนหนียันตัวไว้รีบกระซิบบอก “เอ้อ พี่ชรัตน์” รินชี้ให้ดูว่ามีคนอยู่
ชรัตน์แก้เก้อ เป็นฝ่ายต้องหันหนีแทน “โฮ้ย อยู่ใกล้สองคนนี้ คนโสดอย่างฉันคงมีแต่ตายกับตาย”
ศรัณย์ยังมองแต่ริน นั่งชิดไม่ยอมปล่อย มือก็โบกไล่ชรัตน์ จนชรัตน์ขำ “ไอ้ชรัตน์ แกช่วยหายตัวไปสักสองสามชั่วโมงได้ไหมวะ”
“ไอ้บ้า ไม่ได้ รินต้องไปบริษัทกับฉัน ส่วนแกต้องไปประชุมที่กรมจัดการเรื่องเสือขาว จำไม่ได้หรือ”
ศรัณย์เซ็งปล่อยมือ กลับมานั่งที่ทำตัวเรียบร้อย รินขำ ชรัตน์หมั่นไส้ผัวเมียข้าวใหม่ปลามัน