บทละครโทรทัศน์ สะใภ้รสแซ่บ ตอนที่ 14 หน้า 4
ที่บ้านนรินทร์จรรยาพันกรกับประภาพรรณเดินจับมือกันเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น ปทุมวดีที่นั่งให้น้ำบีบนวดอยู่ แกล้งลูบหัวน้ำอย่างเอ็นดู แล้วพูดลอยหน้าลอยตากระทบกระเทียบประภาพรรณด้วยความหมั่นไส้ “น้ำ...มันยังทำตัวมีประโยชน์ รู้จักเอาใจ ไม่เหมือนคนบางคน”
พันกรเข้าไปกอดปทุมวดีอย่างเอาใจ“ใครไปทำอะไรให้คุณแม่ไม่พอใจเหรอครับ”
ปทุมวดีมองประภาพรรณหัวจรดเท้า “ก็เมียแกไง อยู่สมาคมก็ขี้เกียจ ไม่ยอมช่วยอะไร” พันกรมองหน้าประภาพรรณด้วยความ สงสัยตามที่ปทุมวดีบอก “เลิกงานก็สะบัดก้นหายหัวไปเลย ปล่อยคนอื่นเค้าทำงานกันงกๆๆ แล้วยังมีหน้าเรียกให้ผัวไปรับอีก หน้า ไม่อาย ทำตัววุ่นวาย! เรื่องมาก! น่ารำคาญที่สุด”
ประภาพรรณทนไม่ไหวต้องตอบโต้ปทุมวดี ที่โกหกลูกชายหาเรื่องต่อว่าตัวเองเกินจริง“คุณแม่สามีคะ ไปสมาคมเพื่อไปทำกุศล แต่ถ้าพูดโกหกมันก็ผิดศีลนะคะ”
“นี่หล่อนหาว่าชั้นโกหกเหรอ ตากรดูเมียแกสิ ต่อหน้ายังขนาดนี้ ไม่มีสัมมาคารวะเลย”
พันกรเริ่มอึดอัด ส่ายหน้าไม่ให้ประภาพรรณพูดอะไรเพิ่มอีก ประภาพรรณเลยต้องเงียบ น้ำแอบมองสาแก่ใจ
พันกรจูงมือประภาพรรณออกมาในสวน “วันก่อนยังดีๆ กันอยู่เลยนี่นา ทำไมวันนี้ทะเลาะกันอีกแล้ว มิวมีอะไรอยากเล่าให้ผมฟังมั้ยครับ”
ประภาพรรณส่ายหัวอยากเล่าเรื่องที่โดนปทุมวดีใส่ร้าย แต่เปลี่ยนใจไม่อยากเล่าให้ฟัง กลัวพันกรไม่สบายใจ ได้แต่ฝืนยิ้มให้ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณแม่ชอบหยอกล้อลูกสะใภ้แรงๆ ถ้าท่านสบายใจ มิวก็โอเคค่ะ” ประภาพรรณตอบแต่ดวงตา ไม่ยิ้ม ไม่แสดงอาการยินดียินร้ายใดๆ
พันกรดูออกว่าประภาพรรณต้องมีปัญหากับปทุมวดีแน่ พันกรมองประภาพรรณด้วยสายตาที่เป็น ห่วงมากๆ พันกรไม่เชื่อ พยายามมองจ้องตาเพื่อจะเค้นประภาพรรณต่อ “มองตาผมหน่อย อย่าโกหก...” แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ขัดจังหวะ ที่หน้าจอเป็นเบอร์ของท่านรองวิเชียร พันกรรีบรับสาย“ครับท่านรอง ได้ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้” พันกรวางสายไปอย่างเครียดๆ ใจหนึ่งก็อยากไปพบท่านรอง แต่อีกใจก็ยังพะว้าพะวงเรื่องประภาพรรณ
ประภาพรรณเห็นท่าทางเครียดๆ ของพันกรก็รู้ได้ทันที “มิวว่าคุณกรรีบไปพบท่านรองดีกว่าค่ะ ให้ผู้ใหญ่รอนานมันไม่ดี”
“แต่ว่า…” พันกรลังเล
ประภาพรรณยิ้มกว้างพูดขัดขึ้น พยายามทำตัวร่าเริงเข้มแข็งใส่พันกร จนพันกรเริ่มวางใจขึ้นมาบ้าง“เรื่องมิวกับคุณแม่ คุณกรไม่ต้องเป็นห่วง เชื่อมิวนะคะ”
“เชื่อก็ได้ครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ” พันกรหอมแก้มประภาพรรณเป็นการส่งท้าย แล้วจ้ำอ้าวออกไปทำงานอย่างเร่งรีบ
ประภาพรรณเดินกลับเข้ามาผ่านห้องนั่งเล่น ได้ยินเสียงดุๆ ของปทุมวดีดังขึ้น... “เบาๆ หน่อยสิยะนังแต้ว เดี๋ยวเพชรชั้นก็หลุดหมดหรอก!”