บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 5 หน้า 4
“พ่อศรัณย์ต้องตัดใจนะ ต่างคนต่างแต่งงาน ตัดขาดกันไปแล้ว ปัญหาเขาต้องให้เขาแก้เอง เราคงช่วยอะไรเขาไม่ได้”
“ครับคุณแม่”
“รับปากแม่อย่างนี้แม่ค่อยเดินทางสบายใจ” คุณหญิงแก้วหันไปบอกชรัตน์ “เดี๋ยวจะไปทอดกฐินกับภรรยาท่านนายอำเภอสักสี่ห้าวันน่ะ พ่อศรัณย์มีเมียดูแล ค่อยไปไหนมาไหนสบายใจหน่อย”
ชรัตน์พยักหน้ารับรู้
ศรัณย์เดินมาส่งชรัตน์ หน้าบ้าน ที่รถที่รออยู่
“อ้อ เกือบลืม วันก่อนฉันเจอคุณบุรณี น้องสาวของคุณบราลีเจ้าสาวว่ะ เขาพูดแปลกๆ เขาหาว่าฉันจำคนผิด”
“จำคนผิดยังไง”
“เขาบอกว่าคนที่ฉันบอกแกว่าคือบราลี ที่จริงคือบรานี ไอ้ฉันก็เลยงงไป เพื่อนฉันมันยืนยันนี่นาว่าท่านเจ้าคุณบำรุงมีลูกสาวแค่สองคน แล้วนี่ไหงมีสามคน”
“ฮึ เขาคงเตรียมการมาบางอย่าง ดูเอาเถอะ ท่านเจ้าคุณคนนี้ไม่กล้ามางานแต่งฉันด้วยซ้ำ คนต่ำต้อยอย่างฉันจะไปว่าอะไรท่านได้ ท่านให้เราแต่งกับคนไหนก็ต้องแต่งกับคนนั้น”
“ถ้าแบบนั้น เจ้าสาวของนายเป็นใครวะ”
“เอาเป็นว่า ถ้าเจอพวกบำรุงประชากิจอีก นายก็รีบเข้าไปทำความรู้จักไปสืบมาให้ได้ว่าเรื่องราวมันยังไงกันแน่”
“ได้เลย งานเข้าหาสาวๆนี่ถนัดนัก คุณบุรณีที่ว่านี่ น่ารักชะมัด ว่าแล้วก็คิดถึง เฮ้อ” ศรัณย์ดีดหูชรัตน์เปรี๊ยะ เหมือนที่เล่นตอนเด็ก “ไอ้บ้า เจ็บนะโว้ย”
“เจ้าชู้นัก ไปได้แล้ว เดี๋ยวกลับกรุงเทพไม่ทันรถไฟ ไป๊”
ที่ทำการปลัดอำเภอ ห้องทำงานปลัด ศรัณย์ โชติ ทั้งสองคุยกันเรื่องงาน
โชต์เล่ารายละเอียด “ก๊กเสือขาวเนี่ย มันมีจุดเด่นคือ เวลามันปล้นมันปิดหน้าตา ไม่ค่อยมีใครรู้จัก หรือรู้ประวัติพวกมันมากนัก ข่าวที่มีอยู่ บ้างก็ว่าเป็นคนพัทลุง บ้างก็ว่าเป็นคนหาดใหญ่ เรียกว่า ไม่เหมือนกันสักกะข่าว”
“เป็นโจรที่รอบคอบ วางแผนมาอย่างดี”
“ใช่ครับ ยิ่งพักหลัง เวลาเชิญใครมาสอบสวนเรื่องเสือขาว ก็มีอันต้องกลัวมันหัวหด โดยเฉพาะชาวบ้าน ถึงขั้นส่ายหน้าหนีเลย”
“ไม่ใช่กลัว เขาไม่อยากยุ่งด้วยต่างหาก”
“ทำไมล่ะครับ”
“พักหลัง มันปล้นแต่คนรวย ไม่ปล้นควาย ไม่ยุ่งกับทรัพย์สินของชาวบ้านอีกเลย ชาวบ้านส่วนใหญ่หมั่นไส้คนรวยอยู่แล้ว ไหนๆเสือขาวเลิกปล้นชาวบ้านแล้ว เขาจะมาเดือดร้อนด้วยทำไม”
“คุณปลัดไปเอาข้อมูลนี้มาจากไหนครับ”