บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 5 หน้า 5
“ก่อนที่ผมจะขอตัวคุณโชติมาช่วย เดือนหนึ่งมานี่ ผมขับรถไปคุยกับชาวบ้านทุกวัน”
“ทุกวันหรือครับ คุณขยันจริงๆ พูดตรงๆนะครับ คนที่นี่ผิดหวังกับคนจากส่วนกลางมานานแล้ว เขารู้แต่ว่าเราต้องปกป้องดูแลตัวเอง ไม่มีใครคิดจะช่วยเขาอย่างจริงจังหรอก”
“ที่ผมขอตัวคุณมาเนี่ย เพราะรู้ว่าคุณตั้งใจทำงาน เรามาช่วยกันนะครับคุณโชติ ทำให้ข้าราชการเป็นที่พึ่งของประชาชนอีกครั้ง”
“ผมเป็นคนที่นี่ ถ้าคุณจริงใจกับชาวบ้านอย่างเราๆ ผมช่วยเต็มที่”
“ที่สงสัยคือ ไม่มีใครสักคนเลยหรือที่รู้จักพวกเสือขาวเป็นการส่วนตัว”
“อืม เสือขาว เสือกิจนี่ยังไม่มีข้อมูล จะมีก็แต่เสือบาง ผมรู้จักกำนันคนหนึ่ง แกเป็นพ่อตาของเสือบางครับ”
ศรัณย์มีแววตาสนใจขึ้นมาทันที
หน้าบ้านกำนันคล้าย เสนอและโชติขับรถพาศรัณย์มาจอดที่หน้าบ้าน
โชติเอ่ย “นี่แหล่ะครับ บ้านกำนันคล้าย”
ศรันย์ยังสงสัย “เขาเป็นญาติกับเสือบาง แล้วเขาจะช่วยเราหรือ”
“เป็นญาติ แต่ไม่ได้ญาติดีต่อกัน กำนันคล้ายเคยเอาปืนไล่ยิงเสือบางมาแล้ว”
เสนอตกใจ “หา...”
“ลูกสาวกำนันเขารักกับไอ้เสือบางมาก่อนที่มันจะเป็นเสือ ทีนี้กำนันเขากีดกัน เพราะเห็นว่าไอ้บางมันเกเร ไม่ทำงานทำการ ไอ้บางมันโมโห มันเลยปล้นควายบ้านกำนันแล้วฉุดคู่รักมัน ลูกสาวกำนันหายไป ไอ้บางมันประกาศตัวเป็นเสือ ตั้งแต่คืนนั้นครับ”
ศรัณย์พยักหน้า “มีข้อมูลแน่นขนาดนี้ ก็น่าจะให้กำนันคล้ายพาตำรวจไปจับเสือบางได้ไม่ยาก ทำไมถึงรีรออยู่ล่ะครับ”
“ไว้คุณไปเจอกำนันคล้ายคุณจะเข้าใจครับ”
โถงบ้านกำนันคล้าย ศรัณย์ โชติ กำนันคล้าย นั่งกินกาแฟคุยกัน กำนันคล้าย อายุ 55 ปี ดุ เสียงดัง จริงใจ ตรงไปตรงมา แบบคนใต้แท้ๆ จิตใจดี แต่ขี้โมโห มีทีท่ากวนประสาท ไม่ให้ความร่วมมืออย่างเห็นได้ชัด “ผมไม่ช่วย ผมช่วยอะไรไม่ได้”
ศรันย์ข้องใจ “ทำไมล่ะครับ คุณเป็นกำนัน ต้องดูแลชาวบ้านไม่ใช่หรือ”
“เสือบางมันเข้ามาปล้นในหมู่บ้านหลายครั้ง กำนันและลูกชายพาพวกไปปกป้องชาวบ้าน ลูกชายคนเดียวของกำนันถูกยิงตาย” โชติชี้ไป รูปลูกชายของกำนัน อยู่บนหิ้ง มีกระถางธูป ศรัณย์มองตาม
“คุณก็เหมือนชาวบ้าน กลัวมันจนหัวหด”
กำนันคล้ายโมโห ตบโต๊ะ ชี้หน้าด่าภาษาถิ่น “เฮ้ย พูดให้ดีๆนะ เป็นปลัดก็ใช่ว่าจะมาพูดหมาๆได้ คนแถวนี้มันแรง...รู้ไว้ด้วย”