บทละครโทรทัศน์ หนึ่งด้าวฟ้าเดียว ตอนที่ 1 หน้า 4
ในป่า ขุนทองอยู่ท่ามกลางทหารอังวะตัวคนเดียว แต่ก็สู้ไม่ถอย ฝีมือดาบของขุนทองสูงมาก แม้จะตัวคนเดียว
แต่ก็ทำร้ายทหารอังวะไปไม่น้อย ทหารอังวะคนหนึ่งฉวยโอกาสฟันเข้ากลางหลังขุนทอง จุดที่ถูกฟันทำให้เสื้อของขุนทองขาด มีเลือดไหลเป็นเพียงแผลซิบๆ ขุนทองหันกลับมาฟันใส่ทหารคนนั้นตายไปทันที ทหารที่เหลืออยู่เริ่มขยาด ได้แต่ล้อมเอาไว้ ไม่มีใครกล้าเข้าปะทะตรงๆ สักคน พระราชบุตรมังระทรงยิ้มพอใจ
“วิชาอยู่ยงคงกระพัน อ้ายโจรนี่มันร้ายนัก”
ทหารหน้าเครียด “คนมีวิชาเช่นนี้ ต้องฆ่าด้วยการจับกดน้ำหรือใช้ไม้แหลมสวนทวาร ข้าพระพุทธเจ้าจะให้พวกทหารล้อมจับมันเองพระพุทธเจ้าข้า”
“วิชาดาบมันดีนัก ล้อมจับเป็นยังยากกว่าฆ่าเสียอีก เอาเถิด ข้าจะจัดการมันเอง”
พระราชบุตรมังระทรงหยิบพระแสงปืนสั้นที่พกไว้ที่พระกฤษฎีออกมา แล้วทรงเสด็จออกไปหาขุนทอง ขุนทองเห็นพวกทหารล้อมตนไว้ แต่ไม่กล้าเข้ามาก็เริ่มได้ใจ บุกตะลุยเข้าใส่ทหารทันที พระราชบุตรมังระทรงเสด็จช้าๆเข้าไป พระราชบุตรมังระตรัสกับฟ้าดิน
“หากบุญบารมีของข้า ถึงเศวตฉัตรแห่งพุกามประเทศแล้วไซร้ ก็ขอให้กำจัดอ้ายเสือขุนทองผู้นี้ได้ด้วยเถิด”
จังหวะนั้นเอง ขุนทองก็ตะลุยรุกไล่ จนพวกทหารแตกออก เห็นพระราชบุตรมังระกำลังเสด็จพระราชดำเนินเข้าหาตน ขุนทองเหลือบมองพระราชบุตรมังระ ดูจากการแต่งกายก็รู้ว่าเป็นบุคคลสำคัญ เลยวิ่งเข้าใส่ทันที ขุนทองกระโจนเข้าใส่พระราชบุตรมังระเงื้อดาบเข้าฟันเต็มแรง พระราชบุตรมังระก็ทรงยกพระแสงปืนขึ้น จังหวะที่ขุนทองกำลังจะฟันถูก พระราชบุตรมังระก็ทรงเหนี่ยวไกพระแสงปืนสวนออกไป ลูกกระสุนพุ่งเข้าถูกกลางหน้าผากของเสือขุนทอง โดยดาบที่ฟันมา ห่างจากพระศอพระราชบุตรมังระเพียงเส้นยาแดงผ่าแปด แต่แรงยิงของพระแสงปืนทำให้ร่างของขุนทองหงายไปทางด้านหลัง ดาบที่ฟันมาเลยพลาดเป้า ร่างขุนทองร่วงตกลงพื้น เสียชีวิตจมกองเลือดทันที ทหารอังวะส่งเสียงโห่ร้องดังกึกก้อง ฮึกเหิมเต็มที่เมื่อเห็นความกล้าหาญและบุญบารมีของพระราชบุตรของตน พระราชบุตรมังระทรงทอดพระเนตรมองศพของขุนทองด้วยสีหน้าเสียดายคนมีฝีมือ แต่ก็ต้องฆ่า
ที่โบสถ์ เทียนไขหน้าโต๊ะหมู่บูชาดับวูบลงอย่างไม่มีสาเหตุ เณรขันทองหยุดสวดมนต์ด้วยความรู้สึกแปลกใจ เหมือนมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง
ตอนเช้า บรรยากาศภายในวัดดูสงบร่มรื่น เห็นเณรขันทองกำลังกวาดลานวัดอยู่ ขณะนั้นเองหาญในสภาพแผลเต็มตัว เลือดโชกไปทั้งร่างก็โซซัดโซเซเข้าประตูวัดมา ก่อนที่จะทรุดนั่งลง เพราะอาการบาดเจ็บและหมดแรง เณรขันทองตกใจมาก รีบวิ่งเข้าไปหาหาญทันที “น้าหาญ เกิดกระไรขึ้น”