บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ สะใภ้รสแซ่บ ตอนที่ 24 หน้า 5

แพนเดินเข้ามาเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากของประภาพรรณ เพื่อระบายความแค้น “เพราะนังนี่ไง นังมิว นังสะใภ้ตัวแสบ รสแซบของแกไง...มันช่างทนทานได้ทุกสถานการณ์ จะทำยังไงมัน ก็ไม่ยอมถอย ไม่ยอมปล่อยคุณพันกรให้มาเป็นผัวของชั้นสักที” ประภาพรรณยิ้มมุมปากไม่ตอบโต้แพนแต่มองด้วยสายตาสมเพช

กล้าเผลอพูดความจริงออกมา“อย่าเข้าใจผิดกันนะ จริงๆ น้องแพนของพี่กล้าไม่ได้อยากได้ผู้กองที่หน้าตางั้นๆ มาเป็นซะมีหรอก น้องแพน แค่อยากได้เงินสักก้อน เพื่อไปสร้างครอบครัวแสนสุขกับพี่กล้าต่างหาก” 

แพนหันขวับไปมองหน้ากล้า “พี่กล้า หุบปาก...” 

กล้าที่ไม่กล้าสมชื่อ หุบปากทันที ประภาพรรณแอบหัวเราะ กระเทยหน้าดุกับชายผอมหน้าเหี้ยมเกือบหลุดขำ พยายามเก็บอาการเต็มที่

ที่หน้าบ้านนรินทร์จรรยา น้ำยื่นแผนที่ให้เอกราชที่นั่งในรถ

“ขอบใจมากน้ำที่ร่วมมือ” 

“น้ำก็ไม่อยากให้ใครเป็นอะไรนะ พี่เอก ขอให้ช่วยพี่มิวกับคุณหญิงสำเร็จนะคะ” 

เอกราชพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะขับรถออกไป

น้ำยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพูดกับตัวเอง“ช่วยให้พวกมันไปพ้นๆ ไวๆ ต่างหาก” 

ภายในรถ เอกราชคุยมือถือผ่านบลูทูธกับพันกร “ผมได้แผนที่จากน้ำแล้วครับ ผู้กอง เดี๋ยวผมส่งไลน์ไปให้นะครับ”

ที่บ้านร้าง แพนหรี่ตามองปทุมวดีด้วยท่าทางเชิดๆ ถามอย่างเป็นต่อ “จะฟังต่อมั้ย...ว่าทำไม...นังแก่...” ปทุมวดีสะดุ้งที่แพนแสดงธาตุแท้ออกมาเรื่อยๆ ฉากหน้าเจ้าทางเหนือ หายไปสิ้น รีบพยักหน้าว่าฟัง “เพราะแกไง ดันไม่อยากได้นังมิว ลูกกำพร้าที่มาจากแก๊งต้มตุ๋นกลับใจเป็นสะใภ้แล้วมาให้ความหวังกับชั้นว่าจะได้เป็นสะใภ้ตัวจริง ขอให้ช่วยกันหาทางเฉดหัวนังนี่ออกไปจากชีวิตลูกชาย แต่ทำยังไง นังนี่มันก็ไม่กระเด็นไปสักที มีแต่จะเกาะติดยิ่งกว่ากาว...” 

ปทุมวดีได้ยินแล้วลม จะใส่ทำท่าโงนเงน ประภาพรรณเห็นท่าไม่ดี รีบกวานหายาดมในกระเป๋าถือ ปทุมวดีแล้วส่งให้ดมพร้อมประคองไว้ “ค่อยๆ ดม ช้าๆ ตั้งสติไว้นะคะ คุณแม่สามี” ปทุมวดีรีบรับยาดมมาดม พยายามทำตามที่ประภาพรรณบอก

“รักกันจริงๆ โว้ย แต่เสียดาย มารักกันสายไป...” แพนหัวเราะก้องสะใจ

ประภาพรรณบอกแพนด้วยเสียงและอาการนิ่งมาก ไม่มีท่าทางกลัวเลย “อย่ามัวแต่ลีลา มีแต่น้ำ รีบบอกเงื่อนไขของคุณมาดีกว่า...” 

แพนมอง ประภาพรรณสายตากร้าวแล้วหันมาสั่งกล้า “จับนังแก่มัดไว้ที่เก้าอี้ แล้วนังนี่มัดไว้อีกตัว...เอาทั้งมือทั้งเท้าเลยนะ มันแสบ อาจจะคิดตุกติก...” 

กล้ารีบถลาจับมือปทุมวดีไพล่หลังแล้วมัดมือพร้อมมัดเท้าไว้ที่เก้าอี้ตัวแรก

ปทุมวดีเริ่มร้องไห้เพราะทนไม่ไหวแล้ว แต่ก็ไม่ยอมรับว่าตัวเองโง่ “ชั้นไม่น่าเป็นคนดีหลวมตัวเชื่อสองแม่ลูกมหาภัยเนี่ยเลย” 

“คนดีเหรอ อย่างแก...แถวบ้านชั้นเค้าเรียกโง่ว่ะ...” ดวงแก้วพูดจบก็หัวเราะ แพนยิ้มกว้าง กล้า และสองลูกน้องจำเป็นยิ้มกันใหญ่

ประภาพรรณอาศัยจังหวะที่ทุกคนเผลอ พยายามจะแอบกดมือถือหาพันกร...แต่สองลูกน้องหลังหัวเราะเสร็จก็หันมาเห็นพอดี